Met een 1-minuutfilm wil Dennis Lubbers de kijker bewust maken van het feit dat geweld meer wordt geaccepteerd dan twee zoenende mannen. De film onder de titel Love doesn’t hurt anyone is al vertoond bij Jinek en nu wil Gaykrant eveneens van de hoed en de rand weten.
Tekst: Hanneke van Dongen
Woensdagochtend, zowel in Haarlem als in Maastricht is het zonnig. Dennis en ik spreken af via Zoom en gaan er beiden vanuit dat we met een half uurtje wel klaar zullen zijn. Tweeënhalf uur later breien we een eind aan een gesprek dat behalve over de film gaat over heel veel verschillende onderwerpen die uiteindelijk toch allemaal te herleiden zijn tot één thema: de keuze tussen liefde en angst.
Dennis, je regisseert normaliter reclamefilms, vanwaar deze film?
We worden dagelijks geconfronteerd met uitingen van geweld. Ruzie’s, schieten, schelden, vechten et cetera, maar er zijn veel minder uitingen van liefde. En dan helemaal die tussen twee mannen. Hierdoor voelt geweld normaler om naar te kijken dan een uiting van liefde. Ik denk dat de wereld er mooier van zou worden wanneer we vanaf jongs al meer liefdesuitingen krijgen te zien. We moeten mensen beschermen tegen geweld, niet tegen liefde. Deze film moet mensen bewust maken in wat voor wereld we leven zodat we er wat aan gaan doen.
Waar komt dit vandaan, denk je?
Alles rondom seks is en blijft nog altijd in een taboesfeer. Het voelt kwetsbaar. Ik vraag me wel eens af of dit in stand wordt gehouden door het systeem waar we in zitten. Misschien wordt dit een nieuwe conspiracy theory (Dennis lacht) maar zou het niet kunnen zijn dat we in een systeem zitten dat ons seksueel wil onderdrukken zodat we meer spullen kopen? Want ik weet wel: als ik seks heb dan wil ik zeker geen spullen kopen die ik niet nodig heb. Maar eerlijk, de enige mensen die negatief op de film reageren zijn heteroseksuele mannen.
Wie is de doelgroep voor je film?
De (witte) heteroseksuele cis-man. Ik realiseer me door al die vreemd verwrongen mechanismes des te meer hoezeer we nog in een wereld leven die helemaal komt vanuit de ideeën van witte heteromannen. Het erge is: die mannen zijn natuurlijk ook onderdrukt, met die ideeën over altijd maar sterk moeten zijn, niet mogen huilen, moeten vechten en winnen. En doordat die mannen aan de macht zijn, is de wereld nu zoals ‘ie is en worden de dingen onderdrukt die zij bij zichzelf ook onderdrukken.
Je zou eigenlijk de heteroseksuele witte cis-man moeten bevrijden. Die zit ook gevangen: (onderdrukte) pijn doet pijn, waardoor ze hun pijn er bij anderen in rammen, soms letterlijk, vooral bij mensen die de gevoelens laten zien die zij als stoere kerel moeten wegstoppen. De weerstand die er nu is, die iedereen nu voelt, die onderdrukking, die komt allemaal vanuit het gevangenzitten in die vastgeroeste patronen.
En ook vanuit het idee dat de vrijheid van de ander hun eigen vrijheid gaat belemmeren. Dat is natuurlijk niet zo, dát moeten mensen leren. Maar ik weet niet of je dat er ooit doorheen krijgt: ‘Hé jongens, we vechten eigenlijk tegen de verkeerde, we moeten de witte mannen juist bevrijden!’
In het boek The Art of War wordt dat principe mooi beschreven. De hoogste vorm van strijd in oorlog, zo zegt dat boek, is dat de vijand zich bij jou voegt. Dat doe je door je vijand te voeden. Niet kleine beetjes brood geven, nee, overvloed. En dat je niet alleen heel veel eten geeft maar ook nog zegt: ‘Wij hebben hier een feest, kom je ook?’ en dat de vijand dan denkt: ‘Oh.. het is hier superleuk!’ Eigenlijk moet de heteroseksuele man leren dat hij winst kan behalen juíst door bijvoorbeeld zijn vrouwelijke kanten de ruimte te geven.
Je zit zelf ook in een proces om je vrouwelijke en mannelijke kant meer met elkaar in balans te krijgen, spreek je uit eigen ervaring?
Ja. Toen ik achttien was ben ik verkracht door een jongen met wie ik aan het daten was. Vanaf dat moment vertelde ik mezelf dat ik hetero was. Ik leefde volgens het concept ‘heteroseksueel’. Daardoor drukte ik natuurlijk van alles weg, ik voelde me ook helemaal niet seksueel aangetrokken tot vrouwen maar ja, daar moest ik het toch mee doen als ‘hetero’.
