Toen ik in 2017 op zeventienjarige leeftijd op de wachtlijst van het VUmc voor mijn transitie kwam, stond de wachttijd op anderhalf jaar.
Ik moest in de tussentijd een andere psycholoog vinden om te vertellen over mijn gevoel. Dit was echter vrij lastig omdat er bijna geen psychologen buiten het VUmc zijn die gespecialiseerd zijn in genderdysforie.
Ik kreeg een psycholoog van de GGZ, met wie ik wel over mijn gevoel kon praten, maar die mij er niet verder mee kon helpen. Ik gebruikte dat ene uur in de week dan ook vooral om over mijn belabberde thuissituatie te praten. En dat hielp.
In juli 2019 werd ik gebeld. Mijn eerste gesprek bij het VUmc vond diezelfde week nog plaats. Na de intake kon ik in augustus beginnen met de diagnostische gesprekken. Het ging eindelijk beginnen.
Ondanks het feit dat sinds een aantal jaren er buiten het VUmc ook organisaties zijn die mensen met genderdysforie kunnen helpen (UMCG, Stepworks) worden de meeste operaties toch daar uitgevoerd. En dat terwijl de wachttijden maar blijven toenemen. De wachttijd is nu opgelopen tot zo’n twee jaar.
In de anderhalf jaar dat ik niet kon beginnen met de behandeling zat ik nog op de middelbare school. Ik begon lakser te worden, want wat maakte het allemaal nog uit?
Toen ik onverwachts toch over ging naar de vijfde klas, veranderde er iets in mij. Ik was bijna klaar met school, nog maar een klein jaartje. Een ticket naar de vrijheid, want daarna zou ik het huis uit kunnen. Ik besloot harder te werken om uiteindelijk mijn diploma te halen. Dat diploma kwam langzaam maar zeker in zicht, soms met diepe dalen, en met enkele pieken.
Niks van die diepe dalen kon het opnemen tegen het gevoel van trots dat ik had toen ik hoorde dat ik was geslaagd. Misschien wel een van de eerste momenten in mijn leven dat ik echt trots op mezelf was. Tot die tijd had ik altijd gedacht andere mensen nodig te hebben. Maar vanaf dat telefoontje wist ik dat dat niet zo was. Je eigen trots is waar je op kunt teren, voor heel lang, waardoor de diepe dalen toch een beetje minder diep lijken. Op dezelfde dag dat ik het telefoontje kreeg dat ik was geslaagd, werd ik ook gebeld door het VUmc.
De beste dag uit mijn leven?
Bijna wel.
Het eerste telefoontje betekende vrijheid.
Eindelijk het huis uit kunnen.
Het tweede telefoontje betekende nog meer vrijheid.
Ik kon eindelijk worden wie ik altijd al was.
*
Nick is een trans man van 19. Hij werd in 2001 geboren, enkele minuten na zijn tweelingbroer. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
