En-en hoofdredacteurschap

Ik ben ervan overtuigd dat mijn identiteit dynamisch en complex is. Dat iedere identiteit dat is. En dat in het verlengde daarvan samenlevingen dynamisch en complex zijn.

Volgens de Frans-Libanese schrijver Amin Maalouf behoren wij allemaal tot een veelvoud aan gemeenschappen en identiteiten.

Identiteiten zijn nooit af, hebben een verleden, heden en toekomst en zijn altijd aan verandering onderhevig. Zeker in een globaliserende en aan internet verslaafd geraakte wereld, waar nieuws en nieuwigheden waar ook ter wereld nauwelijks nog lang onontdekt of geheim blijven.

Ja, ik ben Nederlander. Maar ik ben ook Europeaan, Brabander, zoon, broer, oom, collega, huisgenoot, vriend, en wereldburger. Ik ben dichter, leraar, homo, vijftigplusser, columnist, ondernemer, katholiek, lid van een sportschool en hoofdredacteur van Gaykrant. Twee jaar geleden woonde ik in Zaandijk en was ik voorzitter van een bewonersvereniging. Nu woon ik in Hooge Zwaluwe en word ik misschien wel lid van een carnavalsvereniging.

En natuurlijk is het niet meer dan begrijpelijk dat de ene invulling van een identiteit soms meer aandacht krijgt dan de andere.

Ik weet niet of inwoners van Roelofarendsveen het een enorm probleem zullen vinden als zij te horen krijgen dat zij vanaf volgende maand niet langer tot de provincie Zuid-Holland maar tot de provincie Noord-Holland zullen behoren. Of tot de provincie Utrecht.

Ik weet wel dat de gemiddelde Bredanaar niet heel blij zal zijn als hij te horen krijgt dat vanaf volgende maand zijn gemeente niet langer tot de provincie Brabant maar tot de provincie Zuid-Holland zal behoren. Of tot de provincie Zeeland.

Ik ben hoofdredacteur geworden van Gaykrant. Niet van Story, de Donald Duck of van het Reformatorisch Dagblad. Dat betekent dat ik in die rol voornamelijk aangesproken zal worden op mijn inzet voor de LHBT+gemeenschap. En dat is ook goed. Dat moet ook. Graag zelfs.

Maar binnen die functie zal ik altijd iemand zijn van en-en in plaats van of-of. Ik zal altijd de verbinding met de dynamiek van de andere onderdelen van mijn eigen identiteit en van de meervoudige identiteit van anderen en van de samenleving zoeken.

En ik zal anderen uitdagen hetzelfde te doen.

Zo werd op de dag dat ik hoofdredacteur werd ‘s avonds de uitzending van BOOS! uitgezonden waarin programmamaker Tim Hofman en COC-bestuurslid Leon Houtzager verhaal willen halen bij dominee Anthonie Kort van de Mieraskerk in Krimpen aan den IJssel, de gemeente waarin Houtzager zelf is opgegroeid en waarin Kort vorig jaar in een vertrouwelijke en uitgelekte brief aan de gemeenteraad en het college van B&W over het coronavirus schreef dat ‘de roepende zonden die tegen de scheppingsorde indruisen moeten worden uitgebannen.’

Houtzager deed aangifte tegen de dominee, maar daar werd onder het mom van godsdienstvrijheid verder niets mee gedaan.

Vorig jaar juni stemde een meerderheid van de Krimpense gemeenteraad in met een motie van de partijen Krimpens Belang, VVD en PvdA om het mogelijk te maken de regenboogvlag op 17 mei (Internationale Dag Tegen Homofobie) en 11 oktober (jaarlijkse Coming Out-dag) op verschillende plekken in Krimpen aan den IJssel te hijsen. Het college van B&W was vrij om te kiezen of dat voor het raadhuis zou moeten gebeuren.

In de motie werd vastgelegd dat het college het hijsen van de vlag niet uit hoefde te voeren of te steunen. Bovendien was er geen vlaglocatie vastgelegd. De regenboogvlag kon dus op elke willekeurige plek worden gehesen, waarmee de motie voorbijging aan de maatschappelijke noodzaak dat juist ook de lokale overheid het signaal moet afgeven dat zij de LHBT+beweging steunt.

Arrèn van Tienhoven van de SGP haastte zich te benadrukken dat zijn partij geen enkele groep uitsluit. ‘Wij staan achter inclusie,’ zei Van Tienhoven. ‘Dat neemt niet weg dat wij moeite hebben met de regenboogvlag.’

Hm.

Of-of.

Of en-en?

Mijns inziens moet een college van B&W, onder druk van welke (kerkelijke) gevoeligheden binnen de gemeente dan ook, altijd pal achter de veiligheid én zichtbaarheid van al haar inwoners staan.

Want hoezeer de SGP hen ook wil wegmoffelen, ook in Krimpen aan den IJssel wonen LHBT+ers.

Ook Krimpen zal moeten erkennen dat we in een tijd leven waarin ‘vertrouwelijke’ brieven van een orthodoxe dominee aan een overwegend conservatieve gemeenteraad binnen een mum van tijd op straat liggen. Met alle gevolgen en (negatieve) aandacht voor de gemeente van dien.

Middeleeuwse gedachtes, fantasieën en hersenspinsels zijn niet strafbaar. En zolang ze binnen de hersenpan van een persoon blijven, kunnen ze weinig maatschappelijke schade aanrichten.

Maar ook orthodoxe geloofsgemeenschappen in Nederland moeten zich bewust worden van het feit dat identiteiten en maatschappijen dynamisch zijn, dat in deze snel veranderende, digitale wereld heel veel informatie op straat belandt en dat zij, als zij hun hersenspinsels nu zo graag statisch willen houden, in ieder geval hun toon naar anderen – in dit geval de LHBT+gemeenschap – zullen moeten wijzigen.

Ook Krimpen aan den IJssel zal moeten inzien dat het pad van ‘of-of’ tot het verleden behoort, en dat dat pad niet langer de juiste weg richting meer inclusieve en meer transparante toekomst is. De gemeente zal moeten inzien dat een (grote) SGP-fractie in de gemeenteraad samen moet kunnen gaan met het – liefst door de burgemeester zelf – hijsen van de regenboogvlag op het raadhuis.

In Krimpen wonen Nederlanders. Er wonen ouders met kinderen. Er wonen ooms. Tantes. Vrienden. Docenten. Vijftigplussers. Zuid-Hollanders. Voetballers. Hondenliefhebbers. Europeanen. Wereldwinkelmedewerkers. Ondernemers. Wereldburgers.

Er wonen protestanten, moslims, katholieken en ongelovigen.

Er wonen SGP-ers.

En er wonen LHBT+ers.

En-en.

*

Rick van der Made (Breda, 1968) is hoofdredacteur en columnist bij Gaykrant en hij is dichter. Hij opent voor de lezer de wereld die hemzelf fascineert, ook als deze soms ‘lastig’ wordt. Hij maakt lezers deelgenoot van die (soms alledaagse) wereld, met teksten en gedichten die tegelijkertijd een meer diepgravend beeld geven van die werkelijkheid. En achter die schijnbaar nonchalante beelden liggen grote thema’s: seksualiteit, vluchten, lijden, redding, waanzin. En liefde.