Gisteren was de Dag tegen Pesten. Mijns inziens een belangrijke dag. Eerst wat cijfers, daarna vertel ik je waarom ik dit zo’n belangrijke dag vind.
Op scholen worden twee tot drie leerlingen per klas gepest. Dat is een op de tien leerlingen. Dat geldt zowel voor primair en voortgezet onderwijs, als voor MBO, HBO en universiteiten.
Jaarlijks worden een half miljoen mensen gepest op het werk. Dat staat gelijk aan een op de acht werknemers.
In verzorgingshuizen wordt een op de vijf bewoners, twintig procent, gepest door medebewoners. In sport worden gemiddeld per team een tot twee spelers gepest. En 400.000 jongeren per jaar krijgen te maken met cyberpesten. Niet mis te verstane cijfers: pesten is een probleem.
Ik was een van hen. Ik ben gepest. Jarenlang. Ik zal je er niet teveel mee lastig vallen, maar deel kort twee voorbeelden uit deze tijd.
Zo weet ik nog een verjaardag. De mijne. Ik zat in groep 4 van christelijke basisschool De Lichtbron in het Friese Buitenpost. En zoals gebruikelijk: wie jarig is, die trakteert! Traditioneel als ik ben, deed ik hieraan mee en deelde vrolijk mijn traktatie uit. Kleine notitieboekjes, met daaraan wat snoep bevestigd.
Niet veel later besloten klasgenoten, onder aanvoering van de pesters, om mijn traktatie in de prullenbak te deponeren. Niet stiekem achter mijn rug om, maar gewoon waar ik naast stond.
In groep 7, van dezelfde basisschool, werd ik wel eens apart genomen door meester De Jonge, de schooldirecteur. Dan werd ik uitgenodigd op zijn kamer en spraken we over bijzonder irrelevante zaken. Wat was mijn favoriete eten? Wat vond ik juist erg vies? Wat deed ik graag in mijn vrije tijd? En ga zo nog maar even door.
Zelf was ik in de veronderstelling dat iedere leerling dergelijke gesprekken had met het schoolhoofd, maar niets bleek minder waar. Het pesten stopte namelijk nooit echt. Daarom had de schoolmeester van groep 7, meester Benedictus, bedacht dat ik af en toe de klas uit moest.
Wanneer ik dan weg was, dan gaf hij les over de impact van pesten op mensen. Aan mijn pesters, en aan de rest van de klas. In de hoop dat deze lessen hen zouden laten inzien dat pesten onnodig is en bovenal schade aanbrengt aan degene die gepest wordt.
Heeft het geholpen? Geen idee. Misschien een beetje. Maar pesten is lang een probleem gebleven.
Zelf heb ik er last van gehad en ben onder meer behandeld voor depressieve klachten. Maar ik heb het geluk gehad er sterker uit te komen. Voor veel mensen, té veel mensen, waaronder personen die ik persoonlijk ken, is het een heel ander verhaal.
Pesten is nergens voor nodig. Als pester krijg je misschien een korte kick en een boost voor je kleinzielige ego, maar je schiet er helemaal niets mee op. Zeker niet op de lange termijn.
Wat wel op de lange termijn gebeurt, is dat je iemand een jarenlange, soms levenslange, onzekerheid geeft. Een gevoel van minderwaardigheid, uitsluiting en onderdrukking. Alleen maar zodat jij even luttele minuten de belangrijkste aap op de rots kunt zijn.
*
Ricardo Brouwer (Leeuwarden, 1991) werkt in het dagelijks leven voor de PvdA in Gelderland, is lid van de Landelijke Werkgroep Politiek van COC Nederland, doet de communicatie voor Gaykrant en is ook nog eens ZZP’er in de culturele sector. Zowel voor als achter de schermen zet hij zich in voor emancipatie in de breedste zin van het woord en schrijft graag over wat hem opvalt over dit thema in de actualiteit.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
