Menko Dijksterhuis: ‘We moeten af van de hokjesgeest!’

Menko Dijksterhuis is 28 jaar, woont in Amsterdam en werkt als grafisch ontwerper.  Menko en ik kennen elkaar van vakanties voor mensen met een beperking, we zitten allebei in een rolstoel en zijn allebei homo, maar we hebben nooit echt over onze gedeelde ervaring als deel van een dubbele minderheid gesproken. Menko heeft een spierziekte waardoor hij een elektrische rolstoel gebruikt. Terwijl ik hem via een beeldverbinding spreek, regent een van de vele zomerbuien van afgelopen tijd hard neer op het platte dak van mijn huis.  

Tekst: Maurits Huijbrechtse

Kun je iets vertellen over je achtergrond? 

Mijn wortels liggen in een dorp vlak bij de Duitse grens in het oosten van het land. Na de basisschool en middelbare school ging ik studeren aan de Saxion Hogeschool in Enschede. In het tweede jaar ben ik daar ook gaan wonen. Toch kon ik daar niet helemaal openlijk mezelf zijn. Heimelijk probeerde ik af en toe wel te experimenteren met een jongen.

In het laatste jaar van de studie ben ik vanuit Enschede naar Amsterdam verhuisd. Vlak voor mijn verhuizing ben ik bij mijn ouders en familie uit de kast gekomen. Eerder voelde ik mij daar nog niet fijn bij. Toen ik wegging uit hun directe omgeving was het ook een soort natuurlijk moment.  Mijn ouders zijn redelijk gelovig en hebben er soms nog moeite mee dat ik op mannen val. Daarnaast is in hun omgeving homoseksualiteit, helaas, iets lastiger te bespreken. Voor mij persoonlijk speelde het geloof, voor en na mijn coming-out, een minder grote rol in mijn leven. 

Wat hoopte je in Amsterdam te vinden? 

In Amsterdam ben ik als het ware opnieuw begonnen. Nu buiten de kast, in een nieuwe omgeving, probeerde ik mijn weg te vinden naar de LHBTI-gemeenschap. Bij mij leefde de hoop dat er binnen de gemeenschap ruimte voor mensen zoals ik zou zijn. Dat viel vies tegen. De hokjesgeest en vooroordelen waar de heterowereld vol mee zit bestaat ook zeker binnen de LHBTI-gemeenschap.

Het begint al bij het feit dat heel veel plekken waar de gemeenschap samenkomt niet toegankelijk zijn voor mij. Dit helpt het feit dat je als ‘anders’ wordt gezien natuurlijk in de hand. Bijvoorbeeld tijdens de Pride is mij weleens in alle oprechtheid gevraagd: ‘Wat doe jij hier?’ Dat wil je natuurlijk eigenlijk nooit horen. Je wilt erbij horen.  

Heb je inmiddels wel een groep mensen gevonden die je het gevoel geven dat je erbij hoort? 

Dat blijft lastig. Ook met daten bijvoorbeeld, ik pas niet in het standaardhokje ‘mooi.’ Dat maakt het lastig om er op dat vlak bij te horen. Daar komt seksualiteit dan nog bij en alle afhankelijkheid waarmee ik moet omgaan. Die afhankelijkheid komt vooral bij de voorbereidingen voor een leuke avond in bed om de hoek kijken. Er zijn bepaalde voorbereidende handelingen die ik niet gemakkelijk zelf kan doen.

Hoewel ik in een appartement woon met zorg op afroep, blijft het lastig om voor dit soort handelingen hulp te vragen van het verzorgend personeel en de man waarmee je afspreekt voor dit soort dingen vragen is ook weer zoiets. Zeker als het een kortdurend of eenmalig contact is. Gelukkig heb ik meerdere friends with benefits met wie ik het leuk heb. In de ontdekking van mijn eigen seksualiteit heb ik ook wel ervaringen gehad met mannen die juist met mij willen daten vanwege mijn beperking. Voor een avond kan dat best leuk zijn maar zij zijn zeker geen boyfriend material. Maar natuurlijk hoop ik uiteindelijk een leuke vriend te vinden.        

Op professioneel vlak heb ik wel nieuwe hoop op aansluiting bij gelijkgestemden. Sinds kort ben ik van werkgever veranderd. Deze nieuwe plek heeft mij en anderen laten zien dat mijn perspectief op toegankelijkheid waardevol is. Mijn collega’s en leidinggevenden staan echt open voor een gesprek over onderwerpen zoals toegankelijkheid. 

Daarnaast vind ik ook gelijkgestemden online, zoals op Instagram. Daar heb je natuurlijk een grote groep internationale activisten die mij laten zien hoe het ook kan. Carson Tueller, bijvoorbeeld, behoort tot de lhbt-gemeenschap, zit in een rolstoel en heeft net als ik een religieuze achtergrond. Dit soort online voorbeelden zijn voor mij erg belangrijk. Zij zetten mij aan tot het nadenken over en het tonen van mijn kwetsbaarheid en schoonheid. Dat delen van kwetsbaarheid en schoonheid wil ik graag verbreden naar een fotoproject voor mensen met een beperking om zo zelf die groep gelijkgestemden op te bouwen, voorbij de hokjesgeest!  

*

Voor de serie In de regenboogstoel werkt Gaykrant samen met het platform WijRollen.nl

Klik hier voor de website van wijrollen.nl

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!