Ik wil graag vertellen wat het onderdrukken van pijn met me gedaan heeft. Het trauma dat ik had opgelopen heb ik drie jaar onderdrukt. Het kwam eruit toen ik op straat liep en paniekaanvallen kreeg op momenten dat ik homoseksuele mannen dacht te zien. Het was echt paniek met een vechten- of vluchtenreactie. Uiteindelijk kreeg ik het idee om naar een gay club te gaan om daar mannen op te pikken om ze daarna in elkaar te slaan waarna ik besloot om naar een maatschappelijk werker te gaan. Ik was altijd werkzaam in de zorg en was juist zorgzaam in plaats van gewelddadig, dus die gedachten waren voor mij wel echt schrikken en een teken dat ik hulp nodig had.
Tijdens de gesprekken met de maatschappelijk werker kwamen we erachter wat mij was overkomen. Op het moment dat ik het trauma en de pijn die het deed erkende, verdwenen gelijk de gedachten om mannen in elkaar te slaan. Ik heb toen besloten om altijd alles wat ik voel en meemaak te uiten met mensen omdat ik weet wat voor nare vorm onderdrukking van gevoel kan aannemen. Misschien dat ik daarom ook begrip heb voor mensen die haat hebben naar anderen. Ik snap waar dit vandaan komt. Niemand haat zomaar anderen, het komt echt uit haat naar jezelf of naar datgene wat je hebt meegemaakt.
Nadat ik jaren het concept van heteroseksueel heb geleefd, ben ik dit nu aan het loslaten. Ik probeer te doen en te voelen wat ik wil. Sinds kort draag ik nagellak en voel ik me mannelijker, wat dat ook zijn mag, dan ooit. Misschien moet het woord ook niet mannelijker zijn maar gewoon krachtiger.
De enige die jou kan beschermen in deze wereld, ben je zelf. Door misbruik leer je ergens op een diep niveau dat je dat dus niet kan, jezelf beschermen. Je bent de markers voor je grenzen kwijt. Ik was zo bang over andermans grenzen heen te gaan, dat ik die van mijzelf volledig uit het oog verloor. En elke keer als je over je eigen grenzen gaat, ga je een beetje kapot. Vooral omdat je het zelf doet. Dat gevoel, die onzekerheid, heeft me heel lang parten gespeeld. Nu ben ik mijn grenzen opnieuw aan het definiëren. Niet door ze te beschermen maar door te kijken naar waar ik die wil leggen.
Dus het herdefiniëren van je grenzen leidde tot het maken van deze film?
Doordat ik ben gaan kijken naar mijzelf en wat ik wil, kreeg ik ook ineens een helder beeld van wat ik wilde maken. Al toen ik jong was, was ik tegen onrecht en ik heb mij altijd hard gemaakt voor een wereld waarvan iedereen kan genieten. En toen kreeg ik een paar maanden geleden de kans dankzij crypto.
Ik had namelijk geïnvesteerd in cryptomunten en die gingen op een gegeven moment flink omhoog. Ik heb ze allemaal verkocht toen ze genoeg waard waren om in eigen beheer een film te maken. Dat was wel bizar: had ik ineens 25.000 euro op mijn bankrekening staan. Ik dacht nog van: ‘Joh.. Je zou nu ook een makelaar kunnen betalen, een aanbetaling kunnen doen … een huis kunnen kopen …’ Maar toen dacht ik: ‘Waar heeft de wereld meer aan? Nog een huizenbezitter of nog een film waar de wereld misschien iets beter van wordt?’
Hoeveel tijd heeft het gekost om deze film te maken?
Vooral het editen duurde heel lang, daar ben ik twee maanden mee bezig geweest. Ik moest vier minuten film terugbrengen naar 1 minuut. Kill your darlings, dat idee. Gelukkig keken er wat vrienden, editors en andere regisseurs mee die me feedback gaven. Ergens tegen het eind werd ik op een nacht wakker en wist: ‘Oh! Zo moet ik het doen!’ ik ben uit bed gesprongen en heb het ineens afgemaakt.
Ik ben er overigens nu wel achtergekomen dat het maken makkelijker gaat dan de verspreiding van de film. Als ik iets anders had moeten doen, dan was het wel geld vrij maken voor de marketing. Ik ben op dit moment dus ook een crowd funding campagne aan het opzetten zodat ik de film als YouTube-advertentie kan inzetten, gericht op de doelgroep van de film. Verder hoop ik dat mensen de link van de video veel gaan delen. Het liefst via influencers met een groot bereik. Ik hoop dat mensen de boodschap de moeite waard vinden om te verspreiden.
Alles wat je onderdrukt, komt er in een nare vorm uit. Waarom leren we niet op school dat wat ons ergert, vaak iets zegt over wat we in onszelf onderdrukken? Misschien komt dat idee terug in een volgende film.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
