Best wel saai, eigenlijk

Op de foto staat Jacky, een trans-vrouw. Het is een ronde zwart-wit foto in een regenboogkleurig kader met haar naam ernaast.
Best wel gek als mensen het idee hebben dat LHBTI+ mensen wel voornamelijk zullen omgaan met andere LHBTI+ mensen. Vanuit het idee dat je jezelf het liefste omringt met ‘eigen’ mensen.
Nou ken ik wel wat regenboogmensen.
Vanuit de verte.
Van gezicht, van de televisie, van filmpjes die ik van ze zie of stukjes die ik van ze lees. Ook wel van online en van werkzaamheden voor LHBTI+organisaties. Maar dat ‘kennen’ moet je nou ook weer niet overdrijven, want natuurlijk ken ik die mensen niet echt. Ik weet doorgaans over wie het gaat als ik weer eens wat lees, en welk gezicht bij welke naam hoort, maar daar houdt het wel ongeveer op.
Mijn contacten in het LHBTI+wereldje zijn vooral zakelijk: ze dienen een soort van gemeenschappelijk doel, zal ik maar zeggen. Het zijn ongetwijfeld schatten van mensen, maar dat weet ik niet want ik ben niet zo van ons-kent-ons.
Nu ik daar even over nadenk kom ik tot de conclusie dat ik maar één echte LHBTI+ vriend heb. Beetje weinig eigenlijk, maar ook logisch, want ik ga privé toch vooral om met niét-LHBTI+ mensen.
Ook in mijn woonbuurtje is voor zover ik weet niemand LHBTI+, of er wordt hier en daar nog in de kast gezeten, dat zou ook zomaar kunnen. Maar ik vind het ook allemaal niet zo boeiend wie nou wat, of juist niet is. Ik vind mensen leuk, lief, aardig en soms helemaal niet, en ik beoordeel mensen niet op afkomst, leeftijd, kleur, met wie ze verkering hebben, of hoe ze eruit zien.
Lang geleden had ik wel wat trans vriendinnen, maar die ‘fase’ is voorbij. Het klikte op het persoonlijke vlak toch niet helemaal. Met iemand omgaan omdat die persoon toevallig transgender is vind ik onzin, want gender is maar een relatief klein deel van iemands persoonlijkheid, toch?
Toen ik indertijd mijn lief ontmoette was iedereen erg blij voor me.
Familie zei letterlijk: ‘Wat fijn voor je dat je iemand hebt gevonden die net zoals jij is.’ Een beetje vreemde opmerking vond ik dat toen, alsof mijn transness een soort van sociale handicap was. Zo van: ‘Je bent nu eenmaal anders dan wij’. Familie was kennelijk blij dat ik onder de pannen was. Misschien vanuit het idee dat ik anders voor de rest van mijn leven heel erg zielig alleen zou blijven.
En ook nu nog mag ik vaak aanhoren wat ‘een leuk stel’ we wel niet zijn, want we ‘passen zo ontzettend goed bij elkaar’. We kunnen er wel om lachen, want we zijn toch echt twee heel verschillende mensen.
Verder zijn we heel gewoon. Maar dat vind ik sowieso ook van andere LHBTI+ mensen. Als ik weer eens iemand uit ‘het wereldje’ spreek, valt me iedere keer weer op hoe gewoon we wel niet zijn. Niks raars aan te ontdekken.
Best wel saai, eigenlijk.
We plukken de dag, werken hard, we maken ons druk over de politiek, we drinken gezellig koffie, betalen onze rekeningen, doen de boodschappen, we lezen de krant en we kijken online of op de televisie naar de dagelijkse onzin. Heel gewoon dus, en lekker burgerlijk ook.
Dat we ‘ongewoon’ worden gevonden zit vooral tussen de oortjes van andere ‘gewone’ mensen.
*
Jacky van Tongeren identificeert zich als vrouw met een transseksueel verleden. Ze heeft de volledige transitie doorlopen, en is inmiddels dus ook legaal ‘mevrouw’. Haar seksuele oriëntatie is panseksueel: ze valt op personen en niet op lichaamsdelen. Jacky is een multi-instrumentalist met als hoofdinstrument basgitaar. Ze schrijft muziek, arrangeert en is sessiemuzikante.
*

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.