Gaykrant maakt onderdeel uit van de Regenboog Veiligheidsalliantie (RVA) van de gemeente Amsterdam en heeft deze samenwerkingsovereenkomst mee ondertekend.
Op 30 juni jongstleden schreef het COC op haar website het volgende over de RVA:
‘In Amsterdam ben je vrij om te zijn wie je wilt zijn en om te houden van wie je wilt houden. Om jezelf te kunnen zijn, is het gevoel van veiligheid nodig. Lhbtiq+ personen hebben in Amsterdam echter te maken met intimidatie, geweld en discriminatie. Dat is onacceptabel en hierdoor staat het recht om in vrijheid jezelf te zijn in onze stad onder druk.
Daarom ondertekenden op 30 juni 2021 zevenentwintig maatschappelijke groepen en organisaties, burgemeester Femke Halsema, wethouder Rutger Groot Wassink en Hoofd Operaties en lid van de eenheidsleiding van de Amsterdamse politie Pim Jansonius een samenwerkingsovereenkomst. Wij vormen met elkaar de Regenboog Veiligheidsalliantie (RVA) om de veiligheid van de regenbooggemeenschap in Amsterdam te vergroten.’
Veiligheid is alleen te waarborgen als de feiten over onveiligheid bekend zijn. Vandaar dat ik een enigszins ongemakkelijk gevoel kreeg toen ik las dat het rapport van het Actieonderzoek Anti-discriminatie LHBTIQ+ dat door de gemeente Amsterdam is uitgevoerd een aantal maanden in de la van wethouder Groot Wassink is blijven liggen. Pas op donderdag 15 juli is het rapport vrijgegeven.
Elsevier schreef hierover: ‘Waarom het stuk maanden later en uitgerekend tijdens het zomerreces naar de raad is gestuurd, kon een woordvoerder maandag niet zeggen.’
Nu schort er nogal wat aan de verslaglegging van de cijfers van LHBTIQ+gerelateerd geweld en de interpretatie van de cijfers. Zo staan de daderomschrijvingen van de slachtoffers haaks op uitspraken van burgemeester Femke Halsema die vorig jaar in de talkshow M nog zei dat ‘de gedachte dat homohaat zich onder een groep concentreert een illusie is.’ Die woorden werden later door Ellie Lust (Roze in Blauw) weerlegd met de uitspraak dat er ‘helaas een oververtegenwoordiging is van jongens met een Marokkaanse achtergrond,’
Onderrapportering, aangiftes die te lang blijven liggen, het toenemende gevoel onder LHBTQI+ers dat aangifte doen geen zin heeft, moeilijk vindbare of toegankelijke instanties zoals het Meldpunt Discriminatie Regio Amsterdam: het is blijkbaar lastig (of voor sommige partijen misschien wel onwenselijk) de werkelijke cijfers over LHBTQI-discriminatie boven tafel te krijgen.
Dat moet anders.
Niet om islam-bashing te vergoelijken. Niet om Wilders te verlokken nog eens ‘minder minder minder’ te roepen. Niet om allerlei maatschappelijke onderbuikgevoelens alle ruimte te geven op social media. Niet om Wybren van Haga de kans te geven een knap staaltje van pinkwashing in de Tweede Kamer te laten zien, maar enkel en alleen omdat LHBTIQ+discriminatie een specifieke aanpak behoeft en omdat daders van discriminatie gebaat zijn bij een gerichte interventie en hulpverlening. De aanhang van dominee Kort in Krimpen aan den IJssel heeft een andere benadering nodig dan het vijftienjarige Marokkaanse jongetje uit Nieuw-West.
Toen ik aangifte deed nadat ikzelf een keer flink was lastiggevallen door een Marokkaans-Nederlandse jongen, vroeg de agent wat ik zou willen.
‘Als ik de kans had, zou ik deze jongeman een stageplek of een baan aanbieden in mijn gayhotel,’ antwoordde ik toen. ‘En dan wijs ik een van mijn Marokkaanse werknemers aan als zijn mentor.’
Uiteraard, de angst dat eerlijke cijfers over discriminatie vrijgeven stigmatisering en daarmee de roep om allerlei onfrisse praktijken in de hand werkt is reëel. Maar angst is altijd een slechte raadgever geweest en in deze kwestie zijn de beste raadgevers mijns inziens nog altijd de Marokkaans-Nederlandse gemeenschap en de regenbooggemeenschap zelf.
Groot Wassink moet niet angstvallig op zijn rapporten blijven zitten. Hij moet durven deze twee gemeenschappen bij elkaar te brengen. En als hij een goede reden had te wachten met publicatie, had hij dat beter moeten communiceren om Van Haga geen kwast en een pot roze verf in handen te geven.
Waar iedereen – Marokkaanse jongere, LHBTQI+er en deelnemer aan de RVA – behoefte aan heeft is duidelijkeid en perspectief. En die krijg je alleen als de waarheid op tijd boven tafel komt en niet in een la ligt te verstoffen.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur van Gaykrant. Hij is ook dichter en columnist. Rick woont met zijn huisgenote Pascale en hun twee katten Boris en Klaas in Hooge Zwaluwe.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Angst is een slechte gemeenteraadgever”