In mijn werk heb ik veel te maken met ‘Lean‘ werken. Eén van de Lean-methoden voor probleemanalyse is ‘Five times why’: vijf keer de vraag ‘Waarom?’ stellen om zo tot de kern van de zaak door te dringen.
Het valt me op dat mensen, sinds ik uit de kast ben, veel meer geneigd zijn tot de kern van ‘mijn zaak’ door te willen dringen. De vraag ‘Waarom?’ wordt vaak gesteld.
Vooral mijn kleding roept vragen op. Een tijdje geleden stelde een collega de vraag waarom ik nooit meer een jurk of rok droeg: ‘Je bent toch een vrouw?!’ Ook tijdens een voorlichting namens het COC aan sportaccomodatiebeheerders kreeg ik die vraag: ‘Als je op vrouwen valt, waarom trek je dan een mannenpak aan? Vindt je vriendin dat soms leuk of zo?’ Helemaal niet de behoefte voelend details uit mijn persoonlijk leven te delen, was deze vraag wel een mooi haakje om deze meneer het verschil tussen seksuele geaardheid, genderidentiteit en genderexpressie uit te leggen.
Maar toch. In mijn heterotijd kreeg ik nooit de vraag of ik een bepaalde jurk droeg om mijn man te plezieren, dus wtf??!!
Als kleuter had ik al een gruwelijke hekel aan jurkjes, vooral ’s winters als er ook nog een maillot bij gedragen moest worden. Terwijl mijn buurjongens in een comfortabele ribbroek en stoere trui op weg naar school gingen, liep ik sip te wezen in die vreselijke prikkende dwangbuiscombi waartegen alles in mij zich (stilzwijgend) verzette. Als ik tussen de middag thuiskwam, kon mijn moeder mijn ongemak meestal niet meer aanzien en mocht ik me omkleden, om de volgende dag toch weer eerst ’s ochtends een jurkje te moeten proberen.
In de lagereschooltijd was tijdens Carnaval het cowboypak mijn droomoutfit; ik voelde me stoer en twee koppen groter. Ik werd misselijk bij de gedachte als dansmarieke te moeten rondhuppelen. Het lukte me om dat af te houden, maar ik kwam niet uit onder het compromis om een van de drie dolle dagen gekleed te gaan in iets wat meisjesachtig en ‘toch ook leuk’ was.
Naarmate de pubertijd zijn intrede deed verdwenen zelfs de compromissen en begon het grote conformeren aan verwachtingen. Waarom? Om niet op te vallen. Waarom? Omdat ik aardig gevonden wilde worden? Waarom? Omdat ik conflictvermijdend was. Waarom? Omdat ik zo opgevoed werd. Waarom? Omdat mijn ouders ook zo grootgebracht waren.
Een poosje na mijn coming-out ging ik schoorvoetend shoppen op de mannenafdeling van C&A. Het voelde als een avontuur, alsof ik iets deed waarop ik betrapt kon worden. Maar eenmaal bij de kassa gearriveerd, ervoer ik een gevoel van triomf toen ik mijn eerste mannenhemd achteloos op de toonbank legde.
Tegenwoordig mix en match ik er lustig op los: mannenhemden, vrouwenpantalons (‘cause my hips don’t lie’): als het maar goed voelt.
Potten zien er niet allemaal hetzelfde uit en ieder mens is uniek. Dat was zaterdag tijdens Pride ook weer zo mooi om te zien. Bij mij verliep het proces van uit de kast komen toevallig parallel aan het verder herontdekken van mezelf, en hoe ik dat wil uiten. Het is een spannende ontdekkingstocht.
Volgend jaar gaan mijn vriendin en ik trouwen. De vraag: ‘Wat trekken jullie aan?’ wordt regelmatig gesteld. ‘Wij? Wij gaan allebei in pak.’ ‘Waarom?’ ‘Gewoon, daarom!’
*
Simone Claessen (Sittard, 1964) noemt zichzelf een laatbloeier. Ze kwamop 52-jarige leeftijd uit de kast, na 20 jaar huwelijk. Ze zet zich via diverse internationale online fora in voorLHBT+ers die een late coming out (hebben) ervaren. Ze kijkt vanuit een laatbloeiersblik enthousiast, nieuwsgierig en betrokken naar alles wat met de regenbooggemeenschap te maken heeft.
2 thoughts on “Waarom? Gewoon, daarom!”