Het wissen van een afscheidsbrief

Trots, ja dat ben ik nu. Op wie ik ben. Op wie ik liefheb. Maar de weg was lang en het laatste stuk was erg hobbelig. Inmiddels is het zo’n zeven jaar geleden. Ik herinner me nu nog steeds dat intense verdriet van totaal niet weten hoe je je leven op de rit moet krijgen.

Er waren de worstelingen met mezelf, met mijn gevoel, met de buitenwereld. Was ik wel de persoon die ik zei die ik was? Ik kreeg vaak een stempel: dik, terughoudend, lesbisch, depressief. Meestal liet ik het maar zo, maar echt lekker voelde het niet. Hoewel ik het liefst iedereen zou willen vertellen hoe het zat, liet mijn depressie dit niet toe. Ik voelde me steeds vaker steeds kleiner worden. 

De emoties speelden me steeds vaker parten en ik sloot me steeds meer af. Hierdoor werd ik ook steeds vaker afgewezen. Mensen zagen me niet meer staan en ik belandde steeds meer in de vergetelheid. Ik merkte zelfs dat mijn kinderen me weg begonnen te duwen. Ze wilden liever niet bij mij zijn en wilden liever niet dat ik iets voor hen deed.  Zelfs door mijn gezin werd ik afgewezen. 

Steeds vaker kwamen de tranen, steeds vaker stortte ik in de avonduren in. Ik kon niet meer. Niet meer op deze manier. Ik begon met het schrijven van een brief. Een brief waarin ik vertelde wat de reden was van mijn dood. Dat ik altijd bij mijn geliefden zou zijn en dat ik zou waken over de kinderen. De brief moest één A-viertje zijn waarin ik ook vertelde dat mijn pestverleden dat ik nooit verwerkt had, mij parten was gaan spelen en dat ik dit niet meer met mijn leven van nu kon verenigingen. 

Vaak herschreef ik de brief totdat ik hem perfect vond. Nu moest ik alleen nog een goed moment kiezen. Ik pakte mijn telefoon en opende mijn sociale media. Alsof het zo moest zijn kwam de advertentie van 113 zelfmoordpreventie voorbij. Met trillende vingers heb ik gebeld.

Een uur. Anderhalf uur. Twee uur

Ik heb alles, maar dan ook alles verteld. Ik heb gehuild. Alle opgekropte woede gooide ik eruit tegen degene die ik aan de telefoon had. En het werkte. Ik stapte die avond compleet leeg in mijn bed in plaats van voor de trein en ben als een blok in slaap gevallen. 

Tergend langzaam krabbelde ik uit een diep dal. Twee stappen omhoog en anderhalf weer terug, maar ik ging dat dal uit. Mijn kinderen kwamen op den duur zelfs weer bij me en vonden het fijn om weer bij me op schoot te zitten.

Wat had ik dat gemist.

Nog steeds moet ik af en toe een traantje laten als ze bij me op schoot kruipen.

Enkele maanden geleden heb ik mijn afscheidsbrief gewist en daarmee heb ik een groot deel van een helse periode afgesloten. Wat mij in mijn verleden is overkomen begrijp ik nog steeds niet en ik heb me erbij neergelegd dat ik dat ook nooit zal begrijpen. Mijn moeder zegt altijd:‘Kind er zullen meer mensen zijn die je leuk vinden dan die je niet leuk vinden. Alleen de opmerkingen van de mensen die je niet leuk vinden komen het hardste binnen.’ Dat is ook zo. In de afgelopen jaren heb ik geleerd om dit los te laten en juist de positieve mensen toe te laten.

En gelukkig lukt dat ook. Ik heb mooie, lieve mensen om me heen en ik voel me elke dag een beetje beter en sterker. Ik kan mensen nu gelukkig nog vertellen watvoor gevolgen pesten kan hebben. Wat het met mensen doet als je ze negeert of buitensluit. En dat is mijn allergrootste drijfveer om te doen wat ik nu doe en het geeft me de kracht om voor de mensen op te komen die met pesten te maken krijgen.

Ik kan nu zeggen dat ik trots ben op mezelf en ik ben de mensen van 113 zelfmoordpreventie meer dan dankbaar. Als zij er niet waren geweest, zat ik deze tekst nu niet te schrijven. En voor de mensen die nu nog met pesten te maken hebben en die nu nog in dat intense verdriet zitten: ‘Houd vol. Praat met iemand, of het nu een bekende is of een volslagen vreemde. Praat. Het is echt de eerste stap naar beter.’

*

Klik hier als je hulp van 113 nodig denkt te hebben

Klik hier voor de website van stichting stop pesten nu