Als ik iemand heel erg waardeer die ik gekend heb uit de theaterwereld, is het wel Aart Brouwer. Aart, een man die enorm veel gedaan heeft, eigenlijk nooit echt doorgebroken is, maar wel voor en achter de schermen, op tv, film, radio en in het theater heeft gewerkt. En als daar even geen werk in zat, dan maar een reguliere baan in maakt niet uit wat.
Schilder, banketbakker, schoenverkoper, boerenknecht, vertegenwoordiger van grafzerken, postbeambte, badmeester: dit zijn maar een paar van de vele baantjes die Aart Brouwer heeft gedaan. Daarnaast was hij acteur, zanger, mimespeler, komiek, regisseur, fotomodel, choreograaf en directeur van een filmbedrijf.
Aart werd in 1929 geboren als Arend Brouwer in de Spaardammerstraat in Amsterdam, waar hij samen met zijn broer Karel opgroeide in een warm en gezellig gezin. Al heel jong bleek al dat Aart heel creatief was, op jonge leeftijd gaf hij al op straat poppenkastvoorstellingen, wat zelfs een vermelding in de krant opleverde.
Na de ambachtsschool ging hij bij de P.T.T. in de storingsdienst werken en in zijn vrije uren stond hij als verkoper in een schoenenwinkel, waar hij tussendoor ook nog even de etalages versierde. Aart werd opgeroepen om zijn diensttijd uit te zitten, en dat deed hij letterlijk ook vaak, op de vliegbasis in Leeuwarden. Daar kreeg hij een radio-opleiding en loodste bij staaljagers naar binnen, maar Aart nam het vaak niet zo nauw met de verloftijden en kwam of te laat of even helemaal niet opdagen en moest dan weer een paar dagen binnenblijven.
Na zijn diensttijd ging Aart weer werken als schoenenverkoper, maar wilde graag ‘iets met sport’ gaan doen. Sport met een bal vond hij maar niets en Aart besloot om balletles te gaan nemen. Dat ging hem goed af en kort erna kwam hij bij het Scapinoballet terecht, waar hij in 1953 zijn tv-debuut maakte. Naast het ballet deed Aart ook aan mimespelen en dit werd ontdekt door Lotte Gosler, die hem vroeg mee op tournee te gaan door Amerika en Canada, waar ze op de Canadese televisie te zien waren en waar ze in de show van Ed Sullivan een pantomime-act mochten opvoeren.
Maar Aart wilde meer: hij wilde zijn stem laten horen. Hij kreeg de kans om Jo Visscher te vervangen bij het cabaret van Wim Kan, waar ook zijn komisch talent opviel. Daarna ging het snel. Aart werd gevraagd om bij Tom “Dorus” Manders in diens Saint-Germain des Pres te komen werken, waar Aart vele verschillende typetjes mocht spelen en mocht zingen, en dat allemaal met succes.
Door de tv-uitzendingen van Saint-Germain des Pres, ontdekte men Aart Brouwer voor de televisie, en werd hij in tientallen uitzendingen gevraagd om mee te werken, veelal in muzikale programma’s, zoals Capriolen, 8 plus en in het stuk Salto Mortale. Bij de jeugd wordt Aart bekend als Jodocus Ooievaar in de kinderserie Liang en Hokuspokus.
Aart – inmiddels getrouwd met Lucie Bor, een danseres die onder andere bij Toon Hermans heeft gewerkt en de ex-vrouw van Albert Mol is – ontfermde zich over de dochter van Lucie en Albert, Francisca, die later Kika genoemd werd.
Samen met Lucie kreeg hij ook dochter Arianne, later Aya genoemd. Hij was een echte vader, maar door zijn drukke werkzaamheden niet veel thuis: Aart was aan het optreden in het theater, in een televisiestudio aan het werk of een programma voor de radio aan het maken. Daarnaast schreef Aart ook zijn rubriek Paprika voor een magazine, waarin hij over collega-theatermensen schreef, maar ook over een receptje van een soepje of andere alledaagse dingen.
Aart werkte enkele seizoenen bij Jaap van de Merwe en in 1960 tekende hij een contract bij de Sleeswijk Revue, waar hij naast Willy Walden en Piet Muyselaar in De Snip en Snap Revue ging werken. Aart zong, danste en speelde mee in de sketches en mocht de teksten schrijven voor zijn eigen nummers. Van 1960 tot 1964 stond Aart zeven dagen in de week, negen voorstellingen per week, in de revue, en dat begon hem te vervelen: hij wilde weer wat anders.
Hij leerde de leden van Johnny and his Cellar Rockers van Jan Akkermans kennen, en zei: ‘Als jullie op tv willen, moeten jullie mij als leadzanger nemen.’ En ja hoor, binnen korte tijd waren ze in vele tv-uitzendingen te zien en maakte Aart enkele platen met ze. En…… Aart kreeg een heuse fanclub met een eigen fanclubblaadje.
In 1964 regisseerde Aart de nieuwjaarswens bij het Rotterdams Toneel, één van zijn eerste regie-activiteiten. Later zouden er meer regie-opdrachten volgen.
Tussen al het werk door, werkte Aart ook als fotomodel, voor een naaimachinemerk, PTT, met overhemden en autobanden en showde hij in een kleurenreclamefolder samen met Adele Bloemendaal de sportkleding van een sportwinkel uit Amsterdam. En voor een kalender van de sigarenfabriek Willem II poseert Aart als verschillende typetjes en laat hij zien hoe je ontspannen met een sigaartje ergens kunt gaan zitten of werken.
Na een omweg als reclamechef bij de Bijenkorf, kwam Aart via zakenman Zwolsmann bij Target Films terecht, waar Aart later directeur en eigenaar van werd. Nu heeft Aart niet veel in films gewerkt – alleen in 1959 figureerde hij voor de Amerikaanse film The Diary of Anne Frank die in Amsterdam opgenomen werd –
Maar hield zich bij Target toch bezig met het produceren en regisseren van bedrijfsfilm, reclamefilms, documentaires en nasynchronisaties van films.
Na 24 jaar nam hij afscheid van Target was hij weer in de theaters te vinden. Niet meer als speler zelf, maar als choreograaf van de musical Hadjememaar bij Nooy’s Volkstoneel. En later in Oud Speelgoed van het Nederlands Volkstoneel onder leiding van de gebroeders Nooy/Hinrichs.
Aart, inmiddels getrouwd met Margot – ze hadden beiden in Snip en Snap gespeeld – blijft actief met kleine producties regisseren en schrijft zijn gedichtenschriftje OGottogottogotGod, tot hij een hersenbloeding krijgt en zich aan de goede zorgen van Margot moet overgeven.
Maar voor iemand die zijn hele leven actief is geweest en altijd voor zichzelf heeft gezorgd heeft, is het moeilijk te accepteren. Op 12 april 2016 sterft hij in zijn woonboerderij in Venhuizen.
In ons Theaterarchief is er veel te vinden dat betrekking heeft op deze allround vakman en dat alles wordt met veel warmte en liefde gekoesterd.
*
Mari Kant (1962) is in 1977 na een bezoek aan de musical Foxtrot begonnen met het verzamelen van alles wat met Nederlands theater te maken heeft. Een verzameling die – met name door het enthousiasme van theatermensen zelf – uit de hand liep en uiteindelijk ‘Het Theaterarchief’ is geworden. In 2002 is van de verzameling een stichting gemaakt, vanwaaruit tentoonstellingen en lezingen gegeven worden en bijdragen geleverd worden aan media en onderzoek.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
