‘Te midden van alle onzekerheid is ieder mens op zoek naar verbinding.’ Zo sprak op eerste kerstdag Willem-Alexander met deze politieke bestseller de natie toe. Maar wat is verbinding? Als sociale zoogdieren kunnen wij, als enige zichzelf kledende animalia, niet zonder. Vandaar ook dat de zoveelste lockdown zelfs bij mij, huismus pur sang, mijn strot uitkomt.
Ergens bijhoren dat groter is dan onszelf is een basisbehoefte. Voetbal verbindt hele volksstammen. Behalve dat het verkeerde sjaaltje dragen op het verkeerde moment op de verkeerde plek voor problemen kan zorgen, weet ik weinig van die sport. En zoals zo vaak met dingen waar ik niets van weet, interesseert het me weinig. Iets soortgelijks heb ik met mensen: als ik ze niet ken, boeien ze mij evenmin.
Maar als het Nederlands herenvoetbal elftal een toernooi speelt, kijk ik. Dat Max wereldkampioen is geworden heb ik ook live zien gebeuren. Was spannend, leuk voor die jongen, maar ik lees toch liever een goed boek. Autorijden kan ik, tegen een bal trappen ook. Met autoracen en voetbal heeft het niets van doen. Mijn verbinding met Max en onze jongens schuilt niet daarin. Toch kijk ik naar beiden, net als die andere Nederlanders die zich ook met hen verbonden voelen. En met het legioen, als we met z’n allen kijken, juichen en winnen. Of verliezen.
Virgil van Dijk heb ik ooit gegoogeld. Een Nederlander, geboren in Breda met een witte vader en een zwarte moeder. Vooral die dualiteit spreekt me aan. Waarom ben ik überhaupt online naar Virgil gaan zoeken? Was het zijn naam? Zijn uiterlijk? Max’ ouders zijn beiden wit. Zijn moeder is Belg, zijn vader Nederlander. Max is geboren in het Belgische Hasselt, is in België opgegroeid en had tot zijn achttiende een dubbele nationaliteit. Daarna koos hij voor het Nederlanderschap. Waarom weet ik dat wel maar heb ik geen idee hoe hard hij rijdt?
Werkt dat voor iedereen zo? Dat je je verbonden voelt met mensen waarmee je iets bijzonders gemeen hebt? Of je iets deelt met een ander moet je eerst ontdekken en dat kan alleen als je interesse toont. Ook zonder dat je dat in eerste instantie hebt.
Zelf ben ik geboren in Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka. Ik ben getogen in Nederland, met een huidskleur als Wibi en een achternaam als Ids. Met twee uit de Groninger klei getrokken witte adoptieouders en twee uit een palmboom gevallen bruine biologische ouders. Ik ben honderd procent Nederlander, met maar één paspoort en maar één moedertaal. Is dat wat mensen met elkaar verbindt? Een paspoort? Een taal?
Wat Nederlanders met elkaar verbindt volgens de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR), is niet geworteld in ‘een typisch Nederlandse cultuur of geschiedenis’, maar in lotsverbondenheid: het delen van leefgebied en toekomst is wat ons verenigt. Daarom mag van iedereen die zich in dit leefgebied begeeft, worden verwacht dat hij of zij een bijdrage levert aan het succesvol samenleven in dit gebied. ‘In dit gezamenlijke Nederland ligt uiteindelijk het fundament van verbondenheid,’ zegt de WRR.
Onderzoeksprofessor maatschappelijk werk Brené Brown, van de Universiteit van Houston definieert: ‘Verbinding is de energie die bestaat tussen mensen, wanneer ze zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen. Verbinding is kunnen geven en ontvangen zonder oordeel en steun, en kracht ontlenen aan de relatie.’ Daartoe zullen we een beetje interesse in elkaar moeten krijgen. Door het, en nu wordt het moeilijk, als eerste te tonen. Zonder oordeel. Door over je eigen vooroordelen, wantrouwen en onwetendheid heen te stappen. Om zelfs kracht te ontlenen aan die ander waarvan je het absoluut niet had verwacht.
Nu kan ik de andere vierentwintig spelers die door Van Gaal geselecteerd zijn ook eens googelen en over Max valt vast nog veel meer te weten. Maar wat ik echt zou moeten doen is de makeupgoeroetiktokinfluencer-bij-mij-om-de-hoek, die ik verder alleen in het voorbijgaan groet, uitnodigen voor een nieuwjaarsborrel. Wie weet wat voor boeiends deze te melden heeft, en of wat ik met deze influencer gemeen heb.
Per slot van rekening zijn we buren.
Dat is pas verbinding.
En dat is toch best wel een goed voornemen.
*
Ranjith Postma (1976) werd de eerste maanden van zijn leven verzorgd in een Sri Lankaans weeshuis met meer baby’s dan wiegjes. Daarna volgde adoptie en groeide hij op in een Gronings dorp met meer koeien dan huizen. Vijfenveertigjaar geleden werd er over een bruin kindje gesproken. Tegenwoordig woont hij in Hilversum en schrijft hij over de zoektocht van geadopteerden naar hun identiteit. Een worsteling die hij zelf nog niet gewonnen heeft.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Wat nou verbinding?”