Dat de Haagse politiek momenteel een redelijk woelige zee is hoef ik niemand te vertellen. Toch wil ik een van de hoge golven van de afgelopen week even uitlichten.
De Tweede Kamerleden kozen een nieuwe voorzitter uit hun midden. En het leek een spannende wedstrijd al leek Martin Bosma (PVV) bij voorbaat geen grote kans te maken. Alle ogen waren gericht op Khadija Arib (PvdA) en Vera Bergkamp (D66).
Arib kennen we inmiddels als een zeer ervaren Kamervoorzitter. Humor, soms streng, maar een soort moeder van ons allemaal. En heel eerlijk: de keren dat ik met haar sprak, was ik iedere keer weer een beetje starstruck. De warmte die ze als persoon uitstraalt, de interesse die ze toont, de humor: precies datgene wat je ook van haar ziet in de Tweede Kamer.
Bergkamp is voor sommigen wellicht een nog niet heel bekend Kamerlid, maar ze heeft al veel voor elkaar gekregen. Zo heeft ze samen met Nevin Özütok (GroenLinks) en Kirsten van den Hul (PvdA) de aanpassing van de Algemene wet gelijke behandeling (Awgb) voor elkaar gekregen.
Hiermee werd ook discriminatie jegens trangender en intersekse personen wettelijk verboden. En afgelopen periode heeft ze ook de aanpassing van het eerste Grondwetsartikel in gang gezet. Prestaties van formaat.
Het is dat ik geen Kamerlid ben, maar anders was dit voor mij een monsterlijke keuze geweest. Een Salomonsoordeel pur sang. Maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dan toch voor Arib was gegaan. Noem het behoefte aan stabiliteit. Noem het trouw aan partijkleur. Noem het onderbuikgevoel.
En misschien klinkt het gek: toch ben ik ook blij dat Vera Bergkamp is verkozen. Ik hoopte Arib. Ik gun het Bergkamp.
Deze week is het exact tien jaar geleden dat ik Vera leerde kennen. Zij was toen nog voorzitter van COC Nederland. De afdeling COC Groningen & Drenthe opende een nieuwe pand. Zij kwam het lintje doorknippen, samen met de toenmalige Groningse burgemeester Peter Rehwinkel. Ik was een broekje, studeerde theater, werkte nog voor onder meer de VARA én mocht deze opening presenteren.
In de jaren daarna hadden Vera en ik nog regelmatig contact. Ook toen ik politiek actief werd en toch voor een andere partijkleur dan de hare ging. Zij werd actief voor de sociaal-liberalen, ik koos voor de sociaaldemocraten.
Het was in het kerstreces van 2018 dat mijn telefoon ging. In het scherm verscheen een naam. Vera Bergkamp. Vera? Hoezo belde ze mij? In het kerstreces? Nota bene op een zaterdagavond? Enigszins verbaasd nam ik toch maar op.
We hadden een fijn gesprek. En de reden waarom was nog veel fijner: ze belde mij omdat ze het initiatief wilde nemen om een boot te organiseren tijdens de Pride in Amsterdam. De eerste boot ooit waarbij álle politieke partijen aan boord zouden stappen. Van links tot rechts. Van de SP tot de VVD.
Puntje bij paaltje: die boot kwam er. We hebben er hard aan gewerkt, samen met veel anderen, en het was een enorm succes. Met de slogan ‘Unity for the Community’ voeren we door de grachten. Een treffende slogan. Immers: LHBTI-rechten, mensenrechten, overstijgen partijbelangen.
En zo ken ik Vera. Partijoverstijgend kunnen denken. Een verbinder. Betrokken.
Ik ga Arib missen. Misschien wel de beste Kamervoorzitter die we ooit hebben gehad. Maar ik gun het Vera niettemin. Wanneer zij de Tweede Kamer gaat voorzitten op de manier die ik van haar ken en zoals ik die de afgelopen tien jaar van haar heb gezien, dan is ons parlement in goede handen.
En onze rechten ook.
*
Ricardo Brouwer (Leeuwarden, 1991) werkt in het dagelijks leven voor de PvdA in Gelderland, is lid van de Landelijke Werkgroep Politiek van COC Nederland, doet de communicatie voor Gaykrant en is ook nog eens ZZP’er in de culturele sector. Zowel voor als achter de schermen zet hij zich in voor emancipatie in de breedste zin van het woord en schrijft hij graag over wat hem opvalt over dit thema in de actualiteit.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
