Op 1 april 2021 is het twintig jaar geleden dat Nederland als eerste land ter wereld het burgerlijk huwelijk openstelde voor paren van gelijk geslacht. Gaykrant staat stil bij dit memorabele moment in de LHBT+geschiedenis met verhalen over het huwelijk en met interviews met mensen die aan de wieg van de openstelling hebben gestaan. Vandaag: Floor over haar huwelijk met Sieg.
Toen ik mijn vrouw ten huwelijk vroeg, stond ik er helemaal niet zo bij stil dat het iets was wat nog niet eens zo heel lang kon. Ik was (en ben nog steeds hoor) stapeldol op die vrouw en wilde niets liever dan mijn leven met haar delen. Het echte aanzoek moest dan ook romantisch zijn.
We dansten op dat moment allebei bij dezelfde dansgroep en ik besloot dat een dansavond de juiste avond zou moeten zijn. Ik had het verteld aan degene die lesgaf. Zij zou ervoor zorgen dat er gezongen zou worden als we na het aanzoek kwamen dansen.
Nog nooit ben ik zo zenuwachtig geweest als op dat moment. Niet eens zozeer vanwege het feit dat ik twijfelde of ze ja zou zeggen, maar gewoon omdat ik het kleine doosje dat ik in mijn broekzak bewaarde er straks uit moest en dat ik de ring die daarna verpakt zat om haar vinger mocht schuiven.
Ik nam haar mee aan de hand en stopte onder de grote treurwilg lang het water. Ik ging door mijn knieën en heb haar de vraag der vragen gesteld.
We huilden allebei en ze heeft heel hard “JA” gezegd.
Toen we terugkwamen op de dansschool en we de deur openden werd er luid gezongen. Mijn vrouw was compleet overdonderd. 
Er werd nagedacht over hoe onze huwelijksdag eruit moest gaan zien. We wilden een droomhuwelijk met groot feest. Echter werd deze droom iets anders dan verwacht.
Toen mijn vrouw zwanger was en we bij het gemeentehuis kwamen om de erkenning rond te krijgen, kregen wij de melding dat ik als ‘vriendin van’ niet kon bewijzen dat mijn toen nog verloofde mijn kind droeg. Het “ja duh”-gehalte was erg hoog (wij zijn allebei vrij goed medisch onderlegd) en snapten ook heus wel dat dit biologisch gezien niet mogelijk was. Daarbij hadden wij de wens dat het kind mijn achternaam zou krijgen. Na de moeilijke gezichten van de ambtenaren werden wij naar huis gestuurd met de melding dat we teruggebeld zouden worden.
Dit gebeurde ook. Op een woensdagmiddag.
‘We hebben het even uitgezocht en als jullie het zo willen is er maar één mogelijkheid en dat is trouwen. Jullie kunnen morgen in ondertrouw en dan over twee weken op een maandagochtend trouwen. Dat is de meest goedkope manier. Jij, als tweede moeder, hebt dan echter nog niet de zeggenschap over de kinderen, je zou ze dan moeten adopteren. Ik zou je alleen adviseren om dit te doen als jullie uitgezwangerd zijn om zo alle kinderen in één keer te adopteren. Dan betaal je maar één keer de transactiekosten van vijfduizend euro.’
Met gemengde gevoelens verbrak ik de verbinding. Ik was blij dat we gingen trouwen, maar het droomhuwelijk werd met dit telefoontje compleet van tafel geveegd. Toch gingen we die donderdag in ondertrouw, en trouwden we de maandagochtend twee weken later voor slechts achttien euro.
Die ochtend kwamen er steeds meer mensen de trouwzaal binnen. De ambtenaar van de burgerlijke stand was ietwat van haar stuk gebracht en riep ons bij zich. ‘De gasten weten toch wel dat ze ook vrij snel weer weg moeten?’
We moesten allebei lachen om deze vraag. Gelukkig voor de ambtenaar was de zaal na ons huwelijk weer snel leeg. Ondanks de vreemde manier waarop we getrouwd zijn, hebben we die dag uiteraard toch heel erg genoten. En het was bijzonder feestelijk. En het huwelijksgeluk werd nog groter toen onze zoon in juni werd geboren en ik vol trots bij het gemeentehuis hem kon aangeven met mijn achternaam.
Toen drie jaar later mijn vrouw voor de tweede keer zwanger was en ik onze dochter aangaf, ging de ambtenaar een klein beetje buiten zijn boekje door te melden dat ze bezig waren met de erkenning van gezinnen met ouders van gelijk geslacht. Er werd me nadrukkelijk aangeraden om geen adoptie te doen.
Onze dochter werd in december geboren en op één april 2013 was deze erkenning rond en ik heb op twee april alle kinderen erkend. De ambtenaar die ons trouwde, regelde dit voor ons. Ze was oprecht blij dat het zo gelopen was.
En het mooie is, ik heb én voor de wet gewoon drie kinderen, en ben nog getrouwd ook. En eigenlijk hebben we het feest niet eens gemist.
Wie weet, ooit komt het nog eens.
Op 1 april 2041 misschien.
*
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
