Indertijd nam ik me voor dat het na mijn transitie klaar zou zijn. Want ik zou me alleen nog gaan bezig houden met zaken die ik leuk vond en die vooral ook goed waren voor mezelf. Althans, dat was het plan. Maar het liep allemaal wat anders.
Want ik werd al vrij snel zo’n beetje tot ‘transvraagbaak’ gebombardeerd in mijn buurt en woonplaats, waarbij ik me soms afvroeg of ik nou echt de enige was die hier rondliep. LHB- en Transgenderorganisaties waren blij en enthousiast met mijn input en expertise, en voordat ik het wist was ik een soort van ‘moedertje trans’ aan het spelen voor iedereen die om raad vroeg.
Begin dit jaar maakte ik met lief en een vriendin (die ook een volledige transitie onderging) een leuke strandwandeling in Castricum aan Zee. We hadden met z’n drietjes veel bekijks, en mensen doen dat altijd onopvallend waardoor het juist opvalt.
Er werd heel wat afgeloerd toen we vanwege de harde wind en de regen even beschutting zochten op een veranda van een strandtent, en, nou ja, dat hebben wij nu eenmaal aan onze kont hangen als vrouwen met een transverleden. We blijven voor anderen kennelijk een mix van: ‘moet-je-dat-daar-zien’ en nieuwsgierigheid. Vorig jaar kreeg ik een commentje van een kennis: ‘Ik ben eigenlijk wel een beetje uitgetransgenderd’. De kennis is een man met een transverleden, en leeft zijn leven. Na een lange, activistische periode vond hij het kennelijk tijd worden om bepaalde stokjes door te geven.Een lieve buuf schreef me ooit: ‘Waarom noem jij jezelf trans vrouw? Je bent toch een vrouw?’ Buuf had een punt, want in mijn BRP-registratie staat inderdaad niets over ‘trans vrouw’ of iets van die strekking. Voor de loodgieter, verwarmingsmonteur en de postbode die aan de deur komen is het duidelijk wie er voor hun neus staat. Maar ook voor de apotheker en het winkelpersoneel is het: ‘Goeiemorgen mevrouw’ zonder met hun ogen te knipperen.
Natuurlijk, er zullen altijd treurwilgen en azijndruppelaars blijven die iets menen te moeten zien, maar à la. Als ik drie benen had zouden de afkeurhoofdjes ook achterstevoren staan.Het lag misschien ook aan corona – je weet wel, veel tijd om na te denken – want in 2021 ben ik gestopt met mijn werkzaamheden voor organisaties. Als je het gevoel hebt dat je geen verschil meer kunt maken, sterker nog, de overtuiging hebt dat een ander beter op jouw stoel past, dan moet je stoppen.Een lieve vriend merkte ooit op: ‘Je moet je activiteiten voor anderen zo inrichten dat je jezelf uiteindelijk overbodig maakt’, en dat was ik helemaal met hem eens. Immers je kunt mensen niet écht helpen, je kunt hooguit wat aanreiken, je kunt mogelijkheden bespreken en je kunt als praatpaal fungeren als iemand dat even nodig heeft.
Change is iets dat je niet kunt overnemen van iemand, change is een soloproces dat je toch echt helemaal zelf van binnenuit moet voeren. En uiteindelijk is de uitkomst van die verandering daardoor des te krachtiger.Natuurlijk blijf ik stukjes schrijven. Het ordent mijn gedachten, en het meeste van wat ik schrijf verdwijnt uiteindelijk toch weer in de prullenbak. En als het na een paar dagen inhoudelijk goed genoeg is, dan kun je het hier of elders lezen.
*
Jacky van Tongeren identificeert zich als vrouw met een transseksueel verleden. Ze heeft de volledige transitie doorlopen, en is inmiddels dus ook legaal ‘mevrouw’. Haar seksuele oriëntatie is panseksueel: ze valt op personen en niet op lichaamsdelen. Jacky is een multi-instrumentalist met als hoofdinstrument basgitaar. Ze schrijft muziek, arrangeert en is sessiemuzikante.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
