Vanaf het moment dat ik in transitie ging, ging deze gedachte constant door mijn hoofd. Ik voel me man, maar moet ik me dan anders gaan gedragen? Kan ik dan nog wel zeggen dat ik een wijntje heb gedaan met een vriendin zonder dat er gelijk een onderliggende gedachte achterligt? Kan ik dan nog wel dingen doen die ik leuk vind? Of moet ik als ze “te vrouwelijk” zijn deze maar opgeven omdat mensen anders misschien sneller een stempel op me plakken?
Ik heb vanaf het begin van dit traject allerlei reacties gekregen. Iedereen heeft er een mening over en velen hebben deze zonder enige tact met me gedeeld. “Oh maar eigenlijk ben je dus een vrouw?” “ En heb je dan een piemel of niet?” “Maar hoe heb je dan seks?”
Vragen die ik persoonlijk nooit zo snel aan iemand zou stellen, tenzij we goed bevriend zijn.
Deze vragen kreeg ik van mensen die ik persoonlijk helemaal niet ken, ze hadden mijn verhaal via via gehoord en vonden het feit dat ik een transman ben een excuus om deze vragen te stellen. Een harde tik van de realiteit.
Ik zal dit verhaal altijd met me meedragen, en dat is niet erg want het is wie ik ben. Het zou alleen heel wat gemakkelijker zijn als je niet dit soort persoonlijke vragen zou krijgen.
Mijn eigen moeder maakte ook een opmerking. Ik was zestien toen ze in een boze uitbarsting tegen me zei dat ze nooit een echte man van me zouden kunnen maken.
Dat was precies het ding.
Ik was al man.
Van binnen ben ik man. Alleen de buitenkant klopte nog niet. Ben ik dan minder man omdat ik twee littekens over mijn borst heb lopen? Of omdat ik een keer in de drie maanden een testosteroninjectie moet? Ik heb me dit jaren afgevraagd.
Ik keek altijd op naar mijn tweelingbroer. Hij had alles wat ik ooit wilde. Toen zijn stem in de pubertijd begon over te slaan was dat aan tafel, tijdens het eten een bijna dagelijks gespreksonderwerp. Toen zijn eerste baardharen langzaam langer werden stond hij op een ochtend met onze vader voor de spiegel. Een vader die zijn zoon leerde scheren. Ik wist heel goed dat dit bij mij anders was, dat toen mijn verhaal aan het licht kwam mijn ouders me niet zoals mijn broer zouden behandelen. Het was altijd anders, ongemakkelijk.
Doordat mijn ouders het niet accepteerden heb ik het nooit zo met hen kunnen bespreken. Ik hield alles wat ik voelde in. Iets wat in onze familie een soort sport was. Niemand praatte over zijn gevoel.
Toen ik de mastectomie achter de rug had en ik voor het eerst het resultaat zag, voelde het alsof ik compleet was. Ik zou een maand daarna kunnen beginnen met hormonen en eindelijk begon het leven er voor mij wat vrolijker uit te zien. Niemand die nog langer verward meer zou zijn of ik nu een jongen of een meisje was. Ik kon mezelf zijn zonder dat ik rare blikken van iedereen zou krijgen.
Ik heb moeten vechten om hier te komen en om te bereiken wie ik vandaag de dag ben. Dus iedereen die mijn verhaal weet en daar een negatieve reactie over heeft, weet in mijn ogen niet waar diegene het over heeft. Ik heb mensen moeten opgeven, vele intensieve gesprekken gevoerd, een emotioneel zwaar traject moeten afleggen en vervolgens alles overwonnen.
Ik zat vier jaar geleden op een plek in mijn hoofd waar ik nooit meer naar terug wil. Ik heb de deur op slot gedaan en de sleutel weggegooid. Daarna kon ik door de gang in mijn hoofd naar een andere deur lopen met daarachter een kamer waarin ik de nieuwe mogelijkheden voor mij op een rijtje kon zetten. Daardoor ik zo ver ben gekomen. De gang was soms lang en donker.
Dus om de vraag te beantwoorden waar mijn artikel mee begint: je bent man als jij je man voelt. Het gaat er niet om wat andere mensen van je denken of wat ze zeggen. Je bent jezelf. Soms is dat lastig in een maatschappij waar altijd bepaalde stempels op je worden gedrukt.
Maar als jij je man voelt, ben je man.
*
Nick is een trans man van 19. Hij werd in 2001 geboren, enkele minuten na zijn tweelingbroer. In zijn pubertijd had hij het gevoel dat het lichaam wat hem was meegegeven niet bij hem paste. Eind 2017 kwam hij op de wachtlijst voor transitie van het VUMC in Amsterdam. Na anderhalf jaar begonnen de gesprekken. Begin 2020 kreeg hij de borstverwijderende operatie. In augustus van dat jaar begon hij aan hormonen.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
One thought on “Gastcolumn: Wat is man?”