In maart mogen we allemaal weer naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. Steeds meer politieke partijen voeren een duidelijk diversiteitsbeleid. Regenboogkandidaten zijn daarom zichtbaarder geworden. In deze rubriek stellen verschillende parlementariërs in spe zich aan ons voor. Deze keer Ralf Sluijs van Code Oranje.
Redactie : Marene Elgershuizen
Je staat op de kieslijst van Code Oranje, waarom deze partij?
Het Haagse Malieveld staat met de regelmaat van de klok vol met demonstrerende boeren, zorgmedewerkers, leraren, bouwvakkers en andere ondernemers. Dat komt omdat er óver hen wordt beslist, in plaats van samen mét hen. Code Oranje wil dat de samenleving de politieke agenda stuurt en niet die vastgeroeste kliek aan het Binnenhof die elkaar al decennialang de banen toeschuiven. Met Code Oranje pleiten we voor bindende referenda, meer transparantie, de gekozen burgemeester, burgertoppen en burgerbegrotingen.
Wij gaan voor meer democratie en meer zeggenschap. We moeten niet langer bang zijn om problemen te benoemen maar ze samen met de burgers oplossen. Voorbij linkse en rechtse hokjes en niet gehinderd door oude partijdogma’s; ‘Ombudspolitiek’ noemen wij dat. Lijsttrekker Richard de Mos is daarmee in Den Haag veruit de grootste partij geworden en nu willen we dat landelijk ook uitrollen. Nederland is meer dan toe aan oplossingsgerichte Ombudspolitiek!
In hoeverre speelt je LHBT+ zijn een rol in je politieke werk?
Eigenlijk helemaal niet. Het zijn de interviews die er soms over gaan, waardoor ik me er wat bewuster van ben, maar verder speelt het voor mij geen rol. Ik wil in m’n leven en in mijn werk beoordeeld worden op wat ik kan en niet op wat ik ben. Ik heb dan ook een broertje dood aan allerhande diversiteitsquota. Je wilt toch een baan krijgen omdat je talent hebt en niet omdat je een bepaalde achtergrond of geaardheid hebt?
Waarom wil je de Tweede Kamer in?
Voor mij staat het bedrijven van Ombudspolitiek voorop. Ik heb het helemaal geschoten met de zittende partijen die bij ieder debat naar voren lopen om hun eigen plasje te doen en teruglopen naar hun plek om vervolgens niks opgelost te hebben met elkaar. Ze blijven allemaal hangen in hun eigen gelijk, geef een quotetje in de krant en hobbelen door naar het volgende debat. Wie is daar in het land mee geholpen?
De boeren zijn boos, de onderwijzers zijn kwaad, de leraren staan op hun achterste benen en ondertussen holt het voorzieningenniveau in de direct leefomgeving achteruit. Dat komt omdat het kabinet allerhande taken over de schutting van de gemeente gekieperd heeft, zonder het bijbehorende geld te leveren. Aangezien gemeenten altijd een sluitende begroting moeten afleveren, worden de lokale lasten verhoogd en de voorzieningen uitgehold.
Dat landelijke slechte beleid wordt lokaal keihard gevoeld. Of het nu gaat om het sluiten van bejaardentehuizen, ziekenhuizen of politiebureaus. Of over het tekort aan agenten, leraren en zorgpersoneel. De landelijke politiek heeft er een bende van gemaakt, het is daarom hoogtijd dat Code Oranje met een netwerk van lokale partijen, die precies weten waar de pijn gevoeld wordt, in de Tweede Kamer komt. Daar wil ik voor knokken.
Wat moet er nog gebeuren met de LHBT+ emancipatie?
Na best wel geworsteld te hebben kwam ik op mijn 21e zelf uit de kast. Ik wil me ervoor inzetten dat de emancipatiegolf die de LHBTI-gemeenschap de afgelopen tientallen jaren doorgemaakt heeft, niet ongedaan gemaakt wordt door mensen in onze samenleving die agressief worden als twee mannen hand in hand lopen, twee vrouwen elkaar een kus geven of een drag queen in vol ornaat over straat paradeert. Dat moet namelijk allemaal kunnen in Nederland. Waar Amsterdam in de jaren ’90 de gay hoofdstad van de wereld was, is die status vandaag de dag ver te zoeken.
Het gevoel van onveiligheid neemt toe en het openlijk uiten van liefde is voor LHBTI’ers minder gewoon dan het ooit was. Maar die verworvenheden zijn te groot en te belangrijk om te verkwanselen. Het zijn niet Youp, Gijp of Derksen die met wat onschuldige grapjes een giftig klimaat creëren, maar de intolerantie van sommigen in de maatschappij, die het maakt dat niet iedereen honderd procent kan zijn wie die wil zijn. Die realiteit moet onder ogen gezien worden en in de Kamer aan de kaak gesteld worden.
Regeren of oppositie? En welke coalitie heeft je voorkeur?
In de Kamer komen en zo snel mogelijk die oplossingsgerichte ombudspolitiek uitrollen waarbij de mensen weer centraal staan in plaats van het eigen gelijk van de gevestigde orde. Problemen van de Nederlanders oplossen en terug naar de menselijke maat, daar gaat het om.
Wat hoop je in 4 jaar te kunnen bereiken?
Dat de mensen weer centraal staan. Met de toeslagenaffaire is er een beerput opengegaan die zijn weerga niet kent. De overheid die haar burgers hoort te beschermen werd de grootse vijand van diezelfde burgers. Ik kan m’n hele leven lang al niet tegen onrecht en er is in Nederland op vele vlakken sprake van onrecht van een ongekende omvang.
Een toeslagenaffaire 2.0 is al in de maak. Ondernemers die in de coronacrisis ten ondergaan omdat de beloofde overheidssteun niet komt of niet toereikend is. Een overheid die doodleuk stuurt dat de toegezegde tegemoetkoming nog minimaal zestien weken op zich laat wachten. Dat sturen ze naar mensen die door diezelfde overheid gedwongen gesloten zijn. Pensioenen en spaartegoeden zijn in rook opgegaan, mensen die hun huis moeten verkopen of zelfs rondlopen met suïcidale gedachten.
Leg mij het verschil maar eens uit met de toeslagenaffaire, ik zie het niet namelijk. Voor al die mensen die vermalen dreigen te worden in het doorgeslagen systeem wil ik een stem in de Kamer zijn, de gevestigde partijen halen daar namelijk al te lang hun elitaire neus voor op.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
