Sam Roozen woont in Spanje en ontmoette daar de vierentachtigjarige Cayetano die hem zijn levensverhaal vertelt. Over homoseksueel zijn in het Spanje van Franco en de gevaren die openlijk homoseksueel zijn in die jaren met zich meebracht. Sam heeft de woorden van Cayetano opgetekend. Gaykrant publiceert het in meerdere delen, waarvan vandaag het laatste deel.
Deel 6: Decriminalisering van homoseksualiteit
Ober Patrizio komt vragen of we nog een nagerecht willen. Ik pas. Ook de koffie sla ik over. Cayetano neemt een banana split en vraagt zonder blikken of blozen hoe groot de banaan is. Patrizio moet lachen. Hard lachen. ‘U bent me er eentje, meneer’, zegt hij en speelt het spel op een natuurlijke wijze mee. Het verliefde stelletje aan het tafeltje naast ons moet ook lachen. ‘Daarmee heb je mijn vraag nog niet beantwoord, jongeman.’ Tano geeft zich niet makkelijk gewonnen.
‘De banaan is in reepjes gesneden dus ik heb geen idee hoe groot hij is voordat hij vermoord wordt, meneer’. Cayetano kijkt me aan me aan en knikt met zijn hoofd. ‘Deze jongen komt er wel. Hij is goed gebekt en heeft de beste kont die ik ooit gezien heb. Succes verzekerd’. Zijn hoed valt weer over zijn voorhoofd heen en geïrriteerd zegt hij dat hij een maatje kleiner moet kopen. ‘Alles krimpt op mijn leeftijd. Maar dan ook werkelijk alles’.
Hij neemt een hap van de banana split, smakt genietend en gaat verder met zijn verhaal.
‘In 2009 kreeg de eerste homoseksuele ex-gedetineerde een schadevergoeding van vierduizend euro aangeboden door de staat. Een schijntje. De anonieme man in kwestie had vierennegentig dagen vastgezeten. Mij hebben ze nooit gebeld of geschreven. Ik ben er ook niet achteraan gegaan. Ik wilde geen slapende honden wakker maken. Ik weet dat ze ons niets kunnen maken maar toch is er nog altijd die sluimerende angst. Onzinnig vind je niet?
Het is net zo absurd als dat ik minstens één keer maand het gevoel heb Pedro ergens te zien. Op zo’n moment breekt het zweet me uit en ga ik naar huis. Het maakt niet uit waar of met wie ik ben. Vierduizend euro voor een trauma dat je je verdere leven met je meedraagt. Ik heb bijna vijf jaar gezeten. Ze moeten dus diep in de buidel tasten om dat te vergoeden. In 2009 was het precies dertig jaar geleden dat homoseksualiteit uit het wetboek van strafrecht werd gehaald. Het werd groot uitgemeten in de pers. Net iets te groot.’
Tano geeft aan dat hij het welletjes vindt. ‘Als je vierentachtig bent, heb je overal een mening over. In de krant stond dat ze de ex-gedetineerde die uit het dorpje Xirivella, hier bij Valencia, komt op deze manier zijn zelfrespect teruggaven. Zelfrespect mijn reet. Zelfrespect kun je niet afkopen. Zelfrespect kun je niet afdwingen. Daarbij zijn we ons zelfrespect nooit verloren. Het was het respect in anderen dat we kwijt waren. Ik neem aan dat die ouwe nicht krap bij kas zat want ik persoonlijk blijf het schandalig vinden dat hij deze aalmoes publiekelijk accepteerde.’
Cayetano staat op en geeft me een stevige hand. Aan het eeuwige gevecht met zijn sombrero lijkt geen einde te komen. ‘Het was me een waar genoegen. Dat meen ik. Ik wil je de taak overdragen om onze ontmoetingen aan Patrizio uit te leggen. Een beetje diepgang kan hem geen kwaad doen.’
Hij geeft me een schouderklopje en tikt de rand van zijn hoed aan. Galant in een Jane Austen kind of way. Als Patrizio met de rekening aankomt, is Tano al in de mensenmassa opgegaan.
‘Ik wilde de meneer nog vertellen dat ik Miguel de Molina gegoogeld heb,’ zegt Patrizio. ‘Een interessante man met een triest levensverhaal. Dat soort dingen raken me. Er schijnt ook een documentaire op YouTube te zijn en mijn vriend en ik hebben besloten deze te bekijken op onze vrije dag. Was het familie van de oude man?’
Met een vreemd soort vaderlijke trots kijk ik Patrizio aan.
‘Nee jongen. Familie waren ze niet. Ze waren lotgenoten’.
*
Klik hier voor de eerdere delen van Cayetano
*
Sam Roozen is in Dordrecht geboren en woont sinds 1982 in Spanje. Hij heeft daar voor verschillende tijdschriften en kranten geschreven. Tegenwoordig is hij fulltime schrijver en werkt hij aan zijn boek ‘Lulletje Roozenwater’, waarin hij ingaat op de traumatische ervaring die hij als jong mannetje had toen zijn ouders besloten te emigreren en hij uit zijn vertrouwde wereldje werd weggerukt.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
