In den beginne was er…

In de serie ‘Komt een atheïst in de kerk…’ wisselen atheïst Ronald Mol en predikant Stijn Jephta van der Woude ideeën uit over religie, geloof, atheïsme, zingeving, moraliteit en over de relatie die al deze onderwerpen hebben met de regenboog-community.  Vandaag het eerste deel waarin Ronald aan Stijn schrijft.

*

In den beginne was er…

Aan het einde van dit jaar lijkt het me een goed moment om eens te beginnen met een idee dat nu al een half jaar op de plank ligt: Project Religiecolumn. Niet dat ik er eerder niet aan toe kwam – integendeel zelfs – maar de pogingen die ik tot nu toe heb gedaan zijn allemaal faliekant mislukt. Aan het einde van een avond schrijven, schrappen, herschrijven en nog meer schrappen kwam ik erachter dat ik het resultaat in kon sturen als een theologisch proefschrift. Het resultaat was telkens veel te lang en te gedetailleerd om als column geplaatst te kunnen worden.

Maar eerst even terug: hoezo een column over religie bij Gaykrant? 

Zoals bij elke organisatie hebben ook de mensen die samen Gaykrant maken onderling contact in een aantal Whatsapp-groepen. En in één van die groepen raakte ik met predikant Stijn van der Woude in discussie over geloof. Nu hebben de regenbooggemeenschap en religie altijd al een moeizame verhouding met elkaar gehad, en is religie in de geschiedenis sowieso de nummer één reden geweest voor vele, nouja… ‘stevige discussies’, dus ook bij ons. En ook deze keer werden de atheïst (ik) en de predikant (Stijn) het niet met elkaar eens.

Waar we het wel over eens werden was dat dit onderwerp een goede wisselcolumn kan opleveren. En zo zit ik weer achter mijn computer, inmiddels bezig met poging veertien om toch iets kernachtigs over geloof of religie te schrijven.

Maar waar begin je dan? Het beste kun je schrijven over wat je zelf weet. Dus hierbij een korte samenvatting van mijn geloofsleven tot nu toe.

‘In den beginne’ is klein Ronaldje gedoopt in de Sint Jan de Doperkerk in Noord-Scharwoude. Door het woordje ‘Sint’ is het voor de oplettende lezer meteen duidelijk: ik kom uit een katholiek nest. De doop is een zogenaamd sacrament. Dat is een handeling waardoor God bij je binnen kan komen. Ofzo. Stijn kan dit waarschijnlijk beter uitleggen dan ik. 

Volgens Wikipedia is een sacrament alleen geldig als het wordt gegeven in de juiste vorm (dus volgens de regels), met de juiste stof (in geval van de communie is dat bijvoorbeeld met een gezegende hosti en geen lepel bolletjesvla) en, heel belangrijk volgens mij: wanneer de ontvanger de juiste bedoeling of intentie had.

Nu weet ik niet precies wat voor intentie men bij de doop van een baby mag verwachten. In mijn geval moest men geen al te hoge verwachtingen hebben. Gelet op de foto’s die toen zijn gemaakt, was het vakkundig volschijten van mijn luier op dat moment mijn enige intentie. Ik trok tijdens mijn doop in ieder geval rare gezichten en nee: ik was geen mooie baby.

M’n eerste communie was het volgende sacrament. Voor zover ik me dat kan herinneren, zat het toen nog wel goed met die intentie. Maar ja, wat wil je? Ik was zeven jaar oud en had destijds ook de intentie om kapitein van een cruiseschip te worden. Ondertussen ben ik achtendertig en heb ik nog nooit een voet aan boord van zo’n schip gezet. Tot zover de waarde van de intentie van een zevenjarige.

Hierna volgde nog het heilig vormsel. Dat is een soort remake of herbevestiging van de doop. Achteraf gezien denk ik dat de barsten in mijn geloof toen al niet meer te repareren waren. Ik heb het nog heel even geprobeerd, maar in de jongerenclub van de kerk was ik al snel degene die de minste vragen mocht stellen. Toen ik merkte dat mijn vragen niet serieus werden genomen, nam ik religie niet meer serieus. En ondertussen vraag ik me af waarom intelligente mensen religie überhaupt nog serieus nemen? 

Maar dat is een vraag voor Stijn.

Lieve  groet,

Ronald Mol

*

Klik hier voor alle delen van deze briefwisseling

*