In zijn acts verdwijnen en verschijnen Hans Klok en zijn assistentes op de meest ingewikkelde manieren. Ruim twee jaar geleden verdween hij van de Nederlandse podia om in Las Vegas zijn dromen waar te maken. Corona maakte een abrupt einde aan die droom. Nu is hij terug en hoe: Hans Klok verovert stormenderhand het land met zijn optredens, zowel op het podium als op televisie. Pledge, turn en prestige.. maar dan in real life.
Tekst: Hanneke van Dongen
Hoofdfoto: Hans Petersen
We spreken af op een terras in Bloemendaal, een prachtige nazomerdag. ‘Nou, ik heb mijn eigen drank meegenomen.’ zegt Hans lachend en zet twee flessen stevige drank op tafel. Hij kwam op straat een kennis tegen die onderweg was naar hem om hem ergens voor te bedanken. Vandaar. We bestellen vervolgens toch maar gewoon koffie, het is nog vroeg.
Hans, het is bijna dertig jaar geleden dat ik je zag optreden in de André van Duin Revue. Hoe kijk je terug op het begin van je carrière?
‘Als kind van tien, elf jaar keek ik veel naar André van Duin op televisie, fantastisch vond ik dat. Revue was mijn droom. Ik dacht: ‘Als ik dat gedaan heb, als ik bij André van Duin in de Revue mag optreden, dan ben ik geslaagd.’ Dat dit uiteindelijk werkelijk gebeurde was toeval. Ik mocht een act doen bij de laatste aflevering van ‘Eén van de acht’, gepresenteerd door Jos Brink. Omdat het de laatste aflevering was, kwam Joop van den Ende een toespraak houden voor alle medewerkers. Dus hij zag mijn optreden en na de opnames kwam hij naar me toe: ‘Hoe zou je het vinden om in de André van Duin Revue te spelen?’ Zo simpel kan het gaan.
Je was toen begin twintig, een beetje jong om klaar te zijn lijkt me. En toen?
Tot dat moment was ik steeds stapje voor stapje verder gekomen: van goochelen op kinderfeestjes toen ik tien, elf jaar was tot optreden in de Magnifique, een nachtclub in Apeldoorn op mijn zeventiende. Nee natuurlijk mocht dat niet, ik had gezegd dat ik achttien was. Op een gegeven moment gaat het balletje rollen en als je dan meerolt, komt als vanzelf van het een het ander. Ik vraag me af of toeval bestaat: sommige dingen gebeuren echt alsof ze voor je voeten gelegd worden. Zo leerde ik Sittah kennen omdat zij de dochter was van mijn danslerares. Ik had op dat moment al heel wat assistentes versleten. Het klikte met Sittah, ze wilde wel een jaar met me mee en dat werd uiteindelijk negen jaar waarin we tot in Curacao en Aruba mochten spelen.
Ik had ook de mazzel van een goede manager. Sylvie van den Akker had bijvoorbeeld ook René Froger onder haar hoede, die op dat moment een rijzende ster was. Ze maakte er een soort koppelverkoop van: wie René boekte, moest ook mij en Sittah erbij nemen. We traden dan kort op, het was lang wachten en dan tien minuten ons ding doen. Daardoor ontstond het idee om een eigen show te gaan maken. Door die eigen show bleek ik dat ik nog moest leren om verbindende teksten te maken tussen de verschillende acts, daarbij kreeg ik weer fantastische hulp, vooral van cabaretiers.’
Het klinkt bijna alsof het vanzelf aan is komen waaien maar als ik het goed begrijp heb je nooit ergens je neus voor opgetrokken en heb je elke kans die je voor de voeten viel met beide handen aangegrepen. Het is een mooi verhaal over dromen volgen en dankbaar zijn voor wat je ‘overkomt’ maar ook over bewust kiezen wat je moet doen om je kansen te benutten.
