Het is een zomerse dag in Amsterdam en net als menig ander stadsbewoner zit ik op een terras een wijntje te drinken en lees Het Parool. Het is een van de eerste dagen dat het druk is in de stad en iedereen lijkt de pandemie vergeten.
Mensen wandelen druk pratend en vooral vrolijk over straat en stelletjes lopen pink in pink of hand in hand. Zo ook twee jongens van een jaar of twintig, verliefd drentelen ze hand in hand en ze stralen schaamteloos hun geluk. Even staan ze stil om elkaar te zoenen en, alsof ze huppelen, zweven ze door. Ik kijk ernaar en krijg een brok in mijn keel: ik wil ze omhelzen, ze een mooie toekomst wensen. Ik voel me trots op ze en ben ontroerd geraakt door de liefde en de openheid waarin ze die vieren.
Waar komt de ontroering vandaan? Is het jaloersheid? Ik heb geen grote liefde en als ik die vroeger wel had, liep ik vrijwel nooit hand in hand over straat. Ja, eind jaren zeventig misschien. Toen liep ik ook door de Kalverstraat hand in hand en zo trots als een pauw naast mijn prachtige vriend. Maar ik voelde me toen minderwaardig. Een minderwaardigheid die me was aangepraat door samenleving en kerk. Ik was niet gelijkwaardig aan al die hetero’s die zomaar op straat gelukkig liepen te wezen, terwijl ik ieder moment bedacht was op, in mijn beleving toen, ’terecht’ commentaar van wie dan ook.
Deze jongens hebben daar geen last van.
Ja, de sfeer is veranderd.
Deze jongens gaan niet meer alleen naar homokroegen: zij zijn overal welkom. Ze voelen zich verliefd. Niet bijzonder of heel trots. Nee, ze zijn gewoon zichzelf.
En dat ontroert me.
*
Eduard Hoekstra (1956) is barkeeper/entertainer, psycholoog, journalist en schrijver. Hij woont in Amsterdam en heeft twee kinderen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Ontroerd”