Vanochtend stond ik de afwas te doen en ontdekte ik een mooie metafoor. Mijn gootsteen en ik hebben in het laatste jaar enorm aan onze relatie moeten werken. Het proces verliep niet altijd vloeiend en niet zonder obstakels.
Integendeel. Een jaar geleden merkte ik dat het water steeds langer erover deed om weg te lopen. Het werd door mij geconstateerd, maar meer dan een fles ontstopper gooide ik er niet tegenaan.
Het zou wel loslopen. Maar zoals het met meer dingen in het leven gaat, helpt de steek-je-kop-gewoon-in het zand- methode niet. Het probleem blijft gewoon bestaan, al kijkt iemand nog zo hard de andere kant op. Of de grond in. Sommige dingen lopen dus niet zomaar los. Daar moet je toch echt iets meer inzet voor tonen dan hopen dat een beetje giftige vloeistof voldoende is om het probleem te verhelpen. Een agressief middel leidt niet tot de kern: soms moet er dieper gegraven worden om tot de essentie te komen. Op een gegeven moment werd de verstopping een lekkage omdat ik de buis eraf gehaald had en niet meer goed erop kreeg.
Dus er kwam een emmer onder de wasbak.
En een pan in de wasbak.
Avond na avond stond ik heel voorzichtig de vaat te doen zodat de wasbak niet zou overlopen. De emmer werd netjes in de wc geleegd.
Gadverdamme.
Niet fraai.
Helemaal niet. Meerdere mensen hadden inmiddels al geprobeerd om te helpen, maar ook zij kwamen er niet uit. Ik had bijna de gootsteendokter gebeld, maar daar was ik dan ook weer te eigenwijs voor. Op een gegeven moment was ik het spuugzat. Dus ik haalde een dubbele waterstofzuiger en zette de slang zolang op de afvoerbuis totdat er iets gebeurde. Het duurde heel lang, maar er kwam beweging in de zaak. Uiteindelijk kwam er zoveel troep naar boven dat ik er bijna onpasselijk van werd.
Een uur later.
Geen brokken meer. Geen rare ondefinieerbare voorwerpen die ik niet thuis kon brengen. Alleen het geluid van gezuiverde lucht.
Het probleem was verholpen. Morgen kan de verstopping terugkomen. Of de lekkage weer opnieuw beginnen.
Dat heb ik lang gedacht. Vanochtend stond ik de vaat te doen met de kraan open en zonder een extra pan in de wasbak. Ik was blij, dat alles nog steeds gewoon werkt. Mijn gootsteen gaat natuurlijk over problemen die niet met een paar simpele woorden of handelingen op te lossen zijn.
Het gaat over het essentiële probleem dat vaak diepgeworteld vastzit. Soms zo ver weg gestopt, dat we er nauwelijks nog bij kunnen. Of willen. Want als iets opgerakeld wordt, kan er lekkage ontstaan en dan is er geen weg meer terug.
Wat dacht je toen je dit stuk las?
‘Wie doet er nou een jaar over om een verstopping te verhelpen?’
Ik.
En waar wachten we nog op?
Een gelukkig en schoon nieuwjaar toegewenst.
*
Monique Wubbels (Augsburg, 1979) is van Nigeriaans-Duitse afkomst en is als kind door Nederlanders in Duitsland geadopteerd. Volgens eigen zeggen is ze een vrolijke, mulitculturele en panseksuele verschijning die zich onder andere inzet voor Poink, de organisatie die activiteiten voor LHBTI-vrouwen organiseert. Mensen bij elkaar brengen en good vibes verspreiden is wat zij het liefste doet.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
