DJ Timur Perlin: ‘Ik kon mijn fantasiewereld op de radio sneller waarmaken dan op de tv.’

De 45 jarige radio-dj Timur Perlin is al jaren bekend als radiopresentator bij radio 3FM. Hiervoor heeft hij voor verschillende omroepen gewerkt, maar hij brak vooral door met zijn ‘Mama Appelsapjes’. Afgelopen zomer werd ik door hem geïnterviewd voor de serie Behind My Scene, waarin ik onder andere over mijn transitie vertelde. Daarna hebben we contact gehouden en besloot ik hèm te interviewen.

Tekst: Nick Trijssenaar

Je bent ‘bekend’ geworden door de Mama Appelsapjes, is dat iets dat je zelf hebt bedacht?

Ja, ik heb het vormpje zelf bedacht, maar ik heb het ook al gehoord bij andere dj’s. En ook wel eens op de buitenlandse radio, maar ik vond wel dat dit een vorm nodig had. Eigenlijk begon Gerard Ekdom met dit concept, dus ik heb aan hem toestemming gevraagd hier een conceptje van te mogen maken.

Een tijdje geleden zat je bij BEAU, merk je dan dat er meer inzendingen binnenkomen?

Ja, dan krijg ik ook weer zoveel binnen. Ik dacht op een gegeven moment nu zal het wel klaar zijn. Het heeft voor veel mensen muziek verpest, maar ook voor mezelf. Sommige nummers kan je niet meer anders horen. Maar gelukkig is dat nog nooit bij een van mijn lievelingsnummers gebeurd.

Eigenlijk wilde ik al heel jong bij de televisie. Ik bouwde mijn eigen tv-zendertjes in mijn kamer thuis en dan ging ik een tv-programma presenteren. Ik had allemaal kaarten gemaakt met logo’s van de oproepen en die ingekleurd. Ik hield die kaarten er dan bij en dan zei ik: ‘We kijken nu naar de TROS.’ En dan deed ik de omroepster van de TROS na, dat was toen Dieuwertje Blok.

Daar ben ik dus van jongs af aan al mee bezig. Ik was er door gefascineerd. Misschien omdat ik ook een beetje een einzelgänger ben. Ik keek heel veel tv en daar heb ik veel van geleerd, vooral ook over hoe ze het maakten.

En toen kwam ik bij de radio, omdat die stap wat gemakkelijker is. Met radio kan je sneller van niets, iets maken. Ik kon mijn fantasiewereld op de radio sneller waarmaken dan op de tv. Tv is wat omslachtiger. In mijn shows kan ik de luisteraars uitkiezen, zij zijn als het waren de marionetten in mijn spel. Zo kom je tot interessante gesprekken en een diverse show.

Je hebt wel eens in een interview gezegd, dat je ’pas’ vijfentwintig was toen je uit de kast kwam. Als je nu terug kijkt, vind je dat dan zonde? Of heb je het idee dat je er toen pas aan toe was? 

Vind ik dat zonde? Ja, dat vind ik eigenlijk heel erg jammer. Ik was er toen pas klaar voor. Het is een beetje dubbel. Ik heb daardoor heel veel gemist. Ik ben ook eigenlijk wel een beetje jaloers op mensen die er al vroeg klaar voor zijn om dat te vertellen. En hoeveel leuke vriendjes ze dan hebben, en dan denk ik: ‘O dat heb ik nooit kunnen doen.’ Het zou ook zoveel van mijn pantser af hebben geschild, of ik had het zelfs helemaal af kunnen doen. Ik heb mezelf best wel hetero-normatief of mannelijk proberen op te stellen om maar te verbergen dat ik ook op mannen viel.

‘Omdat ik me nogal fluïde voel in m’n seksualiteit en gender, vind ik het lastig om een plek te claimen in de community.’

En tegelijkertijd doe ik dat nog steeds, soms ben ik best wel mannelijk, een andere keer best wel vrouwelijk dus ik weet niet of het anders zou zijn geweest als ik eerder uit de kast gekomen was. Misschien had ik dan iets minder in de angst geleefd van ’O, straks komen ze erachter dat ik homo ben.’

Ik weet nog een voorval toen ik bij Duitse les zat. Het was maar een heel klein groepje maar daar zaten echt van die agressieve mannetjes in. En er was een zo’n voetbalgastje. Over hem maakte ik op een gegeven moment een opmerking van: ‘Wat een homo!’ En ik ging daar een grapje over maken zodat ik zelf wat mannelijker over zou komen. En toen zei die Duitse leraar: ‘Het zijn altijd degenen die het hardst homo roepen, die zelf homo zijn.’ En ik vond dat zo gênant, want ik dacht dat iedereen me door had. maar het was eigenlijk heel goed dat hij dat zei, want hij zette mij daarmee op mijn plek. Maar ik werd er ook nog banger van, en ging me daardoor nog mannelijker gedragen.

Tegelijkertijd was ik aan het fantaseren en was ik me aan het voorbereiden op mijn coming out. Ik dacht: ‘Dat wordt dan iets moois, en daar ga ik iets van maken’, maar pas het laatste jaar, toen ik vierentwintig was dacht ik: ‘Nee ik moet eerst voor mezelf accepteren dat het oké is en dan hoeft het ook niet zo groots te zijn.’ Voor mezelf wist ik het en dat was goed

Ik vind community een lastig woord. Het klinkt als een club waar je lid van moet zijn en waar je moet voldoen aan “echte gaydingen”, omdat ik me anders niet toegelaten voel. Omdat ik me nogal fluïde voel in m’n seksualiteit en gender, vind ik het lastig om een plek te claimen in de community.

Hebben jouw ouders jouw seksuele voorkeur geaccepteerd?

Ik heb mijn vader opgebeld en gezegd dat ik een vriendje had. Zijn reactie was: ‘Wat leuk!’ Mijn moeder accepteert het ook, maar ze heeft weleens gezegd dat ze dan misschien geen kleinkinderen krijgt. Terwijl zij altijd heel vooruitstrevend is.Ik heb haar eigenlijk nooit gevraagd waarom ze dat zei.

Deze zomer heb je voor 3FM HUMAN, de serie Behind My Scene gepresenteerd, wat vond je daarvan en zou je er voor open staan om in die richting nog zo’n serie of programma te maken?

Wat ik niet had verwacht afgelopen zomer is dat je niet alleen iemand anders aan het interviewen bent, maar ook jezelf. Ik zag het gewoon als een hele leuke tv-klus, en hoe toevallig, het ging ook nog over LHBTI’ers. Leuk! Mijn eerste doel was om die serie gewoon te maken, als maker. Het side effect was dat ik zelf ook ging nadenken en het heeft heel veel in me losgemaakt. Ook omdat ik altijd dacht: ‘Je moet niet zoveel zeuren’, ik heb geen lastige coming out gehad en als ik iemand tegen kwam die wat homofobisch deed dan zei ik: ‘Dag! Ik loop wel weer door.’ Ik heb veel geleerd door deze interviews en ja, ik zou zeker nog zoiets willen doen!

*

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!