Knuffeltekort: een rubriek waarin LHBT+-ers schrijven over hoe zij omgaan met ‘het nieuwe normaal’. Over het al of niet missen van contact. Van aanraking. Van intimiteit. Over hoe om te gaan met afstand. Fysiek. Psychisch. Emotioneel. Een zoektocht naar het stillen van huidhonger en naar het compenseren van knuffeltekort. We sluiten deze rubriek af met een vierdelig feuilleton van Sascha Cokljat, vandaag deel 2.
Foto: Cottonbro/Pexels
4. Pet.
De petten en hoeden die ik in online winkels heb bekeken, zijn prachtig.
De behoefte om te winkelen, de behoefte aan nieuwe dingen en uitdagingen is eigenlijk de behoefte aan inspiratie.
Zelfs op dit moment dat bijna alle winkels gesloten zijn, wordt er online een manier gevonden en gekocht. Je leeft nog steeds.
Toen ik laatst een overhemd en trui voor mezelf kocht, dacht ik: welke kleur zou hij het leukst vinden. Welk design? Maar eigenlijk wist ik dat al. Soms hoeven dingen niet te worden gevraagd om bekend te zijn. Je hoeft er niet over te praten. Je blik zegt veel meer dan je woorden. Hoewel de woorden die je uitspreekt, diep en inspirerend zijn. Diep, zoals de diepste uithoeken van je ziel. Innovatief.
Te veel over seks praten is soms niet nodig. Onsamenhangend en oppervlakkig. Zeker niet op een technische, koude en vuile manier. Lichamelijke liefde tussen twee mensen is niet het schilderen van de muren, te herhalen zonder de nodige emoties. Seks tussen twee mannen, die van elkaar houden, is niet alleen een technische oefening van de acteurs voorafgaand aan de voorstelling, die mechanisch moet worden gerepeteerd. Dit zijn geen stilistische oefeningen. Het moet worden gevoeld. Acteurs doen dat ook niet. Zelfs acteurs die de rol honderden keren herhalen, brengen gevoelens in hun kunst. Diepe gevoelens. Tenminste, als het om echte artiesten gaat. Liefde en vrijen is een kunst. Het gebeurt spontaan en als het om echte emoties gaat, is er geen angst. Er is alleen plezier.
5. Vragen.
Terwijl je tegen me praat, stop je soms plotseling, kijk me aan en vraag me: “Denk je aan iets anders of denk je, ach, wat kan deze gozer toch heel lang praten?”
Ik denk aan het geluk dat ik voel als ik naar je kijk en luister.
Ik denk dat dit precies is wat geluk tussen ons wordt genoemd. Vreugde. Het heet gewoon liefde. Na al die jaren, tijdens dit isolement, om de man te ontmoeten waar je je hele leven op hebt gewacht, is het mogelijk? Ja, het is wel mogelijk. Nogal plotseling. Onverwacht. Zonder uitgaan en wandelen door de stad met vrienden en kennissen. Zonder in cafés te hoeven zitten, zonder gaybars en nachtclubs, zelfs zonder enige datingsite. Gewoon. Je bent mij overkomen. Dit is precies waar ik op zulke momenten aan denk.
En ik lach. Dan maak je die schattige en grappige grimas, en vraag je jezelf af, terwijl je me vraagt: “Vertel me waarom je nu lacht, laten we samen lachen.” Hm. Vreugde maakt je aan het lachen. Spontaan. Tegelijkertijd absorbeer ik elk woord dat je uitspreekt als een spons in mezelf. En ja, we begrijpen elkaar perfect. Er zijn geen taalbarrières in de opvattingen tussen ons.
Terwijl ik online kleding aan het bestellen was, want in deze rare en onzekere tijden waren de meeste winkels nog steeds gesloten, dacht ik, moet ik een pet of hoed kopen of misschien toch slecht een pet. Haha, nee, ik ben Hemingway niet. Ik schrijf gewoon af en toe. En ik dacht: “Wacht even, dat is iets voor hem. Dat is zijn stijl. Ik zal hem kopen, maar ik zal hem voor hem kopen, niet voor mezelf. Voor mezelf koop ik wel chocolade met marsepein. En dan zullen jij en ik het samen eten.”
Je chocoladehart uit Australië, daar heb ik vandaag voor de tweede keer aan geknabbeld. Of de derde? Ik weet het niet precies, maar als ik zo doorga, heb je alleen Rafaello over.
6. Angst.
Ik merk bij mensen dat ze bang zijn om zich aan een ander te geven. Angst om door iemand bemind te worden en lief te hebben. Angst om erbij te horen. Problemen worden onderdrukt en dan praat je met een psycholoog die je betaalt. Ze praten met een specialist die zich verveelt terwijl hij naar je luistert, in plaats van problemen op te lossen met hun partner. Tenminste, als er nog iets te regelen valt.
En zo niet, pauze en stilte. En dan… Dan gebeurt er volgens de logica van het leven onvermijdelijk een nieuwe liefde. En zo is het goed. Want de mens is gemaakt om liefde te krijgen en liefde te geven. Ik heb je al gezegd. Het is als circulatie. Als elektriciteit. Circulatie als brandstof die van mij naar jou stroomt, als een gezwollen rivier. En dan stroomt het van jou over in mij. Je maakt dan deel uit van een blauwe en diepe oceaan die terugkeert naar mijn hart.
7. Emoties.
Zie je, de corona, dat voor mij geen plaag is maar wel isolatie, heeft ook een aantal goede dingen gebracht. Mensen zijn zulke wezens. Iets bestaat niet. Er ontbreekt iets maar mensen hebben er behoefte aan en dan verzinnen ze het. Weet je wat we nu weer hebben uitgevonden? En dat waren we vergeten. We hebben communicatie uitgevonden. Ja, de meeste gesprekken, de meeste koffie die samen wordt gedronken, gebeuren online. Maar zelfs dan kijken we elkaar in de ogen, zien we elkaars bewegingen, lachen we of zijn we serieus. En we hebben gemeenschappelijke thema’s.
Voor de tijd van corona was de communicatie tussen mensen sterk verminderd. Alles werd altijd tot een minimum beperkt. Tot voor kort passeerde je op straat en niemand merkte je op. Je was onzichtbaar. Mensen keken naar hun mobiel. Ze waren niet geïnteresseerd in de mensen om hen heen. En het zijn deze mensen om hen heen die eenzaam en vervreemd zijn. Net als de anderen om hen heen. Ze zijn zich er niet eens van bewust dat ze elkaar nodig hebben. Geen mobiel. Geen applicaties. Ze hadden eerder een gesprek nodig. Gesprek met de ogen. Lipgesprek. Aan tafel, het geluid van kloppende glazen, in plaats van stilte. Gelach. Of huilen. Emoties zijn belangrijk. Er was een gebrek aan communicatie, en jij en ik hebben er zoveel van, alsof we één wezen in twee lichamen zijn.
*
Sascha Cokljat (Graz, 1968) komt uit Kroatië en schrijft in deze feuilleton over en aan zijn liefde (BJ) die hij in tijden van corona heeft leren kennen. Zijn woorden zijn als monologen in een toneelstuk. Het zijn korte scènes met titels die apart toch een geheel vormen. Het geheel van een man die verliefd is op een andere man. In tijden van corona.
Volgende week deel 3!
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
