Lieve Bettine,
Mijn van oorsprong zoon Jasper van zestien zegt dat hen non-binair is. Hen heeft mijn naam aan hun eigen naam toegevoegd, dus heet nu Jasper-Margarita. Dat vond ik een eer. Nu maakt mij dit helemaal niks uit, en ik ben blij dat Jasper-Margarita kan zijn wie hen wil zijn, maar ik vind onze maatschappij soms gewoon niet zo heel vriendelijk als het gaat om mensen die niet binnen de heteronorm passen.
Ik wil dat Jasper-Margarita gelukkig wordt zonder al te veel agressie om hen heen.
Kunt u mij een beetje geruststellen? U lijkt mij wel een vrouw van de wereld.
Hoe ziet u de ontwikkelingen in ons land?
En hebt u zelf wel eens te maken gehad met agressie?
Heel veel liefs,
Margot
____________________________
Lieve Margot,
Genietend van een mojito met iets te veel rum op een bont terras op Gran Canaria lees ik je mail. Hier kan men zijn wat en wie men wil zijn, en een vrolijke regenbooggemeenschap trekt aan me voorbij.
Of de zon hierin parten speelt weet ik niet, maar het is hier mogelijk!
Wat fijn dat Jasper-Margartia tegen je heeft gezegd dat hen non-binair is. Een kanjerin van zestien lentes die – in tegenstelling wat hun naam doet vermoeden – helaas nog geen mojito’s drinken mag. Dat was in onze tijd wel anders, nietwaar Margot?! Ik word nog misselijk als ik aan alle bessenjenever denk die ik als zestienjarige naar binnen goot.
Mij maakt het ook niks uit wat of wie iemand is, maar helaas is het voor velen in onze maatschappij nog een groot probleem. Mijn gedachten gaan terug naar Frédérique, de veertienjarige Amstelveense die afgelopen zomer flink mishandeld is, en naar Saïd Zankoua die ons in 2020 met zijn plotselinge dood perplex heeft doen staan. Ik denk aan de twee geliefden die een aantal jaren geleden hand in hand liepen op de Mandelabrug in Arnhem en zwaar mishandeld werden door minderjarige gasten.
Ik zet mijn mojito op tafel en staar voor me uit naar de bonte massa.
‘Ik ben wie ik ben en jij mag zijn wie jij wilt zijn’.
Waarom kan dit hier dan wel en in Nederland niet?
Nou ja, misschien met Pride in hartje Amsterdam dan…
Maakt onbekend onbemind misschien? Of is het onvrede en frustratie van de lastpakken?
Ik lurk aan het rietje, zet mijn earphones aan en luister naar Sammy Davis Jr. ‘You got to be carefully though’ en een traan rolt over mijn verbrande wangen.
Ik zie twee verliefde jongemannen hand in hand langs het terras lopen.
En dan, als ik mijn tweede mojito bestel bij de knappe Spaanse ober, zindert mijn oude, doch goed geconserveerde lichaam van hoop.
Want die is er!
Zeker voor Jasper-Margarita die groot wordt in een land dat stukken minder binair zal zijn. De voortekenen zijn er al: op Netflix, in de Avrobode, met het CDA dat het Nationaal Regenboogstembusakkoord ondertekend heeft, met jongeren zoals Jasper-Margarita die zich niet meer in een man-vrouw-keurslijf laten dwingen en zelf wel bepalen wie of wat ze zullen zijn. Zij. Hij. Hen. X. Them. Zhij. Zhullie.
Ik snap dat je je soms zorgen maakt, maar kijk naar mij (en naar mijn mede-LHBTI+ers): ik ben een duikelaartje dat na elke tegenslag altijd weer komt bovendrijven. Drijfnat, met uitgelopen make-up, en met algen in mijn o zo gesoigneerde coupe soleil, maar altijd trots en onverwoestbaar.
Hoe ik de ontwikkelingen in ons kikkerlandje zie?
Ik voorzie dat het devies Je maintiendrai in ons nationale wapen binnenkort zal worden vervangen.
Niet langer: ‘Ik zal handhaven.’
Nee.
Je serai résilient, zal er onder de brullende leeuw te lezen staan.
Ik zal weerbaar zijn.
Knuffel van me, ook aan Jasper-Margarita,
Lieve Bettine: in deze rubriek beantwoordt vrolijke, exotische en toch nette Bettine Wouterse (Breda, 24 juni, 19??) elke laatste zondag van de maand vragen over liefde, levensstijl, gender, prangende kwesties, etiquette en dilemma’s waar u dagelijks mee rondloopt of waar u wakker van ligt.
Heeft u een vraag voor Bettine? Stuur deze naar: lievebettine@gaykrant.nl
