Ik ben Bart. Nog maar een jaar geleden kwam ik uit de kast. Plotseling veranderde er veel in mijn leven, en niet alleen door het begin van mijn leven als een homoseksuele man, maar ook door het begin van de COVID-19 pandemie. Mijn ouders maken zich zorgen want ze vragen zich af of ik wel gelukkig ben in een wereld waarin homo’s gediscrimineerd worden.
Daarnaast ben ik ook nog doof, en dat maakt dat het soms niet fijn is in onze maatschappij omdat er door horende mensen vaak anders naar dove mensen wordt gekeken. Er blijven dus altijd zorgen over of ik wel gelijk word behandeld, of ik gemakkelijk aan een baan kan komen, of ik een vriend kan vinden die mij helemaal begrijpt, enzovoorts.
Toen ik uit de kast kwam, was het nog moeilijk om mezelf te accepteren zoals ik ben. Ik was heel erg nieuwsgierig naar wat het betekende om bij de LHBT+gemeenschap te horen. Mijn vrienden adviseerden mij om Tinder te downloaden om meer ervaring op te doen. Ik was er eerst een beetje tegen omdat ik me door eerdere slechte ervaringen niet thuis voel in de horende wereld.
Ik heb het toch geprobeerd en heb met een paar mensen gematcht die in eerste instantie erg lief leken, maar die meteen wegliepen toen ik ze vertelde dat ik doof ben. Ik heb veel discriminatie meegemaakt toen ik Tinder gebruikte. Ik begreep dat niet, want ik ben een persoon die zelfstandig alles kan doen. Het enige dat ik niet kan is horen.
Uiteindelijk gaf ik het maar op, want het leek erop dat het voor mij niet zou lukken. Ik voelde me heel erg gefrustreerd en ik had geen zin meer om ermee door te gaan. Het voelde alsof er geen plekje voor mij was in de lhbti-gemeenschap, alsof ik een soort monster was.
Ik ben het toch blijven proberen en op een gegeven moment had ik een match met een jongen die mij erg lief leek. Nadat ik een beetje met hem had gepraat, vertelde ik hem dat ik doof ben, en hij antwoordde dat dat helemaal geen probleem was. Ik voelde me erg opgelucht, maar ik had nog wel wat tijd nodig om vertrouwen op te bouwen. Dat vertrouwen is er uiteindelijk gekomen. Ik ben al vijf maanden met hem samen en ik ben heel gelukkig. Ondanks het taal- en cultuurverschil zijn wij smoorverliefd op elkaar.
Het gaat natuurlijk niet altijd perfect. Wij hebben soms te maken met miscommunicatie, omdat mijn vriend de gebarentaal nog niet helemaal beheerst. Maar we kunnen allebei over de grenzen heen kijken. We gaan hier samen doorheen. Na al die moeite zie ik nu in dat er licht is aan het einde van de tunnel.
Het is onmiskenbaar dat personen met een beperking het soms moeilijk hebben vanwege het gebrek aan kennis en door te kleine vertegenwoordiging van onze gemeenschappen.
Het is heel erg belangrijk om nooit op te geven. Wij kunnen allemaal een kans pakken en onze dromen bereiken. Er is echter een grote behoefte aan bewustheid en toegankelijkheid voor alle mensen. Een LHBT+’er zijn betekent ook om meer accepterend, tolerant en bewust te zijn. Doven en slechthorenden hebben hetzelfde recht om alle informatie te kunnen volgen, bijvoorbeeld door middel van ondertiteling of door de aanwezigheid van een gebarentolk. Wij zijn allemaal hetzelfde waard als horende mensen, en wij verdienen het om dezelfde behandeling en aandacht te krijgen.
*
Bart de Bruijn (2000) woont in Etten-Leur. Hij is student verzorgende IG. Hij is zwemmer en werkt in de gehandicaptenzorg.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
2 thoughts on “Gastcolumn: ik ben Bart”