Ik schreef al eens dat voetbal me niet heel erg boeien kan. Ik was dan ook blij dat mijn twee jongens niets wilden weten van dit spelletje. Dat was goed gelukt. De jongste heeft het wel twee keer geprobeerd, maar toen hij eenmaal een keer kletsnat regende was hij voorgoed genezen. Hij zit nu niet op sport en heeft daar ook maar weinig mee. Lego, dat zit nogal verbonden aan hem, al beweegt hij daar wel minder mee. Uren beleeft hij de wildste avonturen met het in elkaar zetten van politieauto’s.
De oudste zoon heeft weinig met teamsporten. Die banjert liever door sloten – droog en nat – en bouwt hutten in het bos. Hij ligt soms op zijn buik in het gras om een klavertjevier te zoeken en komt met handen vol slakken en andere beestjes weer terug naar huis. Hoezeer ik de liefde voor alles wat leeft ook stimuleer, logeerruimte bieden aan allerlei beestjes draagt niet altijd mijn sympathie weg. Maar goed, ik ben er inmiddels wel achter dat je als moeder moet geven en geven. Nemen, daar doen we niet meer aan.
Dochter Maud is een ander verhaal. Onze stoere meid die eigenlijk alles wel wil aanpakken. Dansen doet ze hele dagen en ze mocht dan ook al vrij snel meedoen met het demoteam van de dansschool (stiekem toch wel een beetje een wens van mij dat ze van dansen zou houden: ik heb jarenlang met veel plezier gedanst en het bracht mij heel veel moois, zoals mijn vrouw die ik op de dansschool heb leren kennen) maar ook tennis, tikkertje, hockey, bomen klimmen, hutten bouwen, skeeleren, zwemmen, touwtjespringen, schaatsen en wienietwegisisgezien waren ook leuke hobby’s. En ze ging op turnen. Tot ze op een mooie zomerdag thuiskwam van een vriendinnetje.
‘Mama, mag ik op voetbal?’
Uiteraard mogen onze kids zelf een sport kiezen en zolang ze daar plezier in hebben, brengen we ze overal naar toe.
Maar voetbal?
In lichte paniek probeerde ik haar er nog vanaf te praten; dat ze moest stoppen met turnen als ze wilde gaan voetballen.
‘Oh dat is niet erg, vind ik toch niet leuk meer.’
Hm.
Ze wilde echt.
Dus nu staan we op zaterdagochtend als echte voetbalmama’s langs de lijn in plaats van rustig aan een bakje koffie te doen in onze luie stoelen. Die nieuwe zaterdagfamilie is een groep tot elkaar veroordeelde ouders met slechts drie overeenkomsten: een rondrennend kind, een bal en kou lijden.
Af en toe schreeuwt er iemand heel hard die vervolgens de tegenstanders veroordeelt als zij harder schreeuwen.
Ik weet niet in hoeverre het kinderspel professioneel is. En dat interesseert me ook niet. Aan het einde van de ochtend neem ik een stralend kind mee naar huis dat bekaf is. ‘Ach, ik kan ook later dan gewoonlijk van mijn koffie in mijn luie stoel genieten,’ denk ik dan maar. ‘En waarschijnlijk in een rustigere omgeving.’
Als ik Maud in de achteruitkijkspiegel zie nagloeien, ben ik stiekem supertrots op mijn oogappel die daar met alles wat zij in zich heeft over het veld rent en tegen de bal aantrapt.
Sterker nog, ik mag het spel best graag zien.
Maar hé.
Dat vertellen we niet verder.
*
Floor Brands (Rolde, 1979) is woonachtig in Bedum, samen met haar vrouw en drie kinderen. Met een enthousiaste groep mensen om zich heen zet zij zich in voor de verborgen LHBT+ers. Voornamelijk in haar buurt, maar ook daarbuiten. Zij draagt als ‘B’ uit het LHBT+regenboogpalet haar maandelijkse steentje bij aan Gaykrant.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
