Jurre Geluk: ‘Je trouwdag is eigenlijk de grootste onzindag van je leven.’

Ik ben Jurre Geluk, ik ben 29 jaar en ik ben programmamaker bij BNNVARA.

Ik heb heel mijn leven lang musical gedaan, gezongen, gedanst en geacteerd. Ook de musicalopleiding gedaan en daar op HBO afgestudeerd. Eigenlijk heel kort in musicals gespeeld en toen kwam de auditie van de BNNVARA Academy voorbij en ik dacht: ‘Nou laat ik het maar eens proberen’. Eigenlijk omdat ik heel erg gewend was aan audities doen, omdat ik toch al een beetje in dat wereldje zat. Ik heb de eerste keer auditie gedaan en dat vond ik zo leuk dat ik daarna nog twee keer auditie heb gedaan. Bij de derde keer werd ik aangenomen.

Ik had het al bijna mijn hele leven gedaan, ook omdat het mijn opleiding was en ik vind het nu gewoon heel leuk dat deze tijd aanbreekt. Ik was ook wel voldaan, terwijl ik maar in drie musicals heb gespeeld. Ik vond het heel leuk iets nieuws te gaan doen. Ik heb het ook nooit echt afgesloten voor mijn gevoel, ook omdat ik nooit had verwacht dat ik door die audities van BNNVARA zou komen. Ik had er niet op gerekend.

Ik wilde het heel graag, dus ik heb het drie keer geprobeerd. Bij de derde keer dacht ik: ‘Als het nu niet lukt is het klaar, dan ga ik wat anders zoeken’. Toen ik door de auditie heen kwam, voelde ik dat ook: het was mijn grootste droom die werkelijkheid werd, ik had het nooit durven hopen.

Ik denk dat het heel leuk is om zo open te zijn. Ik ben er ook nooit voor afgestraft. Ik vind het ook niet eng om me kwetsbaar op te stellen of om mijn fouten toe te geven. Ik heb het gevoel dat we daardoor juist verder komen en dat dat een reden is dat we zulke mooie gesprekken kunnen hebben. Ik voel op het moment dat ik het doe dat anderen het waarderen. Ze reageren daar goed op waardoor er goede gesprekken ontstaan.

Thuis zijn we ook wel heel erg open. Mijn ouders zijn altijd heel open minded geweest dus daarin zit ook veel veiligheid. Maar als ik er dan zo over nadenk: ik kom uit Veenendaal, waar het heel gereformeerd is, waardoor ik voor mijn gevoel niet heel erg niet mezelf heb kunnen zijn. Ik ben op mijn zeventiende naar Amsterdam gegaan en ik denk dat dat feit  – in combinatie met de musicalopleiding – me veiligheid heeft geboden. Ik heb me altijd veilig gevoeld.

Ik heb me heel anders gevoeld omdat ik geen gays kende. Ik voelde dat ik anders was. Ik ben altijd heel erg bezig geweest met het ‘downgraden’ van mezelf, wat zich uitte in me zo gedragen dat ik er wel bij hoorde. En wat ik nu inzie is dat ik het eigenlijk heel sneu vind voor mezelf dat ik dat heb gedaan. Het heeft er misschien wel voor gezorgd dat ik niet ben gepest. Ik had dat liever anders gezien. Een voorbeeld: bij ons op de middelbare school was de schoolmusical echt een belangrijk iets. Alle populaire kinderen zaten daarin. En dat heeft natuurlijk flink mijn kont gered, want ik zat ook in die musical. Dat was dus toevallig iets waar alle populaire jongens tussen liepen.

Ik ben hier nog steeds mee bezig. Ik vraag me af en toe af of ik nu wel echt mezelf ben. In hoeverre heb ik mezelf geprogrammeerd in die middelbare schooljaren en in hoeverre heeft dat nog steeds effect op mij? Ik weet natuurlijk niet hoe dat anders zou zijn gegaan, maar in die tijd was ik heel veel bezig met de vraag: ‘Hoe moet ik níet mezelf zijn?’ Ik heb wel het gevoel dat ik nu mezelf ben, maar toen ik op de middelbare school zat dacht ik dat ook en dat was helemaal niet zo. Ik vind dat nog steeds moeilijk. Als ik bijvoorbeeld een kroeg binnenloop met allemaal mannen, denk ik: ‘Oké, hoe moet ik me nu gedragen?’ En dan pas ik mezelf aan.

Naja, ik merk aan mezelf dat ik toch aan bepaalde knopjes ga draaien, zo van: ‘Dit moet anders of dat moet anders.’ Het betekent dat ik nog niet echt mezelf durf te zijn. Ook als ik met Dirk, mijn verloofde, op pad ga, is het meer twee vrienden die op stap zijn dan een stel. Daarin worden we wel losser, omdat ik merk dat op plekken waar we uit gaan ( niet per se benoemde queer plekken) het ook veilig voelt. Maar het is nog steeds een proces dat gaande is.

Gek genoeg ben ik er op vakantie altijd chiller mee, want daar ken ik toch niemand. Misschien omdat Nederland toch mijn thuisland is en ik het hier spannender vind, ik weet het niet zo goed eigenlijk. Ik ben er heel erg mee bezig om meer vrijheid daarin te krijgen en dat lukt ook wel, maar zoals reeds gezegd: het is gaande.

In het begin wel, al vind ik wel dat ze daar altijd verrassend goed mee zijn omgegaan. En in het begin bij BNNVARA deed ik natuurlijk alleen maar Spuiten en Slikken: in die tijd zaten ze wel met samengeknepen billetjes op de bank te kijken, maar ze konden er ook wel om lachen. Mijn moeder heeft wel eens gezegd: ‘Ik vind het wel spannend dat je dit allemaal doet, maar ik ben ook jaloers op alle dingen die je mag ontdekken.’

Ik snap ook dat het raar is als je je kind aan de ketamine in een live uitzending ziet, maar gelukkig konden ze daar  de humor van inzien. En bovenal natuurlijk de educatieve waarde.

We kregen al snel een relatie, en Dirk had mij een keer voor de lol gevraagd. Toen werd er gegrapt en zei ik: ‘Als we dan ooit gaan trouwen, dan vraag ik jou ten huwelijk.’ Zo gezegd, zo gedaan. We zijn een beetje de eerste van onze vrienden die dit doen en dat vind ik er mede ook heel erg leuk aan. We wisten van elkaar dat we graag wilden trouwen. Ik had het gevoel: als je het dan alle twee wilt, is het ook mooi om het je relatie te gunnen.

Het is eigenlijk de ‘grootste onzindag’ van je leven. Je vertelt voor al je familie en vrienden: ‘Nou, wij houden heel veel van elkaar.’ En daar geef je dan ontzettend veel geld aan uit, haha. Maar ik vind het voor mezelf een grote betekenis hebben om het onszelf te gunnen en misschien ook wel om mee te doen aan iets traditioneels. Er is al een hoop dat niet ‘normaal’ kan, en met dat trouwen dacht ik: ‘Oké let’s go! Waarom zouden we zoiets moois niet doen?’

*