Voor 2019 was dertien juni nooit een veelzeggende datum voor mij. Gewoon een dag in juni. Weer een dag. Net als twaalf of veertien juni.
In de jaren daarvoor waren het vaak lastige dagen. Net als vrijwel alle andere dagen van het jaar. Vooral de laatste jaren. In gevecht met mijzelf, met mensen om mij heen, met mijn werk. In gevecht met mijn identiteit ook, want wie was ik nou eigenlijk? Was ik wel wie ik zei dat ik was? Was ik wel die biseksuele vrouw die ’toevallig’ met een vrouw samenwoonde, of was ik gewoon lesbisch? Of misschien toch hetero of panseksueel?
Voelde ik me überhaupt wel een vrouw?
Eigenlijk was die vraag nog wel de heftigste. Door mijn overgewicht was mijn hormoonhuishouding compleet in de war waardoor ook baardgroei niet uitbleef. Dus nee, ik voelde me allerminst een vrouw.
Elke dag was een zware opgave en elke dag leek niet zozeer een neerwaartse spiraal, als wel een baksteen die in het ravijn donderde. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen. Mensen vonden me altijd die stille die alles op een afstandje zat gade te slaan, altijd op de achtergrond. Ik vond het wel fijn. Anoniem leefde ik mijn leven. Zo’n persoon waarvan niemand wist of ze er nu geweest was of niet. Ik maakte daar ook gebruik van. Ik ging heel kort naar feestjes om te laten zien dat ik er was geweest, en vertrok dan weer. Geen zin om me verder nog in anderen te verdiepen.
Dat veranderde toen een vriendin me vertelde dat ze een maagverkleining zou krijgen. Ik werd nieuwsgierig. Ik wachtte af hoe het met haar zou gaan en tot mijn verbazing ging het goed. Ze viel ontzettend af en ik zag haar veranderen. Ik meldde me via de huisarts aan bij het Centrum voor Obesitas Noord (CON) in Leeuwarden. Ik liep het hele traject van bijeenkomsten door. En ook had ik afspraken bij de chirurg, de diëtiste en de psycholoog voor een screening.
De angst sloeg me echter al snel om het hart. Wilde ik dit wel? Zouden de risico’s opwegen tegen het resultaat? Ik woog inmiddels honderddrieënzestig kilo. Veel te zwaar. Ook daar lag natuurlijk een enorm risico. Ik kreeg een telefoontje van het CON dat ik niet door de screening was gekomen en was opgelucht. Zie je wel, ook het CON vond mij niet geschikt.
De maanden die volgden heb ik veel nagedacht, veel gewikt en gewogen. Ik woog inmiddels bijna honderdzeventig kilo. Het kon zo echt niet langer. Het gevoel dat ik met één been in het graf stond, werd steeds groter. Ik keek naar mijn kinderen. Wat zou er met hen gebeuren als ze met maar één mama zouden opgroeien? Maar als de operatie niet goed zou gaan, dan zouden mijn vrouw en kinderen ook zonder mij door moeten gaan. Met mijn gewicht was narcose een groot risico.
In december 2018 ging de knop om. Dat gebeurde toen mijn dochter mij aankeek en zei dat ik wel echt héél erg dik was. Er moest iets veranderen. Na de feestdagen meldde ik me weer aan bij de diëtiste. De stimulans was deze keer enorm. Ik wilde die operatie en ik wilde gezond worden. Mijn kinderen zien opgroeien, dat was mijn doel.
Ik viel af en na vier maanden meldde de diëtiste me weer aan bij het CON. De twijfel die ik het jaar ervoor zo ontzettend had gevoeld, was weg. Ik wilde een nieuw leven. Ik wilde leven. In april kreeg ik het verlossende telefoontje van de chirurg. De diëtiste was erg enthousiast over mijn vooruitgang en vond dat ik nu klaar was voor een operatie. Al snel had ik de datum. Dertien juni.
Op twaalf juni pakte ik mijn tas in. Inmiddels was ik bijna vijfentwintig kilo afgevallen en dat voelde goed. Nu dat ‘verrekte punt’ voorbij en verder afvallen. De operatie zou daarbij een ondersteuning zijn. Alles ging goed. Operatie geslaagd.
Het plotselinge overlijden van mijn beste vriend op 26 juni – amper twee weken na de operatie – leidde een terugval in mijn psychisch welzijn in. Het gekke was dat hoe het met mijn lijf ging, niet strookte met hoe het er in mijn hoofd aan toeging. Hoe meer ik afviel, hoe beroerder ik me in mijn hoofd voelde. Omdat ik dat gevoel niet kwijtraakte, heb ik uiteindelijk hulp gezocht bij een coach. Langzaam, heel langzaam, begon mijn zelfbeeld te veranderen en kon ik steeds meer met een beetje trots naar mezelf kijken. Ik werd sterker, energieker.
Sindsdien is er weer meer ruimte. Voor mezelf. Voor anderen. Voor mijn interesses. Voor mijn zelfbeeld.
Dertien juni.
Deze datum is voor mij meer een verjaardag dan mijn verjaardag ooit is geweest. De datum waarop ik mijn leven terugkreeg. Nu, zo’n twee jaar later, ben ik zeventig kilo lichter en stabieler dan ooit tevoren. Ik ben er nog niet, maar ik ben op de goede weg.
En daar ben ik zwaar trots op.
*
Floor Brands (Rolde, 1979) is woonachtig in Bedum, samen met haar vrouw en drie kinderen. Met een enthousiaste groep mensen om zich heen zet zij zich in voor de verborgen LHBT+ers. Voornamelijk in haar buurt, maar ook daarbuiten. Zij draagt als ‘B’ uit het LHBT+regenboogpalet haar maandelijkse steentje bij aan Gaykrant.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
