Naar dit nummer van Natalie Taylor luisterde ik in de tijd dat ik m’n transitieoperatie kreeg heel veel. En ja, je mag nu zeggen dat ik een slechte muzieksmaak heb.
Ik heb heel mijn leven altijd naar muziek geluisterd. Ik denk dat als je nu naar m’n middelbare school loopt en aan een willekeurige docent vraagt: ‘Herinner jij je Nick nog?’, deze zal zeggen dat ik altijd achterin de klas te vinden was met mijn koptelefoon op mijn hoofd.
Als ik nu dit nummer beluister, kan ik me precies voorstellen hoe ik me op het moment voelde na de operatie. Hoe alleen ik me voelde. Hoe verloren ik was. Ik lag in de logeerkamer van mijn oom en tante. In het grote bed, waar we, toen mijn tweelingbroer en ik nog jong waren, om en om in moesten slapen, omdat we altijd in dat bed wilden slapen. Samen slapen konden we niet, want dan waren we of aan het lachen, ruziën of zoveel geluid aan het maken dat het twee verdiepingen beneden nog te horen was. Dus halverwege de nacht kwam onze oom dan naar boven om ons uit elkaar te halen.
Nu lag ik daar alleen. Ondanks dat ik er niet heel vaak in had geslapen, kende ik de kamer. Ik kende de schaduwen die de lantaarnpaal in de kamer maakte. Hoe in die schaduwen het patroon van het behang nog steeds duidelijk te zien was. De digitale klok die op het kussen scheen zodat het nooit helemaal donker was. En het warme, donzen dekbed dat gelukzalig knisperde als ik me omdraaide.
Nu, na die zware dag, lag ik daar alleen. Mijn tante had me om half zeven naar het ziekenhuis gebracht. Rond kwart over zeven kwamen we aan. Daar moest ze me achterlaten bij de voordeur. Ze gaf me nog een knuffel en wenste me al het succes van de wereld.
Binnen moest ik m’n handen ontsmetten en een mondkapje opdoen dat ik met mijn trillende handen amper om kreeg. Daarna liep ik met een verpleegkundige naar boven. Daar ging het gebeuren.
Na de operatie werd ik weer door mijn tante opgehaald. En ‘s avonds toen ik op de logeerkamer lag, kwam de realiteit pas echt binnen.
Na een dag kon ik mijn lichaam zien zoals het echt bedoeld was te zijn.
Ik was hier jarenlang mee bezig geweest. Na intensieve gesprekken, zonder de steun van mijn ouders, kreeg ik toestemming om geopereerd te worden. Woorden kunnen niet beschrijven hoe ik me toen voelde. ‘Intens gelukkig’ komt niet eens in de buurt. Ik kon eindelijk, na al die jaren, mijn echte zelf worden.
Maar de realiteit was ook dat ik dit alleen heb moeten doen. Mijn ooms en tantes hebben mij opgevangen toen ik hier naar toe kwam. Daar ben ik ze tot op de dag van vandaag en voor de rest van mijn leven dankbaar voor.
Toch waren mijn ouders er niet. Ik moest revalideren bij mijn oom en tante die dat met heel veel liefde hebben gedaan. En toch wilde ik het liefst dat mijn ouders daar waren, dat ik met hen naar huis had kunnen rijden, dat ik hun had kunnen vertellen hoe intens gelukkig ik was om deze stap eindelijk te hebben kunnen zetten.
Maar in plaats daarvan lag ik die avond huilend met dit nummer dreunend door mijn oortjes in bed. Het gemis van de ouders die ik had gehoopt te hebben kwam toen harder aan dan ooit. Samen met de pijn in mijn hart en borst, kon ik alleen maar liggen en huilen.
Berichten van vrienden stroomden binnen maar ik had de energie niet meer. Ik wilde maar één ding: mijn ouders. Een knuffel van papa en mama.
Dat ging niet gebeuren. Dat wist ik ook. Ik voelde me weer een kind. Zoekend naar acceptatie en liefde. En dat heb ik nu nog steeds. Bijna twee jaar later. Minder dan toen. Maar toch.
Surrender.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
