Donorkind Taro van den Akker: ‘Ga ik dit mijn eigen donorkind aandoen?’

Taro van den Akker (34) is queer, non-binair en donorkind. En hééft een donorkind. Plus een beetje een fobie voor piemels (als in, geen seksuele interesse voor.) ‘Als kleuter droomde ik dat de dokter mijn piemel, die ik niet had en nog steeds niet heb, eraf had gehaald,’ zegt Taro. ‘Toen ik iets ouder was zag ik iets over transitie op tv en zei tegen mijn beste vriendin: ‘Later word ik een jongen.’

Tekst: Ranjith Postma
Foto’s: Jassir Jonis

‘Mijn kinderwens was er ook altijd al,’ zegt Taro. ‘Toen ik erachter kwam dat ik op vrouwen val, moest er een oplossing komen. Maar als kind van een donor vind ik het niet weten wie mijn vader is, niet weten of ik uiterlijke kenmerken met hem deel of mijn creativiteit van hem heb, soms ingewikkeld. Ga ik mijn kind daarmee confronteren?

Ik wilde het mijn kind niet aandoen een relatie aan te gaan met als reden dat het een tweede ouder zou hebben. Dus heb ik besloten het alleen te doen. Soms is het lastig dat er elke keer naar een vader gevraagd wordt, ook op formulieren bijvoorbeeld. Het kost iets meer tijd om uit te leggen, maar daar wordt niemand slechter van.

Het is mijn taak om Mésic (4) de liefdevolle opvoeding in een veilige omgeving te geven die hij verdient. Ik wilde graag jong moeder worden, liefde komt wel weer een keer op mijn pad.

Overigens ben ik dankbaar voor mijn vrouwelijke voortplantingsorganen. Zonder die dingen was mijn zoon er niet geweest.

Sinds lange tijd is het in Nederland mogelijk een kind te krijgen met behulp van een donor: Kunstmatige Inseminatie met behulp van een Donor (KID). Bij nagenoeg alle ziekenhuizen en klinieken waar je voor KID terecht kunt, kan dat ook als queer-koppel of als alleenstaande.

Omdat een kind het recht heeft te weten waar het vandaan komt – dat valt onder de Universele rechten van de Mens – is er sinds 2004 veel veranderd. Als ouder van een donorkind kun je na de geboorte een donorpaspoort aanvragen. Over de donor van mijn zoon weten we nu een heleboel persoonskenmerken en eigenschappen en iets over zijn beweegreden om donor te worden. Als Mésic twaalf jaar is kan hij zelf ook een donorpaspoort opvragen en zodra hij zestien is kan hij de volledige naam, geboortedatum en woonplaats van de donor opvragen.

Natuurlijk kun je ook een bekende vragen te doneren, een donor zoeken via social media of via websites als MeerDanGewenst.nl. En dan zijn er ook nog internationale spermabanken waar je online kunt bestellen.

In Arnhem – waar ik woon – ben ik naar het Rijnstate gegaan. Mésic is echt mijn kindje. Ik ben alleen verantwoordelijk, maak alle keuzes alleen. En het belangrijkste; mijn zoon kan te weten komen wie zijn vader is.

Als Mésic ernaar vraagt, steun ik hem in zijn zoektocht. Hij weet dat hij een donorvader heeft, dat ik “de zaadjes bij het ziekenhuis heb gekregen.” Hij vindt dat nu nog niet interessant en beseft nog niet dat hij anders is dan de meeste kinderen. Ik heb voor hem een boekje geschreven en geïllustreerd; vanaf mijn verwijzing door de huisarts tot aan zijn geboorte. Dan weet hij hoe het zit. Bovendien kan hij het boekje meenemen om het met anderen te bespreken.’

*

Taro’s verhaal staat in het boek Schaduwfamilie: de zoektocht van donorkinderen. Hierin vertellen twaalf volwassen donorkinderen over hun leven als donorkind en zoektocht naar hun biologische vader. Het boek is geschreven door halfzussen Linda Sprado en Vera de Lange; zelf ook donorkinderen. Zij vonden elkaar via een DNA-test.

*

Van 16 april tot 3 juli is in Museum IJsselstein Verwantschap, een tentoonstelling over afkomst en identiteit te zien. Schaduwfamilie maakt daar onderdeel vanuit.