Als laatbloeier, net uit de kast, voelt het soms alsof je kleuter, puber en senior tegelijk bent. Terwijl je lijf vaker dan je lief is laat merken dat het beste eraf is, gieren de hormonen door datzelfde lijf. Je exploreert de wereld om je heen, het ene moment met de zelfverzekerde maturiteit van een vijftiger, dan weer met de verwondering, gretigheid en naïviteit van een kleuter.
Je loopt al een tijdje mee, maar de vergaarde levenservaring komt in je nieuwe werkelijkheid niet altijd van pas. Alsof je voor het eerst naar Italië op vakantie gaat en tot de ontdekking komt dat het feit dat je vloeiend Duits spreekt je niet heel erg gaat helpen.
De eerste keer dat ik een vrouwencafé wilde binnengaan, had ik al vijf keer op en neer voorlangs gelopen, het zweet in mijn nek, naar binnen glurend om in te schatten waar ik aan begon. Alleen durfde ik niet: de angst voor het onbekende won het van de nieuwsgierigheid. Aan de arm van een vriendin die me een tijdje onder haar vleugels nam ging het beter. Eenmaal binnen voelde het – afgezien van de onontkomelijke vleeskeuring bij binnenkomst – best oké. Niemand had in de gaten dat ik ‘nog nooit een woord Italiaans had gesproken’. Logisch natuurlijk. Het stond niet op mijn voorhoofd geschreven.
Nadat ik mijn vriendin had leren kennen – online, want handig bij een onderontwikkelde gaydar – volgden vele avondjes stappen in gaybars en losgaan bij vrouwenfeesten. In het begin vond ik, kijkend met mijn verwonderde naïve kleuterblik, alles geweldig en fantastisch. Maar gaandeweg moest ik leren als lesbo mijn vrouwtje te staan. Zoals je als kleuter in de zandbak hevig ontdaan bent als je de eerste keer door een kindje geslagen wordt, maar daarna op je hoede bent, moest ik in de community een beetje eelt op mijn ziel krijgen; mensen zijn en blijven mensen, overal. Of zoals Susan Sarandon het verwoordt in haar rol als lesbische moeder in de film Three generations, als haar dochter haar verwijt dat ze niet tolerant is: ‘Honey, loving women doesn’t make you a better person. It just makes you have better sex.’
De barman in een gaybar die mij als lesbo opzichtig langer op mijn drankjes laat wachten dan de kerel naast me, is net zo irritant als de jonge gast in een regulier café die me ‘ouwe gek’ noemt als ik iets zeg over het voordringen van zijn vriendin. De man die me, op zoek naar een setje voor een leuke avond, opdringerig vastpakt, voelt net zo bedreigend als de anti-lesbo opmerkingen op straat op weg naar huis. Het is alsof je voor de tweede keer volwassen wordt. Alsof de roze bril plaats maakt voor een varifocusmodel.
Inmiddels voel ik me, waar ik ook ben, weer een stevige vijftiger. En komen er ook mooie momenten voorbij, zoals een oudere homoman die mijn vriendin en mij vorige week spontaan aansprak: ‘Ik vind de liefde tussen jullie zo mooi om te zien! Dat wilde ik even zeggen. Mijn man en ik zijn al dertig jaar samen. Dat gun ik jullie ook.’
Het zorgde voor een dagenlange glimlach op mijn gezicht. Gelukkig zijn er overal ook mensen, die hun medemens af en toe door een roze bril bekijken. Ik doe die van mij ook nog maar niet weg.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
