Toen ik nog in Rotterdam woonde ging ik iedere dag op de fiets naar school. Ik passeerde daar altijd het viaduct dat over de A20 loopt. Ik moet daar honderden keren in mijn leven overheen zijn gefietst. De laatste jaren begon die brug steeds vaker door mijn hoofd te spoken: als ik op het hoogste punt ging staan en naar beneden zou springen, zou ik op het treinspoor belanden. Ik vroeg me af hoever de trein voor het viaduct zou moeten zijn om er nog onder te komen als ik sprong. Het zal niet eens een seconde zijn. Het zou zo gedaan zijn. Sterker nog, misschien was je al dood voordat de trein je raakte. Hoe gestoord dit misschien ook klinkt: dit was voor mij een zeer gerustellende gedachte. Ik dacht dat als ik nooit gelukkig kon worden, of het niet meer zou volhouden, ik hier mijn leven zou eindigen. Precies halverwege de weg naar school, op de plek waar ik honderden keren ben geweest. De plek die mij geruststelde op een afschuwelijke manier. Het was een geheim tussen mij en het viaduct. Ik zou dit nooit aan iemand kunnen vertellen, dacht ik toen. Sinds drie jaar woon ik niet meer in Rotterdam en ik heb in die drie jaar welgeteld nog één keer over de brug gefietst. Ik dacht niet aan de gedachtes die ik hier vroeger had, maar over hoezeer ik was gegroeid. Het viaduct staat vast, terwijl er honderden auto’s overheen rijden en hun weg naar school, werk of huis vinden. Ik sta ook vast. Door niet te buigen voor mensen die mij afkeuren, maar door stevig te staan voor wie ik ben. Die laatste keer stopte ik halverwege het viaduct met trappen en keek de kant van de stad op. Alsof het zo bedoeld was reed er een trein onder het viaduct door. Ik moest glimlachen: het viaduct had mijn geheim goed bewaard. Nu is het tijd dat ik mijn geheim deel. In de hoop dat anderen er wat aan hebben. En dat is eng, want eerst zat het alleen in mijn hoofd en nu het op papier staat en het gelezen kan worden is het ‘echt’. Er waren momenten dat ik dacht dat ik hier nooit over kon praten; dat de pijn zo diep in mij was getrokken dat ik het er nooit meer uit zou krijgen.Ik had mezelf vijf jaar geleden zo graag willen vertellen dat alles er anders uit zal gaan zien; dat geen enkele situatie voor altijd is; dat de tijd doorgaat en dat ik daarin mee ga en in mee verander. Dat – hoe onbetekenend het ook mag lijken – iets ten goede zal veranderen. Ik begrijp zo goed hoe bij sommigen het gevoel van ‘het onbeduidende goede’ nooit meer de overhand zal krijgen. Dat iemand afstapt. Ik trapte door, de ongewisse toekomst in. Ik heb het viaduct achter me gelaten.
Ik ben er nooit meer naar teruggekeerd.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
*
Denk je aan zelfmoord of heb je iemand in je omgeving waar je zorgen om maakt? Neem (anoniem) contact op met 113 zelfmoordpreventie.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
