Ik geef het maar gewoon ruiterlijk toe: ik ben een ernstig zwevende kiezer. Daar heeft het gegeven dat ik lid van een politieke partij ben nooit iets aan veranderd. Soms stem ik op de partij waar ik lid van ben. Soms niet. En, afhankelijk van wat ik voor gemeente, provincie of landsbelang nodig achtte, heb ik door de jaren heen op veel partijen gestemd.
Één keer, lang geleden, is het mij overkomen dat ik bij gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam mijn buurvrouw machtigde om voor mij te stemmen. Ze kende me redelijk goed, en wist welke partijen zo’n beetje mijn voorkeur hadden.
Toen ik na het werk ‘s avonds laat thuis kwam, vroeg ik haar hoe het gegaan was. Ze meldde dat ze voor mij op het CDA had gestemd.
‘CDA?’ vroeg ik enigszins verbouwereerd.
Ik kende buurvrouw helemaal niet als een CDA’er. En ik wist zeker dat zij van mij wist dat ik nooit CDA zou hebben gestemd.
‘Ja, ach, de lijsttrekker van het CDA in onze deelgemeente is de zoon van de buurvrouw van nummer 86C. Je weet wel, de voorzitster van de VVE. En dat vind ik nou zo’n aardige man. De laatste keer dat ik hem zag, bood hij meteen aan mijn boodschappen naar boven te dragen.’
Oké…
Nee, ik ben geen lid van het CDA. Ik ben ook geen lid van de PvdA. En toch stem ik op zeventien maart op de nummer tien van deze partij. Op Songül Mutluer om precies te zijn.
Ik ken Songül uit de tijd dat ik nog in Zaanstad woonde. Ze was toen nog gemeenteraadslid. Later werd ze fractievoorzitter, wethouder en tweede loco-burgemeester.
Niet dat we nou veel bij elkaar over de vloer kwamen, maar als we elkaar tegenkwamen – als ik bijvoorbeeld een debat leidde, of aanwezig was bij een gemeenteraadsvergadering of een andere politieke bijeenkomst – klikte het altijd meteen tussen ons.
‘Merhaba,’ zei ik dan tegen haar. ‘Nasılsın?’
‘Goed!’ lachte ze dan terug. ‘Met jou ook alles goed?’
Geboren in Enschede, als een van zeven kinderen van een van de eerste gastarbeiders die in Nederland in de textielindustrie aan het werk gingen, vertrok ze op driejarige leeftijd weer naar Turkije om op negenjarige leeftijd weer terug te komen wonen in Nederland. In Zaanstad. In de wijk Poelenburg. Een van de wijken die in 2009 door het ministerie van VROM als ‘probleemwijk’ werd aangewezen.
Bij de ondertekening van het Zaanse regenboogstembusakkoord in 2018 werd ik gevraagd om kort te spreken en om een gedicht voor te dragen. Bij de ondertekening viel het me op dat Songül de enige ondertekenaar van niet-autochtone origine was. De enige andere partij die in Zaanstad destijds werd geleid door een niet-autochtone fractievoorzitter was Denk. Maar deze Nederlands-Turkse jongedame was niet aanwezig bij de plechtigheid omdat Denk het regenboogakkoord niet had willen onderschrijven.
Vandaag publiceert Gaykrant de eerste van in totaal zeventien interviews die afgenomen zijn bij LHBT+ kandidaat-Tweede Kamerleden, dwars door alle partijen heen. Van links naar rechts, van progressief tot conservatief.
Van alle aangeschreven partijen heeft Gaykrant van drie partijen geen antwoord gekregen. Van PVV. Van FvD. En van Denk.
Ik weet het. Ik zou op één van deze zeventien regenboogkandidaten moeten stemmen. Of ik zou op (een LHBT+) iemand van ‘mijn’ partij moeten stemmen. Hoe meer regenboogkleurtjes in de Tweede Kamer, hoe gezelliger het daar wordt.
Maar ja.
Mijn buurvrouw stemde op de meneer van het CDA om de simpele reden dat zij hem kende. Omdat zij hem een aardige en behulpzame man vond. Omdat hij destijds haar boodschappen gedragen had.
Ik stem op Songül omdat ik haar ken. Ik stem op Songül omdat ik haar, naast alle andere kwaliteiten die zij bezit, een aardige en behulpzame vrouw vind.
Omdat een van de laatste keren dat ik Songül zag, zij aanbood het Zaanse regenboogakkoord te helpen dragen.
*
Rick van der Made (Breda, 1968) is dichter, adjunct-hoofdredacteur en columnist bij de Gaykrant. Hij opent voor de lezer de wereld die hemzelf fascineert, ook als deze soms ‘lastig’ wordt. Hij maakt lezers deelgenoot van die (soms alledaagse) wereld, met teksten en gedichten die tegelijkertijd een meer diepgravend beeld geven van die werkelijkheid. En achter die schijnbaar nonchalante beelden liggen grote thema’s: seksualiteit, vluchten, lijden, redding, waanzin. En liefde.
•••
Adverteren op Gaykrant en daarmee onafhankelijke journalistiek met een regenboograndje mogelijk maken?
Klik hier voor meer informatie!
