Op weg naar mijn eigen Pride

In 2017 beleefde ik mijn eerste Amsterdam Pride. Op mijn 53ste, koud een jaar na mijn coming out. Mijn ogen en oren laafden zich aan de kleuren, de energie, de uitbundigheid, het plezier, de veren, de glitters, de opzwepende house, het vieren van eigenheid en diversiteit. Het voelde als thuiskomen. Ik kon mezelf zijn, al was ik, als ik heel eerlijk ben, nog meer toeschouwer dan deelnemer.

Wat ‘mezelf zijn’ eigenlijk betekende in het leven van alledag, zou ik pas daarna stap voor stap gaan ontdekken. Ik werd verliefd en met mijn lief aan mijn zij kwamen de dagelijkse dilemma’s, want gay zíjn is iets anders dan het uiten, ook in Nederland. Ik was dan wel out naar familie, vrienden, collega’s en kon vrijelijk praten over mijn bezoekjes aan de COC Damessalon, mijn eerste KissKissparty; nu wás ik niet alleen lesbisch, je kon het ook zien.

Tenminste…?

Bracht mijn vriendin me naar het werk, gaf ik haar dan bij uitstappen een laatste kus? Als ik haar ophaalde van ’t station, voor ’t eerst in twee weken, vloog ik haar dan om de nek? Als we gingen shoppen, liepen we dan hand in hand?  Als we uit gingen lunchen, durfde ik haar dan diep in de ogen te kijken, terwijl ik liefdevol een haarlok achter haar oor stopte? Niets gebeurde achteloos of vanzelf. Het kleinste gebaar of teken van genegenheid was een bewuste keuze, me beklemmend bewust van de omgeving, van het feit dat ik anders was, de ruimte scannend naar eventuele afkeurende blikken en tegelijk een gevoel van schuld tegenover de vrouw die ik liefhad.

Ik had het er behoorlijk moeilijk mee. Maar met de tijd kwam er voorzichtig meer vertrouwen, ontspanning. Totdat we na een avondje film, hand in hand lopend, in een parkeergarage werden uitgescholden door een groep jongeren. Het gevoel van dreiging was nieuw maar reëel. Het maakte ons boos, maar ook opstandig.

Het jaar erna beleefde ik mijn tweede Pride. De Zeedijk op, lopend tussen uitgelaten Pride-gangers voelde als een bevrijding; geen keuzes, geen stress. Hand in hand, zingen, dansen, zoenen, jezelf zijn in welke vorm dan ook. Niemand keek ergens van op. We feestten en praatten met vrienden en vreemden, deelnemers en toeschouwers, gay en straight. We gingen op in het feestgedruis. Iedereen, op een boot of langs de kant, droeg zijn eigen steentje bij aan het mooiste evenement van het jaar! Hoe mooi was dat?!

Moe maar euforisch stapten we in de laatste trein. Nijmegen naderend werd de coupé langzaam leger. Lallende mannen, opscheppend over hun mannelijkheid  deden me realiseren dat we weer terug waren in de ‘straight parade’. Weer besloop me een gevoel van waakzaamheid.

Een jaar later vierden we Roze Woensdag, de mooiste dag van de Vierdaagse. De hele stad was één grote roze uiting van alliance. Overdag. ’s Avonds tijdens het zomerfeest hoorde ik van een vriendin dat haar vriend en zijn partner van hun fiets geslagen waren; omdat ze samen innig omarmd op de fiets zaten. ’s Avonds liep ik hand in hand met mijn vriendin en hoorde achter me een groepje mannen: ‘Daar heb je er twee: hé, mag ik meedoen?’

Twee jaar en zeventien coronamaanden later is de wereld,  Europa, Nederland er niet LHBT+vriendelijker op geworden. Hongarije, Polen, Krimpen aan den IJssel,

Amsterdam…

Op 31 juli gaat de 25ste editie van Pride Amsterdam van start, de tweede achtereenvolgende coronaeditie. Geen Canal Parade, geen straatfeesten. Maar wel een Pride Walk.

Ik ben erbij.

Omdat we te vaak intuïtief onze hand moeten loslaten.

*

Simone Claessen (Sittard, 1964) noemt zichzelf een laatbloeier. Ze kwam op 52-jarige leeftijd uit de kast, na 20 jaar huwelijk. Ze zet zich via diverse internationale online fora in voorLHBT+ers die een late coming out (hebben) ervaren. Ze kijkt vanuit een laatbloeiersblik enthousiast, nieuwsgierig en betrokken naar alles wat met de regenbooggemeenschap te maken heeft.

•••

Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?

Klik hier voor meer informatie!