Al mijn hele leven heb ik een bucket list. Daar hebben hele grootse avonturen op gestaan die onbereikbaar lijken, maar ook toestanden die ik voor geen goud zou willen ervaren. Uit allebei de categorieën zijn meerdere dingen uitgekomen.
Eén van de situaties waar ik al zolang ik me kan herinneren liefst niet in zou belanden, is Trans-zijn.
Helaas is dat niet gelukt. Het kost me nog elke dag heel veel moeite om erin te berusten. Het beste wat ik kan doen is zorgen dat ik niet voldoe aan het stereotiep.
Inmiddels zijn de stereotyperingen en stigma’s zo divers en uitgebreid, dat de hele wereld heel goed trans zou kunnen zijn.
Om weer grond onder mijn voeten te voelen, ben ik me de afgelopen maanden weer eens gaan verdiepen in de kennis en ervaring die door insiders gedeeld wordt op plekken die ver buiten wappie-land liggen.
Het is haast alsof ik opnieuw in transitie ben gegaan. Er kwam veel op me af en tegelijkertijd kwam het nodige bij me boven. Als ik deze herinneringen en emoties zorgvuldig op schrift stel, heb ik een heel dik boek. De werktitel: ‘Het valt niet mee om liever-niet-trans te zijn’.
Eén ding wat ik geleerd heb, is dat ik zeker geen spijt heb van mijn geslachtsaanpassing. Het heeft mij zelfs verrast dat er ex-cliënten van de genderkliniek zijn die zich beschadigd voelen door de lichamelijke ingreep. Hierdoor ben ik me ook stilletjes af gaan vragen of er misschien mensen zijn die het juist wèl leuk vinden om Trans te zijn?
Ik vind het hoog tijd om hier eens openlijk over van gedachten te wisselen. Ik, en vele anderen, hebben al lang genoeg stilletjes glimlachend de stigma’s en vooroordelen over ons heen laten komen.
Niets is te vergelijken met de diepe eenzaamheid die volgt uit zwijgen tegen de stroom in.
Liefs,
Carine
(zij – haar)
*
Carine de Graaf (1961) is van beroep geluidstechnicus. In haar vrije tijd leest ze veel, luistert ze naar muziek en bezoekt ze graag musea. Daarnaast doet ze een deeltijdstudie psychologie. Carine heeft een transgendered achtergrond: in 2010 is ze van man naar vrouw gegaan.