Ik loop alweer een tijdje mee in de politiek en in de regenbooggemeenschap. Voor mijn gevoel laten we het maatschappelijke debat rondom LHBT+ onderwerpen – of eigenlijk elk debat over emancipatie, van wie of wat dan ook – nog te vaak kapen door conservatieve en/of regressieve krachten. We gaan mee met de waan van de dag.
Begrijp me niet verkeerd: je uitspreken tegen de waanzinnige (in de slechte zin van het woord) ideeën van partijen die uitstervende zijn met drie zetels is zeker belangrijk. Je uitspreken tegen elke vorm van fobie, haat en discriminatie staat voorop. We moeten niet normaal maken wat niet normaal is. Het is alleen wel een vicieuze cirkel.
Door alle verworven rechten en vrijheden constant in twijfel te trekken, krijgen zij aandacht en is dit de manier geworden om het debat te gijzelen: ons terugtrekken naar vroegere tijden en ons uitputten. Het is toch belachelijk dat bij de Women’s March in Amsterdam vandaag de dag nog steeds dezelfde kreten gebruikt worden als toen de Dolle Minas in de jaren ’70 in actie kwamen? Blijkbaar ontlenen wij bestaansrecht aan een geluid en aan een debat dat vrijwel geen enkel sentiment draagt in de verdere samenleving en waar niemand – of weinigen – op zit te wachten.
Waar we wel op wachten?
Op antwoorden.
Waarom heeft dit kabinet het niet voor elkaar gekregen om de wet omtrent meerouderschap uit te breiden, het enige punt in het Regenboogstembusakkoord 2017 van het COC waar nog nauwelijks werk van is gemaakt?
Waarom beoordeelt de naturalisatiedienst vluchtelingen die beweren zich niet veilig te voelen in hun land van herkomst omdat zij LHBT+ zijn, of ze wel of niet ‘gay genoeg’ zijn?
Waarom voeren we geen actief debat over de lange wachtlijsten om in transitie te gaan, wachtlijsten die jongeren mentaal kwellen?
Ik kan nog veel meer opnoemen. Onderwerpen die echt belangrijk zijn en waar organisaties als het COC, Transvisie, Trans Network Nederland, NNID (Nederlandse organisatie voor seksediversiteit) en nog veel meer organisaties met hen zich hard voor maken. Organisaties die zich inzetten om deze op de politieke en maatschappelijke agenda te krijgen. Laten we juist met deze organisaties de druk opvoeren om deze te realiseren, zoals we dat ook doen wanneer we ons uitspreken tegen het ridicule idee van de SGP om het ‘homohuwelijk’ (dat overigens niet bestaat) af te schaffen.
Dit is geen pleidooi om nu aan iedereen te vragen te stoppen met het veroordelen van ideeën die geen plek hebben in onze samenleving. Wel een pleidooi om je te laten horen voor de dingen die er echt toe doen. Om geweldige organisaties, stichtingen en platformen, zoals de Gaykrant, die zich voor onze regenbooggemeenschap inzetten, te steunen. Om vertegenwoordigers in de politiek verantwoordelijk te houden om zodoende recht te doen aan een gesloten Regenboogstembusakkoord, en om te strijden voor progressie.
Dan komen we samen pas echt verder.
Het is hoog tijd dat Nederland weer een plekje krijgt in de top tien, of, wat zeg ik, top vijf, van het rangschikkingslijstje van ILGA (International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association). En dat kunnen wij echt wel. En – wie weet – misschien keren we dan toch nog terug naar vroegere tijden.
Naar de tijd dat we als LHBT+gidsland op plek 1 stonden.
*
Emre Hoogduijn (Dordrecht, 2001) is politiek actief en zet zich sinds zijn eigen coming-out in voor de regenbooggemeenschap. In 2019 werd hij daar “Jongere van het Jaar” voor benoemd.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
