3 | Sjoerd Knops: ‘Wat een kleine zaal, op tv lijkt het allemaal veel groter.’

Na zesenveertig jaar mag Nederland, na een jaar extra vertraging, het Eurovisiesongfestival weer organiseren. Natuurlijk besteedt ook Gaykrant aandacht aan dit grootse liedjesfestijn dat zo onlosmakelijk met onze community is verbonden. Om alvast in de stemming te komen verzorgt Wesley de Ridder de komende tijd interviews met songfestivalprominenten, van oud-deelnemers, tot kenners en fans. Vandaag: songfestivalfan Sjoerd Knops. 

Tekst: Wesley de Ridder
Foto’s: Sjoerd Knops

Sjoerd Knops is zowel in het Haagse als in het Amsterdamse nachtleven bekend, maar vast ook ver daarbuiten, want deze gezellige en flamboyante barman was de afgelopen jaren het gezicht van verschillende succesvolle gaykroegen, waarvan Queers waarschijnlijk de bekendste is. Daarnaast leidt hij een activiteitencommissie, drinkt hij liters rosé en is hij een grote songfestivalfan én kenner. De media stonden vaak in de rij om zijn mening te horen over de songfestivals van de afgelopen jaren. Het AD, nu.nl en Shownieuws, allen kwamen ze al langs. Vandaag mocht ík eindelijk het Eurovisiehemd van zijn lijf vragen.

 

Wat is je vroegste songfestivalherinnering? Wie deed er mee? Hoe keken jullie thuis?

Mijn allereerste echte herinnering van het ESF was die van het jaar 2000.  Mijn ouders waren bij vrienden op visite en hadden mij meegenomen. Ik weet niet meer waarom, maar ik wilde per se het songfestival kijken. Dus terwijl iedereen aan de grote tafel zat, werd ik op een stoel voor de tv gezet. Ze dachten vast: ‘Zo, dat is lekker rustig, daar hebben we de rest van de avond geen last meer van’. Maar dat liep natuurlijk even anders. Het songfestival werd dat jaar uitgezonden op de avond dat de vuurwerkramp in Enschede plaatsvond. Dus na de Nederlandse inzending besloot de omroep, logisch natuurlijk, om naar een ingelast nieuwsjournaal over te schakelen. Geen beeld, geen songfestival. Vandaar dat ik nog exact weet dat 2000 mijn eerste herinnering is.

Maar je had toch kunnen overschakelen naar een Duitse of Vlaamse zender?

Ja, maar daar denk je als jongetje van dertien jaar natuurlijk niet aan, haha.

Ik weet, als fan,  wie er mee deed dat jaar maar help onze lezers even.

Linda Wagenmakers met ‘No Goodbyes’ natuurlijk. Je weet nog wel, die met die grote zwart-witte jurk waar dansers onder vandaan kwamen.

En na deze ervaring direct fan van het songfestival?

Ik was nog niet echt fan, maar dat is zeker wel het begin geweest.

Je bent zelf inmiddels al een aantal keren meegereisd naar het Eurovisiesongfestival, toch?

Ja, maar mijn eerste keer is nog niet eens zo lang geleden. In 2018 ging ik mee naar Lissabon in Portugal. Ik had al wel vaker geprobeerd om kaarten te bemachtigen maar altijd zonder succes.

En toen was het zover, hoe was dat?

NOOIT zal ik de avond van die grote finale vergeten: hoe Frits Huffnagel en ik in de tram zaten naar de arena, wat er werd gegeten, hoe ik op was van de zenuwen en hoe we naar binnen gingen. Stralend was ik. Misschien zelfs een beetje emotioneel want ik was daar echt. Het ging echt gebeuren. Ik weet nog dat een van de eerste dingen die ik dacht was: ‘Wat een kleine zaal eigenlijk, op tv lijkt het allemaal veel en veel groter’ haha. Maar het was fantastisch!

En je was er ook bij in Israël toch?

Ja het werd nog mooier. Gewone kaarten waren helaas niet gelukt maar ik kon wel aan VIP kaarten komen. Voor in de Green Room, welteverstaan. Volgens mij was dit de eerste keer dat er in de Green Room publiek aanwezig mocht zijn. Eerst twijfelde ik nog, omdat je dan alsnog de finale moest kijken op een scherm. Dus waarom zou je daarvoor naar Tel Aviv afreizen? Maar je raadt het vast al, ik toch kaarten gekocht. Ik zat daar in de Green Room vlakbij de artiesten en DUNCAN WON! Nederland won na 44 jaar weer een keer het songfestival. De spanning die daar hing was intens maar tegelijkertijd zo fantastisch. Iets dat ik nooit meer zal vergeten.

Ondanks dat je de show via scherm had moeten zien?

Ja, ik heb de show en Madonna misschien vanaf het scherm moeten zien, maar de zaal heeft de winst van Duncan op het scherm moeten zien. Dus achteraf had ik geen betere plaats kunnen hebben.

Wat is jouw favoriete songfestivalnummer aller tijden en waarom?

Wat een lastige vraag. Er zijn zo veel leuke en mooie liedjes op het ESF. Maar dan ga ik toch voor Love Shine A Light van Katrina and the Waves, die wonnen in 1997. Voor mij was dat het eerste nummer waardoor ik een klik kreeg met het Eurovisiesongfestival. Het blijft nog steeds zo’n heerlijk nummer. Iedereen zingt het mee en iedereen weet dat het gewonnen heeft.

Maakt Jeangu dit jaar kans op de winst?

Kans op de winst? Nee. Duidelijk genoeg?

Heel duidelijk, maar waarom niet?

Ik vind het best wel een lekker nummer, alleen denk ik dat iedereen broccoli blijft horen, helaas. Daarnaast zit ik elke keer te wachten tot het nummer loskomt, en dan is het nummer alweer afgelopen. Dus ik mis eigenlijk een beetje de beat of een echte uithaal.

Dus Nederland gaat niet winnen. Wie dan wel?

MALTAAAAA! Heerlijk vrolijk nummer, lekker uptempo. Ik ben helemaal fan. Niet iedereen zal het hier mee eens zijn maar van mij mag Destiny met Je Me Casse zeker weten winnen. Hopelijk komt het op het podium ook goed over en klinkt ze net zo steengoed als in de videoclip. En ik heb stiekem ook een zwak voor Noorwegen. Fallen Angel van Tix is een op-en-top songfestivalsong en buiten dat vind ik het ook gewoon een lekker en mooi nummer.  

*