De meeste mensen stellen doelen in het leven. Ook ik. We proberen op deze manier zin aan het leven te geven. Iedereen zit natuurlijk anders in elkaar, maar als ik een doel heb, dan ga ik ervoor. Meestal dan. Ik heb jarenlang een doel gehad. Ik wilde mijn diploma halen. Dit had het achterliggende doel dat, zodra ik mijn diploma had, ik het huis uit kon. Vooral het laatste jaar heb ik er alles aan gedaan om mijn diploma te halen. En na maanden van discipline en hard doorleren lukte me dat. Nadat ik dit van m’n lijst kon afstrepen begon voor mij een nog groter doel: worden wie ik ben. Mijn transitietraject bij de VU begon. En na een halfjaar vol intensieve gesprekken ging mijn psycholoog akkoord met het ondergaan van de mastectomie (de borstverwijderende operatie). Drie maanden na mijn operatie begon ik aan de hormonen. Daar ik een tussenjaar had kon ik me volop richten op m’n traject en mijn ware zelf worden. Alleen, want mijn ouders hebben me nooit gesteund. Nu dit allemaal een beetje achter de rug is, ben ik in een leegte terechtgekomen. Dit heeft niks te maken met het feit dat ik niet tevreden ben met mezelf, maar met het feit dat ik al die jaren alleen maar hiermee bezig ben geweest. Manzijn was hetgeen waar ik naar toe had geleefd, daarna zou mijn echte leven pas echt beginnen. Hoe ik dat ging doen wist ik nog niet en daar dacht ik ook niet over na. ‘Dat komt wel,’ dacht ik. Maar het kwam niet. De littekens die mijn traject en de daardoor onhoudbare thuissituatie hebben achtergelaten maken me duidelijk dat ik nog lang niet klaar ben met het verwerkingstraject. Mijn leven ziet er nu anders uit dan dat van andere jongens van mijn leeftijd. De meeste zitten nu in het derde jaar van hun opleiding, gaan in de weekenden terug naar hun ouders en genieten, nu de post-coronapiekperiode dat weer enigszins toelaat, van hun studentenleven. Ik zit nu voor de tweede keer in mijn eerste opleidingsjaar, zit om de week bij mijn psycholoog, en blijf in de weekenden op mijn kamer omdat ik niet naar huis kan. Jezelf vergelijken met anderen is misschien wel een van de domste dingen die je kunt doen, maar toch doet iedereen het.
Ook ik. Ik zie de dingen die mijn vrienden doen en het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het voelt alsof ik vanaf de zijlijn toekijk, alsof ik degene ben die iedereen moet aanmoedigen en moet coachen. Maar andersom, als ik op het veld sta, lijkt de tribune soms leeg. Het gevoel dat ik alles zelf moet doen heb ik van jongs af aan al gehad en nu ik twintig ben, ben ik tot een inzicht gekomen: wat nou als ik mezelf niet waard vind om voor te werken?
‘Je bent de sleutel tot je eigen succes,’ zei iemand mij ooit.
Ja. Alleen heb ik de deur van binnen op slot gedraaid en de sleutel weggegooid. Nieuwe doelen stellen. Iedereen doet dat.
Ook ik. De deur moet open. Ik ga zoeken.
*
Nick Trijssenaar (Rotterdam, 2001) werd enkele minuten na zijn tweelingbroer geboren. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
4 thoughts on “Zoeken na zwaarte”