Het nieuws van de week heeft niet alleen de LHBTI-community geraakt, maar ook veel andere mensen. Ik ben blij verrast dat vanuit alle rangen en standen met ontsteltenis gereageerd wordt op de anti LHBTI-wet van Hongarije.
Het lijkt erop dat wij collectief begrijpen hoe belangrijk de mens als individu is ongeacht afkomst, gender, seksuele geaardheid of geslacht.
Mens is mens.
Iedereen verdient dezelfde mensenrechten.
Prachtig om mee te mogen maken hoeveel mensen er opstaan en een symbool willen zetten. Dat de omstreden wetgeving voor het Europees Gerechtshof wordt voorgelegd – althans daar is een aanvraag voor gedaan – voelt voor mij als een virtuele knuffel. Een arm om mijn schouder. Er staat iemand op voor mij, voor ons. Dus dit voelt als een warm bad. Een teken dat gelijke rechten voor iedereen belangrijk zijn.
Ik heb nooit haat ervaren die op mijn geaardheid gericht was, maar ik ben door mijn afkomst wel heel erg gediscrimineerd en gepest, door skinheads achtervolgd en uitgescholden. In de jaren ’80 en ’90 was dat gewoon in het Duitse dorp waar ik woonde en opgroeide.
Voor mij voelt het Europese protest tegen de schending van mensenrechten als een symbool van samenhorigheid: van naast elkaar staan en van verbinding. Wij zijn allemaal hetzelfde en degenen die mogelijkheid hebben hun invloed en stem hier te laten gelden, doen dit nu. Het lijkt erop dat een aanzienlijk deel van de Europeanen het echt begrepen hebben.
Helaas is niet iedereen zo gecharmeerd van de medewerking en steun van BMW, Telekom en VW richting de regenbooggemeenschap. Het zou een marketingspelletje zijn. Dat kan. Maar het biedt marketingstrategen én Duitse politici de mogelijkheid hun buurland op de vingers te kunnen tikken. Immers, de Hongaarse staat claimt niets anders te doen dan de verantwoordelijkheid bij de ouders neer te leggen als het gaat om seksuele en opvoeding en opvoeding tot genderdiversiteit. ‘De staat is tegen maar wat de burgers zelf doen, is hun eigen keuze,’ is de teneur van Orbáns politiek.
Bullshit.
De mens zou de mens niet zijn als hij geen reden kon vinden om ondanks alle vooruitgang de ander toch even goed af te zeiken, de eigen verantwoordelijkheid af te schuiven op anderen, totally over the top los te gaan op een verder onschuldig onderwerp.
Ach ja.
De ironie van dit verhaal is dat iedereen die er niet door geraakt wordt, het over een maand weer vergeten is. Dat voor hen de anti-LHBTI-wet van Hongarije enkel een nieuwtje van de week was. Dat het weer een ver-van-mijn-bed-show is.
Maar het is meer.
Veel meer.
En veel verontrustender.
Ik slaap sindsdien toch wat slechter in mijn ver-van-mijn-bed.
*
Monique Wubbels (Augsburg, 1979) is van Nigeriaans-Duitse afkomst en is als kind door Nederlanders in Duitsland geadopteerd. Volgens eigen zeggen is ze een vrolijke, mulitculturele en panseksuele verschijning die zich onder andere inzet voor Poink, de organisatie die activiteiten voor LHBTI-vrouwen organiseert. Mensen bij elkaar brengen en good vibes verspreiden is wat zij het liefste doet.
*
Hier nog een artikel voor degenen die een woordje Duits spreken.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
