Sinds 31 maart telt Nederland 150 ‘nieuwe’ – sommigen zitten er al een tijdje – Tweede Kamerleden. Na een verkiezing met een uitslag die voor velen op de linkerflank toch als een domper binnenkwam, is er ook geschiedenis geschreven. Het is voor het eerst dat een vrouw met een hoofddoek (Bouchallikht, GroenLinks), een zwarte, vrouwelijke lijsttrekker (Simons, BIJ1) en een trans vrouw (van Ginneken, D66) de Kamer betreden.
In het streven naar betere representatie valt er dan ook veel te vieren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan alle kinderen en jongeren die zien dat Lisa van Ginneken (D66) – nota bene op de Trans Day of Visibility, beter krijg je het niet – geïnstalleerd wordt in de Kamer en zien dat ook zij Tweede Kamerlid kunnen worden. Dat is mooi. Dat is belangrijk.
Belangrijk omdat in het streven naar en de strijd voor representatie en dus zichtbaarheid er ook andere dingen zichtbaar worden. Zo ook de haat en intimidatie van de extreemconservatieve, transfobe, anti-transgender club Civitas Christiana. Civitas Christiana vecht namelijk, naar eigen zeggen, voor ‘de overwinning van de christelijke tradities, het gezin en de vrijheid van Nederland”. Een hoop lariekoek waarachter een groep mensen schuilt die laf zijn en intimiderende tactieken uitoefenen. Zo ook tegen Lisa.
Zo stuurde de stichting een geadresseerd pakketje naar het postbus van Lisa in Den Haag. Andere Kamerleden hadden ook al een pakketje ontvangen, met daarin iets wat op een foetus moest lijken, want abortus ofzo.
Het pakketje van Lisa was alleen net iets anders. In de adressering werd Lisa namelijk – bewust – misgendered. Het sneue clubje noemde van Ginneken ”de heer Lisa van Ginneken”. Snap je ‘m? Grappig hè? Niet?
Nee. Je snapt ondertussen wel wat ik meen met intimiderende tactieken, denk ik. Nog geen tien dagen zijn voorbij of online en offline wordt Lisa al aangevallen om wie zij is. De angst voor wat men niet kent regeert en uit zich bij extreem conservatieve clubjes, met als triest hoogtepunt Civitas Christiana.
Maar goed, hoge bomen vangen veel wind. En wanneer je vecht tegen transfobie, wordt transfobie heel zichtbaar. Het gevecht van Lisa is en hoort een gevecht te zijn van ons allen. Niet alleen omdat velen die dit lezen zich kunnen herkennen in dat gevecht, maar omdat het een strijd is van bestaan. Een strijd is van zijn. Ik sta solidair met haar in die strijd.
Jij ook?
*
Emre Hoogduijn (Dordrecht, 2001) is politiek actief en zet zich sins zijn eigen coming-out in voor de regenbooggemeenschap. In 2019 werd hij daarvoor benoemd tot “Jongere van het Jaar”.