Dit is de toespraak die Rick van der Made vanmiddag in Almere hield naar aanleiding van IDAHOBIT.
*
‘Vandaag precies een jaar geleden overleed op dertigjarige leeftijd mijn vriend Saïd Zankoua na een leven lang verguisd, vervolgd, in elkaar geslagen en geïntimideerd te zijn omdat hij homoseksueel was en omdat hij weigerde zich neer te leggen bij het feit dat hij – zoals de politie hem ooit adviseerde – voor zijn eigen veiligheid beter niet langs zijn ouders in Utrecht kon gaan.
Een dag later stond ik in het mortuarium naast zijn kist en zag ik het verdriet van zijn moeder die haar innig geliefde zoon verloren had. Op dat moment besloot ik haar een brief te schrijven.
Ik schreef:
“Na een verschrikkelijk drama als het minder fortuinlijke leven en de daaropvolgende hoogst onfortuinlijke dood van uw zoon, ligt er bij geen enkel mens, bij geen enkele religie, in geen enkel land en in geen enkele cultuur een draaiboek klaar waarin staat hoe hiermee om te gaan. Net als ik, had u het leven van uw zoon zo ontzettend graag anders willen zien lopen. Gemakkelijker. Gelukkiger. Het heeft niet zo mogen zijn. Niet langer loopt zijn leven. En al weet ik niet hoe het voelt om een kind te verliezen, daar in het mortuarium voelde ik enkel úw verdriet. Mijn eigen verdriet was verworden tot een nietige schim van het niet te bevatten verdriet dat over uw toekomst zonder uw oogappel hangt.
‘Saïd is anders,’ had u altijd liefhebbend en met trots tegen uw dochter gezegd.
Ja. Saïd was anders.
West-Europa of Noord-Afrika.
Nederlander of Marokkaan.
De Amstel of de Atlas.
Wat maakt het allemaal nog uit?
Niets.
Net als uw liefde voor uw zoon, kent uw verdriet om zijn verscheiden geen grenzen.
Het verdriet om Saïd is grenzeloos.
Net zo grenzeloos als de liefde zelf.”
*
Vandaag is het de internationale dag tegen homofobie, transfobie, bifobie, lesbifobie en interseksefobie, kortom de dag waarop wij stilstaan bij de haat, minachting, vervolging, uitsluiting en vernedering jegens alle letters en alle leden van onze kleurrijke regenbooggemeenschap, jegens eenieder die niet voldoet aan de cis-heteronormativiteit van de meerderheid.
In aanloop naar deze dag, publiceerde ik eergisteren de column van schrijver Joris Hoekstra waarin hij ingaat op de dood van de 29-jarige Letse homoseksueel Normunds Kundzullis die vorige maand, op woensdag 23 april, door homofoben met een brandbare vloeistof werd overgoten, in brand werd gestoken en uiteindelijk op woensdag 28 april in het ziekenhuis aan zijn verwondingen overleed.
In aanloop naar deze dag publiceerde ik gisteren het verhaal van onze columnist en trans jongeman Nick uit Rotterdam die op zestienjarige leeftijd van zijn moeder het huis moest verlaten omdat hij geen meisje maar een jongen was en aangaf in transitie te gaan.
En vandaag heb ik – wederom – het verhaal van Saïd verteld.
Ik zal deze verhalen blijven vertellen.
Ik zal deze verhalen blijven opschrijven.
Ik zal deze verhalen blijven publiceren.
Opdat wij morgen deze verhalen niet meer nodig zullen hebben.
Opdat de verhalen van Saïd, Normunds en Nick morgen geschiedenis zullen zijn.
Opdat morgen onder de regenboog geen fobie meer zal bestaan.
In de straten van Riga.
In de uitlopers van de Atlas.
Aan de oevers van de Amstel.’
*
Klik hier voor de uitzending van ‘M’ waarin Rick de brief aan de moeder van Saïd voorleest.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
