Twee maanden geleden besteedde Gaykrant aandacht aan het boek Stukjes van David van Joris Hoekstra. Speciaal voor IDAHOBIT 2021 op maandag 17 mei schreef Joris een column.
Als je zichtbaar bent, word je nog steeds uitgescholden en bedreigd. Als je onzichtbaar bent, verandert er niets.
IDAHOBIT 2021: Noodzaak om zowel te vieren als aandacht te vragen voor discriminatie. Zolang je in Nederland geen boek kunt schrijven zonder beledigingen of bedreigingen en zolang Nederlandse Instagram accounts vol staan met mensen die een moord uit homohaat toejuichen, is er nog heel veel werk aan de winkel.
Op maandag 17 mei is het de IDAHOBIT: de Internationale Dag tegen Homo-, Lesbo, Bi-, Trans- en Interseksefobie. Wereldwijd wordt aandacht gevraagd voor discriminatie op grond van seksuele oriëntatie en gender identiteit. In 1990 werd op deze dag homoseksualiteit als ziekte geschrapt door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO). Een dag dus om te vieren, maar ook om aandacht te vragen voor de lange weg die we nog moeten afleggen.
Vorige week zag ik het eerste deel van de vierdelige serie De Roze Revolutie op de VPRO. De serie gaat over de historie van de LHBTI gemeenschap in Nederland. En laat zien hoe mensen de afgelopen 50 jaar gevochten hebben voor gelijke rechten en om zichzelf te kunnen zijn. In januari 1969 – nog voor de Stonewall-rellen in New York – demonstreerden zo’n honderd jongeren op het Binnenhof in Den Haag voor gelijke rechten voor homoseksuelen (specifiek 248bis).
Ontzettend moedig als je in de tijdsgeest van 50 jaar geleden het lef had daarvoor de straat op te gaan. Eén man deed mee aan de demonstratie en was zichtbaar op nationale televisie. In de serie vertelt hij hoe hij na afloop door zijn familie verstoten werd.
In de afgelopen 50 jaar is er door mensen zoals hij veel ten goede veranderd. Nederland liep voorop in gelijke rechten voor LHBTI’s en was het eerste land waar het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht werd opengesteld. Helaas zijn er echter in Nederland nog vrijwel dagelijks incidenten waarbij LHBTI’s worden gediscrimeerd.
Zo werd een paar weken geleden een 29-jarige homoseksuele man uit Letland uit homohaat in brand gestoken. Hij overleed aan zijn verwondingen. Op een aantal Nederlandse Instagram accounts stond het al snel vol met honderden reacties van mensen die deze daad goedpraatten of toejuichten. Bizar om te lezen dat er in 2021 in Nederland mensen zijn, zowel jong als oud, die vinden dat iemand het verdient te sterven als hij homo is.
Een grote ‘mildere’ groep vond deze daad te ver gaan, ondanks dat zij zijn seksuele oriëntatie wel sterk afwezen en veroordeelden. De doodstraf ging hen te ver, maar een andere straf of vormen van discriminatie en haat was in hun ogen wél geoorloofd. Ook om de mensen in deze groep maak ik me zorgen, want ook deze mensen krijgen kinderen die mogelijk homo zijn of hun kinderen krijgen klasgenoten die homo zijn.
Ik heb geprobeerd met mijn boek Stukjes van David iets bij te dragen aan dit probleem dat in mijn ogen te maken heeft met onbekendheid. Het boek gaat namelijk over de jonge en kwetsbare David die de intolerante omgeving waarin hij is opgegroeid heeft verlaten en kennismaakt met de diversiteit en uitdagingen van de gayscene in de stad. Een wereld die warm en inclusief kan zijn, maar ook vormen kent van (zelf)haat en destructief gedrag.
Tenslotte kun je een nieuwe omgeving opzoeken, maar jarenlang ervaren intolerantie en van jongs af aan geleerd hebben dat je afwijkend of verwerpelijk bent, schud je niet zomaar af. Mijn doel met het boek is enerzijds (jonge) gays een herkenbaar verhaal bieden, te supporten en wellicht te behoeden voor bepaalde valkuilen. En anderzijds om verschillende werelden met elkaar kennis te laten maken en meer begrip te creëren.
Maar inzicht geven in (jouw blik op) een wereld, wordt niet door iedereen in dank afgenomen. Lale Gül, schrijver van Ik ga leven heeft aangegeven over bepaalde onderwerpen niet meer te schrijven, wat begrijpelijk is na de vele bedreigingen die zij heeft ontvangen. En ook ik heb een aantal heftige reacties op mijn boek gehad, zowel vanuit religieuze overtuigingen als vanuit homohaat. Ik vind het schokkend dat in Nederland in 2021 het vrije woord nog niet vrij is van beledigingen en bedreigingen.
Mensen stellen weleens de vraag of het nou echt nodig is om ieder jaar weer aandacht te vragen hiervoor tijdens Pride, Coming Out Day en IDAHOBIT. Mijn antwoord is: Ja. Zolang iedere dag nog mensen worden bedreigd, gepest, verstoten, mishandeld, vervolgd of zelfs vermoord, moet hier iedere dag aandacht voor worden gevraagd. Soms door te demonstreren, soms door erover te praten en soms door er iets over te lezen of kijken.
Mijn oproep: Kijk De Roze Revolutie op de VPRO. Lees mijn boek Stukjes van David. Lees andere boeken en kijk films erover. Lees ook Ik ga leven en andere boeken die een gevoelig thema aansnijden, of je het nu eens bent met de schrijver of niet. Praat erover. Alleen op die manier kunnen we meer van elkaars wereld begrijpen en discriminatie bestrijden.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
