Ooit was er Skype. En ooit was ik daar moderator voor een pagina, bedoeld om moslims en niet-moslims met elkaar in gesprek te laten gaan. Geert Wilders begon net aan zijn politieke carrière en een aantal mensen maakte zich daar zorgen over.
In no time hadden we 24/7 moderators nodig om de vuiligheid op te ruimen die moslimbange mensen over de pagina uitkotsten. We waren al snel een ervaring rijker. En een illusie armer.
Destijds had ik een pseudoniem. Kennelijk klonk die naam alsof ik een man was, al was dat niet de opzet. Ik had ook een account onder mijn echte naam. De twee accounts gebruikte ik zoals het uitkwam, zowel als moderator als voor mijn eigen reacties, zonder daar in eerste instantie bij stil te staan. Ik dacht niet dat het ertoe deed welke naam ik gebruikte.
Tot ik merkte dat er op mijn echte naam heel anders gereageerd werd dan wanneer ik onder mijn mannelijk klinkende pseudoniem mijn mond opendeed.
Ik ben het bewust gaan uitproberen. Als ik twee keer exact hetzelfde zei, gebeurde er iets heel wonderlijks. Als Hanneke van Dongen kreeg ik van mannen reacties ergens in het scala ‘zure ouwe kut’ en ‘daar moet jij je hoofdje toch niet over breken’ tot aan behoorlijk dreigende opmerkingen.
Maar als men dacht een man voor zich te hebben, kreeg ik op precies dezelfde boodschap reacties met de strekking: ‘Kijk, daar hebben we wat aan!’ en werd er serieus op mijn comments ingegaan. Ik kon dus als man verder komen dan als vrouw om de doodeenvoudige reden dat me niet binnen twee zinnen het zwijgen opgelegd werd. Dit waren geen incidenten: het gebeurde stelselmatig. Als vrouw moet je kennelijk niet te scherp willen zijn, dan gaat de botte bijl erin.
Soms overweeg ik een nieuw mannelijk alter ego te bedenken, zodat ik weer zonder (zelf)censuur kan schrijven. Maar dat vind ik laf. En het is niet eerlijk naar al die vrouwen die wèl gewoon doorgaan en de bagger verdragen. Bovendien is het natuurlijk van de zotte om jezelf zo makkelijk de mond te laten snoeren.
Wie geen vrouw is en zich afvraagt of het echt zo erg is, lees dit artikel.
Het is echt zo erg.
*
Toen ze een jaar of tien was, besefte Hanneke van Dongen (8 maart 1968) dat er iets niet klopte toen ze geen misdienaar mocht worden, alleen maar omdat zij een meisje was. Ze werd op jonge leeftijd moeder van twee kinderen en studeerde af als beeldend kunstenaar aan de kunstacademie. Ze werkt als freelance kunstdocent en als schrijver. In 2015 werd haar eerste korte verhaal uitgegeven. Nu werkt ze aan een roman.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