‘Ja klopt. Het is meer dan toeval alleen. Maar wat is toeval? Ik geloof toch wel dat er meer is tussen hemel en aarde, dat er ergens een hogere macht is die stuurt, die kansen aan je laat zien. Zo wordt me de laatste tijd vaker gevraagd of ik niet mee wil werken aan een biografie over mijn werk en leven. Daar ben ik nog niet aan toe denk ik. Ik zit er nog zo middenin en bovendien: wie wil dat nou lezen?’
Ik denk dat je je daarin vergist. Los van je werk: jouw manier van het leven omarmen zoals het komt en daar zo positief mee omgaan, kan voor veel mensen inspirerend zijn.
‘Ja, dat klopt wel denk ik. Die extra laag zou ik inderdaad willen in zo’n boek. En die positiviteit.. Dat geldt ook als je in de zorg of in de bouw werkt, het maakt niet uit wat je doet. Als je het maar graag doet. Je moet je talenten zoeken, werken neemt zo’n groot deel van je leven in beslag, zorg dan ook dat je het leuk vindt, dat het niet voelt als werken. Verder is het belangrijk om de juiste mensen in je leven te laten. En soms ook los te laten.’
Is dat dan een deel van de magie van het leven?
‘Dat vraag ik me wel af. Maar niet teveel want ik denk dat zodra je het leven begrijpt, het klaar is. Je moet ook niet alles willen begrijpen. Ook nu weer, terug uit Amerika, soort van berooid.. Dan denk ik ook: wat nu? Vervolgens komt er een circustent op mijn pad en kijk nou.. Die tent kan ondanks Covid volgeboekt worden want er is ventilatie genoeg. Geweldig.
We staan op een afgesloten terrein en slapen in een woonwagen vlak naast ons werk. ’s Avonds kijk ik naar de tent en al die lichtjes en dan geniet ik van de bubbel waar we in zitten. Waar Covid niet lijkt te bestaan, waar Afghanistan heel ver weg is. Het leven kan ook heel eenvoudig zijn.’
Je bent met veel nieuwe dingen bezig, hoe zien je dromen er tegenwoordig uit?
Zo’n catastrofe als corona maakt ook creatief. Ik wilde al langer een kinderverhaal schrijven, dat is nu gelukkig klaar (ik vind schrijven veel te eenzaam, dat gaat ‘m niet. worden) en het zet me verder aan het denken. Mijn vak is fysiek heel zwaar, dat houd ik niet tot mijn tachtigste vol. Hoe ga ik dat vormgeven als ik ouder word? Als ik me meer ga richten op een jonger publiek, op kindervoorstellingen bijvoorbeeld, kan ik ’s middags optreden in plaats van ’s avonds laat. Ik broed op een kinderserie, misschien vanuit een kinderfilm, waar dan weer voorstellingen uit kunnen volgen. Dat plan vraagt een visie en meer langetermijndenken: het uitrollen kost wel een jaar of vijf.
Intussen gaat je werk als illusionist volop door, je start binnenkort met een heel nieuwe show?
Ja! De 24e starten we in de Harbour Club met een avondvullend programma met doorlopend wisselende acts, DJ’s, muzikanten en meer. Het wordt geen gewone dinnershow waarbij iedereen tegelijk komt, gaat zitten en tussen de gangen door vermaakt wordt. Je komt en eet wanneer je wil en intussen gaat de show continu verder. Terug naar mijn liefde voor variété dus, ik heb er enorm veel zin in. En mooi meegenomen: de circustent staat zo ongeveer om de hoek op het Java-eiland dus de idiote en vermoeiende reistijden tussen speellocaties zijn voorlopig ook even van de baan. Geweldig.
Je zei in een ander interview: ‘Je moet ook je dromen bij kunnen stellen.’ Kun je daar wat meer over vertellen?
Misschien heb ik makkelijk praten: mijn dromen zijn vrij breed. Als je maar één droom hebt, bijvoorbeeld Olympisch kampioen worden, wordt het wel heel lastig daarnaast andere dingen te blijven doen. Je loopt dan toch een flink deel van je leven mis omdat die droom alleen maar te bereiken is door er heel veel andere dingen voor op te geven. Als die droom dan mislukt, is er minder om op terug te vallen. Dat lijkt me moeilijk. Wat denk ik wel belangrijk is, hoe dan ook: niet passief leven. Kansen zien en pakken, als ze je helpen je dromen te volgen. En zodra je goed onderweg bent: keuzes maken.
