Beste Lars,

Je kwam landelijk in het nieuws omdat je van je baas geen nagellak op mocht hebben. De manager van de bewuste Jumbo zei dat jouw dorp Glanerbrug nog niet zover is dat het nagellak bij jongens accepteert, en dat hij jou tegen negatieve reacties wilde beschermen. 

Onzin natuurlijk. 

Jij hebt helemaal geen supermarkteigenaar nodig die jou bescherming biedt tegen negatieve reacties. Als er al negatieve reacties zijn of waren, dan heeft jouw dorp juist een supermarkteigenaar nodig die ervan doordrongen is dat hij een voorbeeldfunctie heeft, die pal achter zijn personeel staat en die zijn medewerkers in alle diversiteit laat zijn wie en wat ze graag willen zijn. 

Vreemd genoeg hebben ze twee kilometer verderop, bij supermarkt Coop, de supermarkt die jou een baan aanbood nadat je bij Jumbo ontslag had genomen, helemaal geen angst voor negatieve reacties. 

‘We leven niet meer in de prehistorie,’ zei Coop-supermarktmanager Thijs van Oosterwijk. ‘Het lijkt me heel, heel sterk dat ze hier anti-nagellak zijn.’ 

Ik woon zelf in een klein dorp in Brabant. Dat dorp telt één restaurant. Dat restaurant zit in een voormalig katholieke kerk en een van de obers die er rondloopt, draagt ook nagellak. Ik heb nooit gehoord dat er over is geklaagd. 

Tijden veranderen, beste Lars. 

Jij snapt dat. 

De eigenaar van de Jumbo in jouw dorp niet. 

Afgelopen elf augustus is mijn achterneefje geboren.

En mijn achterneefje komt in een geheel andere wereld terecht dan de wereld die mijn ouders – zijn overgrootouders – inmiddels alweer verlaten hebben. 

Mijn achterneefje is de achterkleinzoon van een bakkerszoon uit het Brabantse dorpje Made – mijn vader – en van een uitgetreden non uit Breda – mijn moeder – die vier kinderen kregen waarvan er drie homoseksueel bleken. 

Als mijn ouders zich enkel druk gemaakt hadden over negatieve reacties van de omgeving naar hun kinderen toe, en hun kinderen verboden hadden te mogen zijn wie zij zijn – met al hun eigenheden en eigenaardigheden – omdat de omgeving volgens hen nog niet klaar was voor verandering, zou ik hoogstwaarschijnlijk zelf nog steeds met angst en beven in de kast hebben gezeten. 

Sterker nog, als we de omgeving die er nog niet klaar voor is steeds als excuus zouden gebruiken, had mijn moeder nooit met mijn vader kunnen trouwen, hadden de kinderen van mijn oudste zus – en dus ook mijn achterneefje – geen mooie Turks-Koerdische achternaam meegekregen, en was het restaurant in mijn dorp nog steeds een katholieke kerk, waarin een ouderwetse meneer pastoor vanaf de kansel nog altijd aan het fulmineren was tegen alles wat indruist tegen de natuurlijke orde en tegen de Bijbel. 

Tegen jongemannen zoals jij, beste Lars, die nagellak willen dragen en enkel vragen zichzelf te mogen zijn. 

Nee, we leven niet meer in de prehistorie. 

En dat komt door mensen die geen angst hebben gekend voor wat de omgeving ervan zegt, maar die de omgeving hebben uitgedaagd veranderingen te accepteren. 

Deze te ondergaan. 

En lief te hebben.  

Met hartelijke groet,