Iedereen kent dat gevoel wel: ‘Dat overkomt mij niet.’ Nou dat gevoel ken ik ook, hoewel ik daarin wel iets genuanceerder denk, zeker nu ik wat ouder ben en kinderen heb. Ik ben me er zeer van bewust dat iets je wel degelijk kan overkomen, ondanks dat je nog zo voorzichtig bent. Of nuchter.
Achteraf gezien ben ik nog steeds verbaasd wat me is overkomen en voel ik me eigenlijk gewoon heel erg dom dat ik er zo op in ben gegaan. Maar ja, dat is achteraf.
Het was een aantal jaar geleden, op een zaterdagavond, dat een onbekende mij een vriendschapsverzoek stuurde. Dit was in de afgelopen dagen vaker gebeurd nadat ik was voorgesteld als nieuwe coördinator van het COC. Bij de meesten keek ik wel even, en als ik het vertrouwde, accepteerde ik het verzoek. Het was echter al laat en ik was moe. Ik accepteerde deze man zonder goed naar zijn gegevens te kijken.
Niet veel later ontving ik een privé-bericht van hem, waarbij hij mij welkom heette. Tevens vroeg hij mij of hij met mij mocht praten over het geloof. Als nieuwbakken ‘coördinator geloof’ van het COC wilde ik dit best en stemde ik in met een gesprek hierover.
Gek genoeg boeide de man mij. Hij schreef mooi over zijn geloof: liefdevol en betrokken. Hij leek mij mee te trekken in zijn gedachten. Alsof hij mij zijn hoofd in zoog. Zijn woorden drongen steeds verder door in mijn hoofd. Het voelde als een soort hypnose. En ondanks dat ik dacht dat ik op mijn hoede was, vond ik de ervaring bijzonder.
Na een aantal kritische vragen, werd de sfeer echter wat grimmiger. Hij wilde videobellen, maar dat heb ik – gelukkig – geweigerd.
Daarna begon hij mij filmpjes te sturen met zijn relaas. Ik vond het schouwspel wel een bijzonder stukje theater. Hij kreeg na twee minuten zelfs al zweetdruppeltjes. Ik heb de gehele tijd met opgetrokken wenkbrauwen zitten kijken, verbaasd over wat die man allemaal aan het doen was.
De gelovige aap kwam al snel uit de mouw.
Toen ik hem meldde dat ik met een vrouw mijn leven deelde, werd ik door hem al snel als zwaar ziek bestempeld. Het maakte mij boos, omdat mij altijd was geleerd om te leven en te laten leven, en op dat moment bekritiseerde hij mijn manier van opvatten, voelen en leven. En – vreemd genoeg – ondanks dat ik echt heel boos was, bleef ik naar hem kijken en luisteren.
Waarom?
Ik weet het nog steeds niet.
Hij stuurde filmpjes waarin hij voor mijn donkere ziel aan het bidden was. Ik heb ernaar gekeken. En misschien was dat ook wel het meest bizarre: ik had wel degelijk in de gaten dat het niet oké was, maar afkappen deed ik het niet. Was het het gevoel van onrust, of het gevoel van onrecht wat mij werd aangedaan wat mij aantrok? Ik weet het werkelijk niet. Ik had het gevoel dat ik hem eigenlijk wilde uitschelden, maar dat een onzichtbare glazen wand mij tegenhield.
Vervolgens kreeg ik bijbelteksten toegestuurd waaruit bleek dat ik echt heel erg ziek was. Nu zorgden mijn noordelijke nuchterheid en – hoogstwaarschijnlijk – mijn atheïstische opvoeding en instelling ervoor dat het geloof van deze man me weinig deed. Alleen het feit dat iemand zo denigrerend en overtuigend kwetsend is, ging onder mijn huid zitten en maakte me onrustig.
Het gewiekste taalgebruik, zijn manier van schrijven en praten: het zuigt iemand leeg. En zodra diegene leeg is, slaat de ander toe.
Gelukkig is het bij mij niet zover gekomen. Maar wat als deze man de volgende keer niet een type als ik, maar een gelovig, lesbisch en zoekend meisje van zestien jaar meetrekt in zijn gedachten en overtuigingen? Als deze man zelfs bij mij al onder de huid ging zitten, hoe zou dat dan bij anderen eraan toegaan?
Enfin.
Het bekeren tot Jezus leek hem voor mij nog de enige optie. Hij begon te drammen. Toen ik meldde dat dit voor mij geen optie was en ik niet van plan was er ook maar iets mee te doen, was hij zichtbaar geschokt. Wie wil er nou niet gezuiverd naar de Heer?
Nou ja.
Ik dus.
Achter mijn blokkade ging de meneer waarschijnlijk nog verder met bidden voor mijn gitzwarte ziel. En al snel daarna was zijn account verdwenen.
Ik heb er een tijdlang last van gehad. Dit had mij toch nooit moeten overkomen? Nou wel dus. Ik voelde me echt suf dat ik het had toegelaten, maar besefte meer dan ooit dat zijn psychologische spelletje op heel veel mensen kan worden toegepast. En ook wordt toegepast.
Wat mij is overkomen heeft weinig met geloven te maken. Het is een buitengewoon schadelijke manier van mensen manipuleren. Manipulatie die zowat iedereen kan overkomen.
Ook deze nuchtere, atheïstische noorderling.
*
Floor Brands (Rolde, 1979) is woonachtig in Bedum, samen met haar vrouw en drie kinderen. Met een enthousiaste groep mensen om zich heen zet zij zich in voor de verborgen LHBT+ers. Voornamelijk in haar buurt, maar ook daarbuiten. Zij draagt als ‘B’ uit het LHBT+regenboogpalet haar maandelijkse steentje bij aan Gaykrant.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