Ik heb natuurlijk wel het geluk dat al veel van mijn dromen uitgekomen zijn. Dat geeft ruimte voor nieuwe dromen, bijvoorbeeld een documentaire gewijd aan het Variété-theater. Dat lijkt me fantastisch.
Wel moet ik nu oppassen dat ik door het succes mijn vrijheid niet verlies. Managers willen de exclusieve rechten op mijn werk hebben, maar zetten daar geen garanties tegenover. Als je dan niet oppast, word je een object, een product.
Dat moet je sowieso doen in het leven: zorg dat je je vrijheid houdt! Anders zit je voor je het weet met je verkeerde schoonfamilie in Centerparcs en leid je het leven dat je niet ambieert. Wat je ook doet: je moet altijd voor jezelf gaan.
En als dat tegen (de verwachtingen van) anderen in gaat?
‘Mijn vader zei altijd: ‘Ieder kind heeft recht op zijn eigen ervaringen.’ Dat is ook loslaten. Als je kinderen hebt, mag jou als ouder niks meer gebeuren maar ook die kinderen mag niks gebeuren. Dat is natuurlijk doodeng, die verantwoordelijkheid. Voor Nathalie (overleden collega van Hans, red.) moet dat vreselijk geweest zijn: waar ging er in haar hoofd om toen ze zo ziek werd? Haar dochtertje was zes toen Nathalie overleed, ze moest haar kind veel te jong loslaten. Dat moet verschrikkelijk moeilijk geweest zijn. Ik zeg altijd: als je geen kinderen hebt, heb je eigenlijk ook geen zorgen. En het leven is niet alleen maar mooi. Ik hou van het héle leven, met alles erop en eraan. Ik hou van mensen en van dieren, ik hou van het licht én van het donker.
En ieder mens heeft goede én slechte kanten. Als mensen tegen me zeggen: ‘Ik lieg nooit…’ ‘
Dan liegen ze.
‘Precies. Probeer gewoon aan de goede kant te blijven, dat is een leerproces dat je hele leven doorgaat. En als je fouten maakt: zet ze recht als dat kan en leer ervan. Met internet en social media is dat voor de jeugd wel veel moeilijker geworden denk ik. Je mag alleen nog je succes en de mooie gefotoshopte kant van je leven laten zien, lijkt. De wereld is zichzelf compleet verloren in materialisme. Veel ellende blijft zo verborgen, een depressie zie je niet aan de buitenkant. Dat is vreselijk zwaar voor wie er aan lijdt.’
Ben je zelf wel eens somber?
‘Nee. Nooit. Nou ja, behalve als ik teveel gezopen heb.. Van drugs kreeg ik dat ook, een terugslag na de euforie. Gelukkig heb ik niet zo’n hang naar drugs. Ik heb het wel uitgeprobeerd maar het paste niet bij me.’
Heb je tot slot nog lees- of kijktips voor de lezers van de Gaykrant?
‘Ja! Op Netflix is een geweldige serie: ‘It’s a sin’ over de gay scene in Londen, middenin de jaren 80-90 toen de AIDS-epidemie om zich heen sloeg.
En om te lezen: ‘Als je maar gelukkig bent’ van Jessica van Geel een Robert Blokland. Een geweldig boek vol persoonlijke verhalen over coming out en het leven als gay.’
Dank je wel voor het fijne gesprek, Hans.
‘Graag gedaan! Ik moet nu door, verder met de voorbereidingen van mijn voorstellingen.’
En weg is Hans, met wapperende manen naar de volgende afspraak.
*
Wil je Hans en zijn vrienden/collega’s live aan het werk zien? Dat kan nu met korting! Via deze link krijgen lezers van de Gaykrant 20,- euro korting op tribune tickets voor Amsterdam of Rotterdam.
*
2 thoughts on “Hans Klok: ‘Wat je ook doet: je moet altijd voor jezelf gaan.’”