Hoe word je je echte zelf? Als iemand daar een methode of boek voor heeft hoor ik het graag, want dit is een vraag die me de laatste tijd nogal bezighoudt.
Een transitietraject doe je om jezelf te worden. Maar als je transitie eenmaal ten einde loopt, hoeft dat niet te betekenen dat je jezelf bent. Dat klinkt misschien nogal tegenstrijdig, maar dit is hoe ik het ervaar. Ondanks dat je jezelf nooit anders moet gedragen dan hoe je echt bent, heb ik dat in de tijd voor mijn transitie wel gedaan.
Niet dat mijn totale gedrag anders was, maar in kleine dingen. Ik was gewend om op een bepaalde manier te praten zodat mijn stem minder vrouwelijk overkwam. Dat werkte overduidelijk niet, maar het voelde voor mij goed, dus bleef ik het doen.
Daarnaast was ik me bewust van iedere beweging of opmerking die ik maakte. Ik wilde op geen enkele manier met het vrouwelijke gedeelte van mezelf te maken hebben.
Nu ik verder in mijn transitie ben, gaat dat me steeds minder uitmaken. ik heb mezelf niet alleen door en voor mijn thuissituatie anders voorgedaan, maar ook voor de buitenwereld.
Mensen om mij heen moesten mij als jongen zien, en als dat niet gebeurde voelde dat alsof ik had gefaald.
Nu ik het jaren later opschrijf klinkt het echt vreemd, maar dit was voor mij het enige wat telde: als man gezien worden. Tegelijkertijd was het uitputtend om er elke dag mee geconfronteerd te worden en er zelf niks aan te kunnen doen: voor mij was het werkelijkheid maar voor de brute buitenwereld niet.
Ook al is deze periode bijna zo goed als voorbij, ik merk dat ik nog steeds niet weet wie ik ben.
Als je jarenlang een masker hebt opgehad, hoe leer je het jezelf aan dat masker weer af te doen? Dat is eng, want dan gaan mensen je ware gezicht zien.
Ik heb heel lang het idee gehad dat als je trans man bent, je je zo mannelijk mogelijk moet gedragen. Maar je identiteit heeft niks met gedrag te maken. Het is er misschien een onderdeel van, maar niet bepalend. Je gedrag kun je aanpassen, je identiteit niet. Je identiteit is wie je bent. Ik ben man. Daar verander ik niks aan. Ook al heb dat in het verleden wel gedacht: als ik me geen man voelde, dan zou mijn leven een heel stuk makkelijker zijn geweest.
Maar het is mijn identiteit, en dus onveranderbaar. Ik dacht: ‘Als ik man ben, dan moet mijn gedrag ook mannelijk zijn’, maar nu ik door het traject wat beter in mijn vel zit, weet ik dat het anders in elkaar steekt. Er zijn zoveel soorten mensen. We hoeven ons niet aan (on)geschreven regeltjes te houden. We hoeven ons niet anders voor te doen. Ons gedrag, onze gevoelens, onze levensstijlen en onze identiteiten zijn allemaal verschillend.
Zij maakt ons tot mens.
Maar nog belangrijker, zij maken ons eigen.
En dat is het mooiste wat er is.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
