Knuffeltekort: een rubriek waarin LHBT+-ers schrijven over hoe zij omgaan met ‘het nieuwe normaal’. Over het al of niet missen van contact. Van aanraking. Van intimiteit. Over hoe om te gaan met afstand. Fysiek. Psychisch. Emotioneel. Een zoektocht naar het stillen van huidhonger en naar het compenseren van knuffeltekort. We sluiten deze rubriek af met een vierdelig feuilleton van Sascha Cokljat, vandaag het 4e en laatste deel.
Foto: Cottonbro/Pexels
Columns
Toen we het een week of twee geleden over schrijven hadden, zei je: “Weet je, je zou in een column kunnen schrijven over je ervaringen in Nederland. Je zou kunnen schrijven over het begin, over de verschillen tussen culturen en mentaliteit in Kroatië en Nederland. Over de situatie, nadelen en voordelen voor de LHBT+populatie daar. Over de manieren waarop mensen elkaar ontmoeten, socialiseren en gemeenschappen vormen.”
Ja, ik zou kunnen schrijven over een persoonlijke kijk op de LHBT+scene daar, vanuit mijn eigen ervaring. Ik zou kunnen schrijven over verschillen en overeenkomsten.
Ik zou iets kunnen zeggen over een persoonlijke kijk op de manier van leven in dit mooie, kleine en vlakke land. Maar waarom nu? Laat mijn schrijven deze keer iets persoonlijker zijn. Intiemer.
De verschillen zijn minimaal. Mensen zijn mensen. Sommige zijn goed, andere slecht. Sommigen worden geboren met intimiseksuele gevoelens jegens het andere geslacht, en anderen jegens hun eigen geslacht. De twee kleine landen zijn slechts ongeveer een uur en een paar minuten met het vliegtuig te bereiken.
Om negen uur ’s ochtends drink je koffie op het vliegveld van Eindhoven, en om elf uur ’s ochtends zit je ergens in een café in Zagreb pizza te eten. Of een lokaal gerecht.
’s Avonds loop je langs al die versierde gevels uit de tijd van het koninkrijk van Maria Theresa, in Zagreb. Je ziet de blauwe trams passeren, je gaat naar een plaatselijk restaurant om een lokaal gerecht te bestellen (waar ik vanavond niet over wil schrijven) en je merkt wel een verschil, maar je merkt niets fundamenteel anders op. Mensen lopen, praten, sommigen lachen, sommigen zwijgen, sommigen vinden mondkapjes onzin, anderen zijn erg van streek als mondkapjes niet gedragen worden.
Alles is anders. Niets is anders.
Zelfs daar belette de tijd van corona mensen niet om te communiceren, elkaar te ontmoeten en verliefd te worden. Op vrijdagmiddag bij elkaar komen op het station en samen een heerlijk weekend doorbrengen. Het eerste of tiende weekend op rij. Maar samen, intiem, verliefd.
Van opzij gezien is er veel veranderd. Maar van binnenuit gezien voelen we hetzelfde eeuwige verlangen naar een ander mens, die ons begrijpt.
Zaterdagse drukte, vragen over de noodzaak om op zondag te werken, maandag als begin van de werkweek, gayclubs, liefdesproblemen, nieuwe liefdes en recente echtscheidingen…
Problemen rond de vrij grote invloed van de kerk in Kroatië op sociale kwesties. De invloed van het Vaticaan op het land.
Daar is in sommige toekomstige teksten veel ruimte voor. Laten we hopen dat er tijden zijn.
Daarom is deze tekst voor mij tegelijkertijd vrij eenvoudig, toch heel persoonlijk.
Andere keren kan ik schrijven over technische zaken, zoals vleesproductie in een laboratorium of de huidige politieke situatie in het land.
Sociale verschijnselen en de undergroundscene.
Bij het schrijven van vanavond heb ik er een groot deel van mijn hart in gestopt. Terwijl ik naar iedereen schrijf, schrijf ik eigenlijk naar jou en naar mijzelf, blij.
Geluk en liefde, als een volkomen normaal verschijnsel, zelfs in zeer problematische tijden, zoals de tijd waarin we leven, is iets waarover vaker zou moeten worden geschreven.
Liefde
Liefde kan niemand stoppen, noch verbieden. Liefde, als een lied. Omdat liedjes altijd zullen bestaan. Je kunt het verbieden, maar mensen zullen nog steeds zingen. Het denken kan niet worden verboden. Het is het individu. Daarom moeten we altijd de individualistische waarden van onze samenleving in gedachten houden, want als we toevallig onder de lucht van een totaal verschillende cultuur waren geboren, zouden we ons van gebrek niet bewust zijn.
Vrijheid is iets dat alleen wordt gewaardeerd als het verloren gaat. Daar moeten we ons altijd van bewust zijn. Sta geen enorm aantal camera’s toe in het Orwelliaanse scenario van de nabije toekomst. Dat ligt aan ons. Niemand anders zal iets voor ons doen. We moeten het zelf doen.
Liefde kan niemand stoppen. Het enige dat sterker is dan leven en dood is liefde.
Jij en ik weten hoe we ermee moeten omgaan. Je weet het en je zult weten hoe je er als overwinnaar mee om moet gaan. Maar dat is niet de enige reden waarom ik van je hou. Er zijn nog geen woorden of uitdrukkingen op deze planeet die de diepte en kracht van dergelijke emoties zouden kunnen uitdrukken.
*
Sascha Cokljat (Graz, 1968) komt uit Kroatië en schrijft in deze feuilleton over en aan zijn liefde (BJ) die hij in tijden van corona heeft leren kennen. Zijn woorden zijn als monologen in een toneelstuk. Het zijn korte scènes met titels die apart toch een geheel vormen. Het geheel van een man die verliefd is op een andere man. In tijden van corona.
Dit was het laatste deel van de feuilleton en tevens de laatste aflevering van de rubiek Knuffeltekort.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
