De Tweede Kamer heeft voor het eerst in de geschiedenis een transgender in haar midden. En meteen is Lisa van Ginneken onder vuur komen te liggen van obscure groepjes zoals Civitas Christiana. Haar verhaal en haar strijd staan niet op zichzelf.
Ik heb een brief over mijn transitie geschreven. Deze is in het boek ‘Roze brieven’ van Splinter Chabot terechtgekomen
Hierin beschrijf ik hoe ik de allereerste keer dat ik voor mijn transitie naar de VU ging mijn ouders niet meewilden. Mijn moeder wilde niks met mijn transitie te maken hebben. Mijn vader moest werken. Maar volgens mij was hij alleen maar bang gezeik met mijn moeder te krijgen.
Ik beschrijf ook hoe ik na de narcose wakker werd en hoe blij ik was dat ik geen borsten meer had. Hoe ik in die blijdschap alleen stond. Ik hoorde niks van mijn moeder. Van mijn vader een appje. Ik herstelde bij een tante en oom. Ik was omringd door vrienden en familieleden. Maar niet door mijn ouders.
Toen kwam een vriendin van mij op het idee om de brief uit te beelden. Ze had een tekenproject op school, en wilde deze brief graag als onderwerp daarvoor gebruiken.
De video toont hoe ik de band met mijn ouders vergelijk met een gebroken vaas die in zoveel kleine stukjes kapot is gevallen dat het geen zin meer heeft om hem te lijmen. En zoals ik in ‘Roze brieven’ schreef: ‘Je kunt wel negeren dat die vaas is gevallen, maar je zal de gebroken stukken toch op moeten rapen.’
Dat doe ik nu.
In de video heeft Reira beelden bij de brief gemaakt. De stukjes kapotgevallen vaas die de woorden van mijn moeder symboliseren. ‘Waarom vermink je je lichaam?’ De stukjes porselein die de verdeeldheid van mijn vader voorstellen: een vader die nooit helemaal voor mij zal gaan. Stukjes vaas die me doen denken aan de periodes dat ik mijn lichaam doelbewust schade aanbracht, omdat ik me zo opgesloten en alleen voelde in het lichaam waarin ik was geboren.
Altijd als ik erover schrijf voel ik me koud en kapot vanbinnen. Maar ik raap mezelf weer bijeen en ik probeer weer door te gaan. Met mijn leven. Met een brief aan Splinter. Met een video. Met mijn verhaal. Mijn vriendin Reira wilde door middel van film en foto’s zorgen dat mijn brief zo goed mogelijk in een video werd uitgebeeld. Ik vond het een erg mooi idee, en een mogelijkheid om mijn brief nog beter te laten uitkomen.
Door middel van een paar foto’s en verschillende video-opnamen zette Reira de film in elkaar. Daarna heb ik stukken van mijn brief ingesproken die Reira vervolgens onder de video heeft geplakt. De video is mijn verhaal. Het verhaal over scherven die opgeraapt dienen te worden.
Scherven die wij, transgenders, een leven lang op zullen moeten blijven rapen.
Scherven omdat je moeder vindt dat je je lichaam verminkt.
Scherven omdat trans vrouw Lisa van Ginneken door Civitas Christiana aangeschreven wordt met ‘De heer Lisa van Ginneken.’
Scherven van er nog steeds niet mogen zijn.
*
Nick is een trans man van 19. Hij werd in 2001 geboren, enkele minuten na zijn tweelingbroer. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam dat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
