We kregen het weer voor onze kiezen afgelopen tijd. Brand in een flat in Amsterdam-West, gericht tegen de regenboogvlaggen die er hingen, en brand bij de sportschool van Paul van Dorst, initiatiefnemer van Roze Kameraden, de LHBT+(vriendelijke) supportersclub van Feyenoord.
Regenboog en Roze. Het blijven lastige kleurtjes in de veelal door mannen gedomineerde hetero-normatieve wereld. Een wereld die sinds de jaren zestig van de vorige eeuw in rap tempo aan het veranderen is en die hoogstwaarschijnlijk tot in lengte der dagen uiterst dynamisch zal blijven. En in deze wereld vormt Nederland blijkbaar en helaas geen uitzondering.
‘Wat moeten we toch doen om het tij te keren?’ hoorde ik mensen om me heen de afgelopen week nogal eens verzuchten. En dan komt er van alles voorbij: van betere voorlichting op scholen tot roze knokploegen, van strenger straffen en meer gesprekken in wijken tot regenboogburgerwachten.
Natuurlijk, deze verschrikkelijke daden moeten op allerlei manieren hard aangepakt en bestreden worden. En Nederland moet doen wat nodig is om al het geweld tegen onze gemeenschap te bestrijden, maar zelf geloof ik niet zozeer in geweld. Geweld past helemaal niet bij onze gemeenschap. We hoeven zelf geen monsters te worden om het monster van reactionair geweld te verslaan.
Want hoezeer daden tegen onze gemeenschap ons ook intimideren en ons angst aanjagen, het zijn daden van een fenomeen dat in onze maatschappij volslagen dysfunctioneel is geworden en dat daardoor zijn langste tijd heeft gehad: de door machismo ingegeven heteronorm. Zelfs een eredivisievoetbalclub als Feyenoord kan na de brandstichting bij de sportschool van Paul van Dorst niet meer om het feit heen: heden ten dage werkt elke vorm van machismo enkel nog contraproductief.
Het is niet voor niets dat vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw de LHBT+emancipatie in dit land hand in hand is gegaan met de vrouwenemancipatie. Vrouwen en in hun verlengde de LHBT+ers hebben al heel lang geleden begrepen dat de wereld beter af is met iets minder overdreven mannelijkheid.
Gezien de hoeveelheid hartverwarmende reacties op beide brandstichtingen, gezien de hoeveelheid roze en regenboog die uitgestoken en online werd gezet, en gezien de hoeveelheid steunbetuigingen, bloemen, kaartjes en cadeautjes die de veertienjarige Frédérique toegestuurd kreeg nadat ze een maand geleden door een groepje knullen mishandeld was omdat ze niet wilde zeggen of ze een jongen of een meisje was, zie ik hoe met iedere aanval op onze gemeenschap alleen maar meer mensen – vrouwen én mannen, LHBT+ én hetero – overtuigd raken van het feit dat die overdreven mannelijkheid helemaal niet werkt. Dat die alleen maar gevaarlijk, verschrikkelijk overbodig, tot op het bot vervelend en dood- en doodvermoeiend wordt.
Voor Amsterdam-West, voor Feyenoord en voor dit land als geheel geldt: de regenboog is de toekomst.
En de toekomst zal dynamisch zijn.
Want in toekomst zit het woordje ‘komt’.
Onherroepelijk
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
