Maandag 8 maart is Internationale Vrouwendag. Op zondag 7 maart is er in Amsterdam de Women’s March Nederland (cis/trans/x). Ter gelegenheid daarvan publiceert Gaykrant een gastcolumn van transfeministe Ana Paula Lima.
Er is geen feminisme zonder de stem van transvrouwen.
Als we tegenwoordig nadenken over geweld en discriminatie waarmee wij transvrouwen worden geconfronteerd, is het cruciaal dat iedereen het belang begrijpt van gelijkheid en rechtvaardigheid voor transvrouwen. Immers, transvrouwen zijn vaker dakloos, werkloos of onverzekerd. Velen van ons leven op het complexe kruispunt van racisme, homofobie, transfobie en seksisme.
Een van de belangrijkste ruimtes waar transvrouwen historisch onzichtbaar zijn geweest, is het reguliere feminisme. Hoewel ze de meest kwetsbaren zijn in een samenleving die het binaire ideaal oplegt, zijn transvrouwen grotendeels uitgesloten van belangrijke culturele discussies over onderdrukking van het geslacht, het kwaad van het patriarchaat en hoe te vechten voor gendergelijkheid.
Als we het over onderdrukking hebben, moeten we ons richten op de ervaringen van degenen die het meeste risico lopen onderdrukt te worden. ‘#MeToo’ is een belangrijk moment geworden voor het aan de kaak stellen van het probleem van seksisme voor cisgendervrouwen en het erkennen van hun ervaringen en problemen met seks, toestemming en macht. Maar de beweging mist de nuances die nodig zijn om het patriarchaat te zien als een complex systeem dat àlle mensen beïnvloedt. Dit binaire systeem faciliteert seksueel geweld van het patriarchaat.
De afwezigheid van transvrouwen in de Me Too-beweging doet de strijd tegen seksueel geweld geen goed. Meer dan één op drie transvrouwen is seksueel misbruikt. Huiselijk geweld en moord vinden namelijk veel plaats in de relaties die transvrouwen hebben.
Transvrouwen die sekswerk verrichten, worden vaker slachtoffer van geweld. Degenen die dit geweld overleven worden geconfronteerd met een barrières van discriminatie en stigmatisering bij het zoeken naar zorg na het ervaren van het trauma. Volgens de statistieken worden er jaarlijks honderden transvrouwen vermoord.
We worden allemaal geschaad door het patriarchaat, door genderdiscriminatie, door strakke, binaire denkbeelden van geslacht, seksualiteit, macht en waarde. In de praktijk betekent dit dat feministen niet alleen ruimte moeten creëren voor transvrouwen en de transvrouwgemeenschappen in onze beweging, maar ook hun belang en leiderschap moeten ondersteunen en erkennen.
Iedereen moet transfobie bestrijden, waar we het ook vinden.
We willen niet worden ‘gebruikt’ zoals de laatste tijd is gebeurd door (grote) vrouwenorganisaties die transactivisten wel noemen op Internationale Vrouwendag maar tegelijkertijd geen intern transleiderschap of selectieve initiatieven hebben om transvrouwen op de lange termijn te ondersteunen
Het is tijd dat feministen de stem van de transvrouw en van de transvrouwgemeenschap versterken. We moeten samen onze rechten, onze zichtbaarheid en onze empowerment verwerven en bij elkaar brengen.
Transvrouwen blijven bestaan, ongeacht welke geslachtsdefinitie een overheid ook volgt. En transvrouwen kunnen niet worden genegeerd. Transvrouwenrechten zijn vrouwenrechten en dus mensenrechten. Transvrouwen zijn gewoon vrouwen.
Nee.
Er is geen feminisme zonder de stem van transvrouwen.
*
Ana Paula Lima (zij/haar) is transfeminist, anti-facist, Braziliaans-Nederlandse, Latina, Pride-ambassadeur, voorvechter van een wereld zonder transfobie en columniste voor Trans Magazine.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
